The Rook: Λονδίνο, υπερφυσικοί κατάσκοποι και στη μέση η Olivia Munn

Μια αινιγματική γυναίκα ξυπνάει σε μια γέφυρα του Λονδίνου με ένα μάτσο πτώματα τριγύρω της. Δεν θυμάται ποια είναι. Δεν έχει ιδέα τι μπορεί να κάνει με τα χεράκια της (SPOILER-να προκαλέσει ηλεκτροπληξία).

Ευτυχώς που έχει προβλέψει να στείλει γράμμα στον εαυτό της, κομπλέ με δυο κλειδιά. Το ένα της δίνει την επιλογή να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Το άλλο της δίνει τα εφόδια να επιστρέψει στην παλιά.

Ποια είναι αυτή η ζωή, σε ακούω νομίζω να αναρωτιέσαι; Μα φυσικά εκείνη στην οποία η πρωταγωνίστρια (σ.σ. η Emma Greenwell του The Path με τα κοφτερά ζυγωματικά) αποτελεί μέλος ενός μυστικού (παρα) κλάδου της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας (ονόματι The Checquy) όπου ένα μάτσο άνθρωποι με υπερφυσικές δυνατότητες (σ.σ. ο τεχνικός όρος είναι EVAs-Extreme Variant Abilities) αναζητούν άλλους ανθρώπους με ίδιες δυνατότητες. Προσπαθώντας στην πορεία να αποφύγουν όλοι αυτοί να πέσουν στα χέρια των ‘κακών’ Vultures που τους πουλάνε στην μαύρη αγορά.

Αν και, εντελώς μεταξύ μας και σε παρακαλώ πολύ μην πεις λέξη αλλού, και οι δυο πλευρές τα ίδια χάλια είναι. Αν, δηλαδή, το παιδί μου είχε τέτοιου τύπου ικανότητες, δεν θα ήθελα να καταλήξει στα νύχια κανενός από τους δυο.

Με λίγα λόγια το The Rook, μέχρι τώρα, δικαίως σου θυμίζει λίγο Matrix, μια χούφτα Heroes, λίγο X-Men, μια στάλα Jason Bourne (ένεκα της αμνησίας) και μια πρέζα Counterpart. Σε καλό δρόμο είσαι.

Βάλε μέσα στην εξίσωση και φοβερά και τρομερά design πλάνα του Λονδίνου (φουτουριστικές γέφυρες, ουρανοξύστες), συν γνώριμα πρόσωπα (όπως την αρχηγό της ομάδας, την Joely Richardson) και έχεις μπει στο κλίμα της σειράς.

Αν και, όσον αφορά τους ηθοποιούς, πιο γνώριμο πρόσωπο από όλα (παρά τα ‘πειράγματα’ που εμφανώς έχει κάνει τελευταία) είναι αυτό της -39χρονης πλέον- Olivia Munn που υποδύεται την Αμερικανίδα πράκτορα που έρχεται στο Λονδίνο για να βάλει ένα χεράκι.

Κάτι που η σειρά όντως το χρειάζεται, το στιβαρό χεράκι εννοώ, με την -110% Αμερικανίδα- Olivia (επίσης προικισμένη με υπερφυσικό χάρισμα) να είναι η μοναδική που να μην παίρνει τον εαυτό της εντελώς στα σοβαρά.

Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα του The Rook, αυτό που καθιστά απαγορευτικό να το εκθειάσουμε ξεδιάντροπα, είναι το πολύ βαρύ κλίμα που επικρατεί. Όλοι όσοι παίζουν είναι σοβαροί, κοστουμάτοι (παιδιά, υπάρχουν και άλλα χρώματα εκτός από το γρκι στην παλέτα) και επαγγελματίες.

Κάτι που τους κάνει μεν να ταιριάζουν με το κλίμα του Λονδίνου, αλλά τους απομακρύνει από το source material, δηλαδή το ομώνυμο βραβευμένο μυθιστόρημα του Daniel O’Malley, που ήταν σαφώς πιο σουρεάλ και διασκεδαστικό.

Δεν πειράζει. Υπάρχουν σειρές που χρειάζονται χρόνο για να ‘στρώσουν’ και να φανούν αντάξιες των φιλοδοξιών των δημιουργών του. Το The Rook (η 2η σεζόν του οποίου είναι για την ώρα pending) ανήκει προφανώς σε αυτές.

Το σημαντικό είναι να είναι το concept πρωτότυπο (που είναι) και ο σκηνοθέτης ικανός να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα (που την έχει).