Ρωτήσαμε τον δημιουργό του “The Sinner” γιατί του αρέσει να γράφει αστυνομικές ιστορίες

Ξεκίνησε ως διασκευή βιβλίου, με την πρώτη σεζόν να παρουσιάζεται ως ένα αναμφίβολα ολοκληρωμένη μυστήριο, και μάλιστα ιδιαίτερης κατασκευής: Το ζήτημα δεν ήταν ούτε ποιος το έκανε, ούτε πώς. Η σειρά ξεκινά με το έγκλημα, με κάθε του λεπτομέρεια. Το ζητούμενο του μυστηρίου, που αναλαμβάνει ο ντετέκτιβ Χάρι Άμπροουζ (του πάντα καλού Μπιλ Πούλμαν), είναι λοιπόν το γιατί. Γιατί συνέβη αυτή η αποτρόπαια πράξη; Το παζλ είναι η ίδια η ψυχική κατάσταση της Κόρα, παιγμένης από την Τζέσικα Μπίελ.

Η σειρά είχε επιτυχία και όταν αποφασίστηκε πως θα συνεχιστεί, οι μετέπειτα σεζόν πήραν τη μορφή αυτοτελών κάθε φορά μυστηρίων, με κοινό στοιχείο μόνο τον ίδιο τον Χάρι Άμπροουζ. Στην πορεία, συνέβη κάτι ενδιαφέρον: Η σειρά που ξεκίνησε ως ένα αυτοτελές μυστήριο, διασκευασμένο από ένα βιβλίο, εξελίχθηκε σταδιακά στη σπουδή ενός χαρακτήρα, του ντετέκτιβ Χάρι, και σε ένα όχημα εντελώς προσωπικών ιστοριών για τον δημιουργό, Ντέρεκ Σίμοντς.

Η 3η σεζόν, που προβλήθηκε στην Ελλάδα αποκλειστικά μέσα από το COSMOTE SERIES HD και αναζητά κανείς δωρεάν μέσα από την on demand υπηρεσία COSMOTE TV PLUS, είδε ένα νέο γκρουπ χαρακτήρων και ηθοποιών και πάλι, με τον Χάρι να έρχεται σε επαφή με τον Τζέιμι (του Ματ Μπόμερ) έναν μέλλοντα πατέρα που ένα ατύχημα τον φέρνει στο δρόμο του ντετέκτιβ.

Μιλήσαμε τηλεφωνικά με τον Ντέρεκ Σίμοντς για να μάθουμε πώς μια σειρά ανθολογίας μετασχηματίζεται σταδιακά σε ψυχολογικό πορτρέτο ενός ήρωα, και πώς η 3η αυτή σεζόν ήταν τελικά η πιο προσωπική όλων για τον ίδιο τον σεναριογράφο- και ίσως και για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, Μπιλ Πούλμαν.

***

Η 3η σεζόν είχε το πιο θετικό response από την κριτική ως τώρα, πώς σου φαίνεται αυτή η αντίδραση;

Σε προσωπικό επίπεδο είμαι χαρούμενος με τη δουλειά και το στόρι της σεζόν, γιατί ήταν πιο προσωπικό στόρι για μένα φέτος. Τέλεια εμπειρία.

Πιο προσωπικό με τι τρόπο; Γιατί αυτή η σεζόν;

Κάθε σεζόν ήταν προσωπική για μένα και βρίσκω τρόπο οι ιστορίες που διαλέγω κάθε σεζόν να αντανακλούν πράγματα που έχω στο μυαλό μου, κάτι που γίνεται στη ζωή μου, τι συμβαίνει στην κουλτούρα γενικότερα. Στην 3η σεζόν με ενθουσίασε που μπόρεσα να δημιουργήσω τον χαρακτήρα του Τζέιμι, που παίζει ο Ματ Μπόμερ, γιατί ο χαρακτήρας αυτός βρίσκεται σε μια φιλοσοφική και πνευματική κρίση και μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω για συγκεκριμένες ιδέες και αισθήματα και να μην είναι όλα αυτά ανάμεσα στις γραμμές αλλά ακριβώς η ιστορία που λέμε.

Πολλά από τα πράγματα που λέει, δε μπορώ να πω ότι εγκρίνω ό,τι κάνει [γελάει], αλλά αυτά που λέει, αυτά που τον δυσκολεύουν, είναι πράγματα που σκέφτομαι πολύ. Η πολιτιστική μας ανικανότητα να μιλήσουμε για τον θάνατο, το πώς καθένας μεταξύ μας αντιμετωπίζει την πραγματικότητα του θανάτου. Υπάρχει μια έλλειψη πνευματικής καθοδήγησης και πρακτικής σήμερα, συλλογικά μιλώντας.

Επίσης σημαντική θεματική είναι η τοξική αρρενωπότητα και ο τρόπος που οι άντρες στην κουλτούρα μας έχουν μεγάλη δυσκολία στο να σχηματίσουν κοντινούς δεσμούς. Είναι σχέσεις συνήθως ανταγωνιστικές ή μέσα σε αυτό το bro culture πλαίσιο, έτσι συνδέονται μεταξύ τους. Και με ενδιέφερε να γράψω για τον τρόπο με τον οποίο οι στρέιτ άντρες μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους με έναν βαθύτερο τρόπο, ως συγγενικές ψυχές. Δεν έχουμε πολλά τέτοια υγιή, λειτουργικά μοντέλα ανθρώπων στην κουλτούρα μας.

Έχει ενδιαφέρον το πώς η σειρά εξελίχθηκε σε έναν τρόπο να εξερευνήσεις πράγματα που σε απασχολούν ενώ ξεκίνησε στην 1η σεζόν ως κάτι βασισμένο σε ένα βιβλίο, σε κάτι προϋπάρχουν. Πώς εξελίχθηκε η σειρά σε κάτι τόσο προσωπικό;

Ναι. Στο βιβλίο αντιδρούσα περισσότερο απέναντι στους χαρακτήρες παρά στην πλοκή, ως σεναριογράφος. Αυτό που μου άρεσε στο βιβλίο ήταν ότι είχε να κάνει μόνο με το κίνητρο της Κόρα. Ξέρουμε εξαρχής όλες τις λεπτομέρειες εκτός του γιατί. Πότε το έκανε, πώς, και τα λοιπά. Αυτό δημιούργησε μια ιστορία που έγινε εξαρχής σπουδή χαρακτήρα. Ξεφλουδίσαμε τα στρώματα του μυαλού της και της μνήμης της και των αισθημάτων ενοχής και ντροπής της.

Μετά μια σημαντική αλλαγή από το βιβλίο ήταν η δημιουργία του χαρακτήρα του Μπιλ Πούλμαν. Στο βιβλίο ο ντετέκτιβ είναι πιο ανώνυμος και γρίφος και η σχέση του με την Κόρα είναι πολύ συγκεκριμένη και ευθεία. Είδα την ευκαιρία στην 1η σεζόν να πω την ιστορία δύο χαρακτήρων που συνδέονται. Ο Χάρι Άμπροουζ συνειδητοποιεί το τραύμα της Κόρα, καταλαβαίνει την ντροπή και την ενοχή της γιατί κάτι αντίστοιχο είχε βιώσει ο ίδιος με το δικό του τραύμα. Κι αυτό για μένα έγινε το συναισθηματικό κέντρο της ιστορίας, ενώ το βιβλίο αφορούσε πιο αποκλειστικά την Κόρα.

Αυτό έθεσε το πατρόν της σειράς για μένα. Όλοι υποφέρουν από κάποιο τραύμα και επηρεάζουν τη συμπεριφορά τους με τρόπους συνειδητούς ή μη. Και ο μόνος τρόπος που πραγματικά νιώθεις το τραύμα είναι μέσω στενών συνδέσεων με άλλους ανθρώπους και μοιραζόμενος το τραύμα με άλλους. Μιλώντας δυνατά και βρίσκονται αποδοχή σε άλλους. Στη διαδρομή της σειράς ο Άμπροουζ με όλες τις υποθέσεις που συναντά, προσφέρει ενσυναίσθηση και κατανόηση που καταλήγει να είναι το κλειδί στην επίλυση των υποθέσεων. Αυτός είναι ο τρόπος μας, παρά κάτι που έχει περισσότερο να κάνει με την πλοκή.

Αυτό που περιγράφεις έγινε πολύ σαφές στη 2η σεζόν όπου εξερευνά η σειρά πολύ περισσότερο τον Άμπροουζ σαν χαρακτήρα. Πότε κατάλαβες ότι αυτή θα είναι η δομή της σειράς και σκιαγράφησες πιο ολοκληρωτικά τον χαρακτήρα μέσα σου;

Από την αρχή όταν προτείνεις μια νέα σειρά σε ένα κανάλι υπάρχει πάντα η ερώτηση: Αν αυτό είναι πετυχημένο, πώς θα το συνεχίσεις; Οπότε ήταν κάτι που είχα στο μυαλό μου από την αρχή, υπήρχε ένα ευρύτερο πλάνο για το αν ήταν πετυχημένη η πρώτη σεζόν και συνεχίζαμε, πώς θα έμοιαζε η σειρά. Και η απάντησή μου ήταν πως θα ακολουθούσαμε τον Χάρι σε νέες υποθέσεις με νέους ηθοποιούς.

Δεν ήξερα ακριβώς τι θα ήταν οι σεζόν 2 και 3 σαν ιστορία, αλλά ήξερα ότι η σειρά θα ήταν τελικά για τον Χάρι και το ταξίδι του και κάθε υπόθεση που συναντά θα τον σπρώχνει μπροστά στο δικό του ταξίδι, σε αυτή την πορεία των 3 σεζόν. Νιώθω στο τέλος της 3ης σεζόν βλέπουμε τον Άμροουζ να έχει πάει μακριά σε συναισθηματικό επίπεδο και στο να αντιμετωπίζει τον εαυτό του μέσω άλλων.

Οπότε έχεις από τη μία τον Μπιλ Πούλμαν ως κεντρικό πρωταγωνιστή κι ένα καστ πρωταγωνιστών που αλλάζουν πλέον κάθε σεζόν. Πώς δουλεύεις με τους ηθοποιούς πάνω σε αυτή τη διαφορετική συνθήκη;

Ο Μπιλ είναι πολύ συνεργατικός και αφοσιωμένος στον χαρακτήρα και όπως όλοι οι πολύ σπουδαίοι ηθοποιοί τον νοιάζει περισσότερο να είναι πιστός στον χαρακτήρα παρά να είναι αρεστός στο κοινό. Δεν υπάρχει ματαιοδοξία στην ερμηνεία του, είναι πάντα ανοιχτός σε πτυχές του Άμπροουζ που είναι περίπλοκες και όχι στοιχεία κατευθείαν αρεστά. Είναι διατεθειμένος να εξερευνά τις γκρίζες περιοχές του χαρακτήρα, που με ενδιαφέρει εμένα ως σεναριογράφο και συνεργάτη. Είναι καλλιτέχνης!

Εγώ κι εκείνος περνάμε πολύ χρόνο σε κάθε σενάριο, το κοιτάμε μαζί, συζητάμε το ταξίδι του Άμπροουζ. Υπάρχουν πτυχές του Μπιλ στην προσωπική του ζωή που έχει μοιραστεί μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια που κάποια ηχώ τους, κάποια στοιχεία τους έχω τοποθετήσει στην ίδια την ιστορία του Άμπροουζ και στο παρελθόν του. Ο Μπιλ την απολαμβάνει ως πρόκληση αυτή την επικάλυψη προσωπικών στοιχείων με τον χαρακτήρα του. Είναι μια σπουδαία διαδικασία.

Κι η άλλη πλευρά είναι ότι κάθε χρόνο έχω την απόλαυση του να δημιουργώ νέους χαρακτήρες και να βρίσκω ταλαντούχους ηθοποιούς που έρχονται να παίξουν αυτούς τους χαρακτήρες για μία σεζόν. Ένα διαρκώς εναλλασσόμενο καστ, που είναι σπουδαίο για μένα γιατί λατρεύω να δουλεύω με ηθοποιούς, στον ψυχολογικό τομέα ειδικά.

THE SINNER -- "Part V" Episode 305 -- Pictured: Bill Pullman as Detective Lt. Harry Ambrose -- (Photo by: Peter Kramer/USA Network)

Ανέφερες νωρίτερα την ιδιαιτερότητα του μυστηρίου της 1ης σεζόν, που ξετυλίχθηκε ενώ ξέραμε βασικά τα πάντα για το ίδιο το έγκλημα. Ξεκινώντας από εκεί, ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στο να βρίσκεις και να αναπτύσσεις τις επόμενες ιστορίες; Αναζητάς πάντα αντίστοιχα ιδιαίτερες εμπνεύσεις και μηχανισμούς πλοκής;

Ναι είναι καλή ερώτηση γιατί όταν κοιτάω πίσω τη δημιουργική δουλειά που έχει γεννήσει την ιστορία αναρωτιέμαι κάθε φορά, Πώς το κάναμε αυτό;; [γελάει] Είναι θαυματουργό, έχω ένα δωμάτιο σεναριογράφων που προσλαμβάνονται να δουλεύουν μαζί μου και πολλά από αυτά έρχονται από συζητήσεις και ιδέες που φέρνουν οι συνεργάτες μου. Είναι μια προνομιακή θέση να επιλέγω ό,τι με κάνει να αντιδρώ και μετά να προσθέτω το δικό μου twist σε αυτές τις ιδέες.

Κάθε σεζόν έχει ξεκινήσει με τον πυρήνα μιας ιδέας, κάτι που με συναρπάζει. Στη σεζόν 2 ήταν η ερώτηση του τι θα έκανε ένα παιδί να σκοτώσει τους γονείς του. Η σεζόν κινήθηκε πέρα από αυτό πολύ γρήγορα αλλά αυτός ήταν ο καρπός της ιστορίας. Η αλήθεια είναι πως οι ιδέες μου έρχονται πάντα από το να σκέφτομαι για τον Άμπροουζ. Στην 2η ρώταγα τον εαυτό μου τι νέο πρόσωπο και τι νέα υπόθεση θα ενεργοποιήσει τον χαρακτήρα με έναν ενδιαφέροντα τρόπο. Κάθε υπόθεση είναι σχεδιασμένη με έναν τρόπο ώστε να αντηχήσει στον ίδιο τον Άμπροουζ.

Έτσι και στην 3η σεζόν, ύστερα από 2 σεζόν με χαρακτήρες κατά βάση αθώους, ανθρώπους μπλεγμένους σε τραυματικές συνθήκες στις οποίες αντιδρούσαν, με ενδιέφερε να συναντήσει ο Άμπροουζ έναν άντρα, και ποια θα ήταν αυτή η δυναμική. Καθώς επίσης και να απεικονίσω έναν δολοφόνο που είναι πολύ συνειδητοποιημένος ως προς το τι κάνει ηθικά και φιλοσοφικά, όταν σκοτώνει. Τι συναισθηματική αντίδραση θα βγάλει ο Χάρι όταν ο άλλος κάνει μια ηθική επιλογή. Ήθελα να αλλάξω το μοτίβο της σειράς και με ενδιέφερε αυτός ο χαρακτήρας να αποτελέσει πρόκληση για τον Άμπροουζ και να τον υποχρεώσει να αντιμετωπίσει τις ίδιες πτυχές στον εαυτό του. Ήθελα ένα guy thing. Οι δύο είναι αντικατοπτρισμοί ο ένας του άλλου. Του λέει συνέχεια, Ξέρω τι είσαι Άμπροουζ, είσαι σαν εμένα, παραδέξου το, παραδέξου το. Αυτή είναι η καρδιά αυτής της σχέσης.

Ως κάποιος που γράφει και -υποθέτω- βλέπει τέτοιου είδους αστυνομικά παζλ, ποιο πιστεύεις ότι είναι το στοιχείο που μαγνητίζει σε αυτές τις ιστορίες;

Είναι αστείο, η πλάκα είναι ότι δεν βλέπω πολλά αστυνομικά προσωπικά. Οπότε έχει πλάκα που γράφω ένα. Για μένα το στοιχείο αυτό που βρίσκω γράφοντας το “Sinner” και νομίζω για τους περισσότερους που το βλέπουν, είναι ο ενθουσιασμός από το να βλέπω εξαιρετικά συναισθηματική συμπεριφορά να έρχεται από τους χαρακτήρες, και χαρακτήρες να βρίσκονται σε απόγνωση μέσα σε κάποιες πολύ έντονες καταστάσεις.

Θέλουμε να βιώσουμε κάτι το δυνητικά πολύ απάνθρωπο, γιατί σε ένα ασυνείδητο επίπεδο ξέρουμε πολύ καλά πως αυτή η δυνατότητα βρίσκεται μέσα σε όλους μας. Και σε ένα επίπεδο το να βλέπουμε τέτοιες ιστορίες είναι σαν ένα τελετουργικό μέσα από το οποίο ερχόμαστε σε επαφή με αυτό το μέρος του εαυτού μας, αλλά με έναν ασφαλή τρόπο. Τα ανθρώπινα όντα είναι πολύ περίπλοκα και ικανά για ένα τεράστιο εύρος συμπεριφορών και νομίζω αυτό που μου αρέσει και που είμαι περήφανος για το “Sinner” είναι ότι οι άνθρωποι βλέπουν τη σειρά και βλέπουν χαρακτήρες σε περίπλοκες καταστάσεις και -ελπίζω- συνδέονται συναισθηματικά μαζί τους. Μέσα από αυτό μπορείς να βοηθήσεις ανθρώπους να επεξεργαστούν και να καταλάβουν καλύτερα τον εαυτό τους. Αυτή είναι τελικά η γοητεία. Είναι σαν θεραπεία.

Έχεις ιδέα για το μέλλον της σειράς αλλά και γενικότερα τι θα ήθελες να κάνεις έξω από το “Sinner”;

Μακάρι να είχα απαντήσεις! Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει το show ή όχι, δεν είναι δική μου απόφαση, αλλά δημιουργικά με ενδιαφέρον να συνεχίσω. Για μένα καλλιτεχνικά, αν η σειρά συνεχίσει θέλω να συνεχίσει να εξελίσσεται. Μπορεί να απογοητεύσει κάποιον που αγαπά τη σεζόν 1, για παράδειγμα, αλλά δε θέλω η σειρά να γίνει ένα τυπικό procedural που θα ακολουθεί το ίδιο μοτίβο κάθε χρόνο. Η σειρά πρέπει να συνεχίσει να πηγαίνει μπροστά και να ψάχνει κάτι νέο. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα είναι αυτό αλλά έχω μερικές ιδέες.

Κατά τα άλλα προσπαθώ να αναπτύξω κάποια νέα show. Μου αρέσει το μοντέλο της μίνι σειράς, το οποίο γίνεται όλο και πιο δημοφιλές και οικονομικά βιώσιμο. Στο σινεμά έχεις 2 ώρες για μια πλήρη ιστορία ενώ στην τηλεόραση μπορείς να αναπτύξεις χαρακτήρες και να είσαι πιο λογοτεχνικός αλλά η παγίδα είναι ότι μπορεί να πηγαίνει μια ιστορία για σεζόν και σεζόν και τελικά να γίνει κάτι δύσκολο να συντηρηθεί. Εμένα μου αρέσει να λέω μια ιστορία σε 6 ή 8 επεισόδιο, τέλειο χρονικό διάστημα για να πας βαθιά σε χαρακτήρες αλλά επίσης να μη νιώθει το κοινό ότι απλά σκοτώνεις χρόνο. Μου αρέσει να γράφω έχοντας ένα τέλος στο μυαλό.

Αυτό μου αρέσει στο “Sinner”, κάθε δημιουργική επιλογή που κάνουμε κάθε σεζόν εξυπηρετεί το πού θέλουμε η ιστορία και οι χαρακτήρες να καταλήξουν. Οι δύο τελευταίες σκηνές της σεζόν ήταν στο μυαλό μου από την αρχή όταν την αναπτύσσαμε, όταν η έγνοια μου ήταν το πώς θα γράψουμε φτάνοντας προς αυτές τις δύο σκηνές. Αυτό είναι κάτι που θέλω να συνεχίσω να κάνω.

*Η 3η σεζόν του “The Sinner” προβλήθηκε αποκλειστικά στο COSMOTE SERIES HD και διατίθεται δωρεάν μέσα από την on demand υπηρεσία COSMOTE TV PLUS.