Το ‘Τετράγωνο’ είναι μακράν η πιο 2017 ταινία που θα δεις

Κάθε εβδομάδα στο PopCode, θα μοιραζόμαστε μαζί σου τη γνώμη μας για τις φρέσκιες ταινίες που σε περιμένουν στις αίθουσες.

Έχουμε και λέμε:

Το Τετράγωνο (The Square)

Σκηνοθετεί: Ρούμπεν Έστλουντ

Παίζουν: Κλάες Μπανγκ, Ελίζαμπεθ Μος, Τέρι Νοτάρι

Υπεύθυνος σε μουσείο σύγχρονης τέχνης επιμελείται μια έκθεση με τίτλο The Square, που καλεί τον κόσμο να αναδείξει τον καλύτερο εαυτό του μέσα σε ένα απολύτως ‘ειρηνικό’ τετράγωνο χώρο, όμως ο ίδιος μπλέκεται σε μια σειρά ντροπιαστικών και αμήχανων επεισοδίων που ξεσκεπάζουν τα χειρότερά του ένστικτα.

Ο Χρυσός Φοίνικας των φετινών Καννών είναι μια ταινία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της μοντέρνας συζήτησης περί τέχνης, κοινωνικής ευθύνης, ηθικής και υποκρισίας. Από τον πανέξυπνο και πνευματώδη σκηνοθέτη του έξοχου «Ανωτέρα Βία», το «Τετράγωνο» μετατοπίζει διαρκώς πρόσωπα και καταστάσεις σε διαφορετικά πλαίσια ανάγνωσης, διερωτώμενο πώς μεταβάλλεται η σημασία και το περιεχόμενο ενός αντικειμένου, ενός ανθρώπου, μιας θεώρησης του κόσμου, βάσει του περιβάλλοντός του. (Η Ελίζαμπεθ Μος του «Handmaid’s Tale» κλέβει απολύτως την παράσταση σε κάθε της σκηνή ως αμερικανίδα δημοσιογράφος.)

Γίνεται και το ίδιο το έργο ένα πείραμα σαν αυτό του τίτλου, τεστάροντας διαρκώς προκαταλήψεις και ένστικτα τόσο των ηρώων του όσο και του ίδιου του κοινού, αφήνοντάς σε διαρκή αμφισβήτηση. Στην καλύτερη σεκάνς της ταινίας, ένας ζωώδης άνθρωπος ερμηνεύει ανεξέλεγκτα μπροστά σε ένα αυξανόμενης αμηχανίας κοινό σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο ανάμεσα στους παρευρισκόμενους στο γκαλά και σε εμάς, στους θεατές στην αίθουσα.

Παρά την φιλοδοξία και τον όγκο των ιδεών πρόκειται για μια ταινία αβίαστα αστεία, που παρακολουθείται πολύ πιο διασκεδαστικά από ό,τι θα περίμενε κανείς βάσει της περιγραφής της- αναμφίβολα ένα μεγάλο χάρισμα του Έστλουντ, για τον οποίον το δράμα και η κωμωδία μοιάζουν όλο και πιο αδιαχώριστες προσεγγίσεις. Ταυτόχρονα όμως, η εγκεφαλικότητα της όλης κατασκευής δεν επιτρέπει στο φιλμ να κυλήσει οργανικά. Είναι πράγματι μια κατασκευή, μια συλλογή από art installations, όπου οι ιδέες προηγούνται του ίδιου του σινεμά, και όπου η τρίτη πράξη αποτελεί σχεδόν υστερόγραφο στην όλη σύλληψη. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι απολύτως συνεπής η βράβευσή του στις Κάννες: Δεν ήταν η καλύτερη ταινία του Διαγωνιστικού, ήταν όμως μακράν η πιο 2017.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Ο σκηνοθέτης του Χρυσού Φοίνικα μιλάει στο PopCode

Μιλήσαμε με την Elisabeth Moss και το ‘Square’ και το ‘Handmaid’s Tale’

Wonder Wheel

Σκηνοθετεί: Γούντι Άλεν

Παίζουν: Κέιτ Γουίνσλετ, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, Τζούνο Τεμπλ

Στο Κόνι Άιλαντ των ‘50s, μια νοικοκυρά που κάποτε σχεδόν κατάφερε να κάνει καριέρα ως ηθοποιός, ερωτεύεται έναν ναυαγοσώστη ο οποίος αρχίζει σύντομα να φλερτάρει με την κόρη της από τον προηγούμενό της γάμο.

Ο Γούντι Άλεν συνεχίζει να βγάζει μία ταινία τον χρόνο σχεδόν σαν αυτοσκοπό, όμως αναρωτιέμαι αν η μανιέρα -σε συνδυασμό με ένα όλο και πιο εχθρικό απέναντί του κοινωνικό κλίμα- τον έχει οδηγήσει σε ένα σημείο οριακής απόγνωσης. Στο φετινό του ετήσιο ραντεβού, ο Άλεν έχει πρακτικά στηθεί απέναντι στον κόσμο φωνάζοντας «Ναι, αυτός είμαι, τι θέλετε» με μια ιστορία γεμάτη άβολες αντιστοιχίες με την πραγματική του ζωή και την ελάχιστη δυνατή εφευρετικότητα στο περιτύλιγμα. Η Γουίνσλετ παίζει μια κακογραμμένη ηρωίδα που ο Άλεν μοιάζει να έχει γράψει στον αυτόματο, ο Τίμπερλεϊκ είναι κακός στον υποχρεωτικό Ρόλο Γούντι Άλεν, κάθε χαρακτήρας που δεν αυτοχαρακτηρίζεται ως διανοούμενος είναι καρικατούρα, και ο αφηγηματικός μηχανισμός είναι άνευρος και προβλέψιμα κινούμενος. Την ιστορία στηρίζει σχεδόν αποκλειστικά ο διευθυντής φωτογραφίας Βιτόριο Στοράρο με την αποστομωτική χρήση του φωτός, την ώρα που ο Άλεν πετυχαίνει με περίεργο τρόπο ένα μεγάλο βαθμό συναισθηματικής ειλικρίνειας, προσπαθώντας όλο και λιγότερο.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Όλες οι ταινίες εποχής του Woody Allen

Νήμα

Σκηνοθετεί: The Boy

Παίζει: Σοφία Κόκκαλη

Η Νίκη είναι η ηγετική φυσιογνωμία της αντίστασης στη δικτατορία των Συνταγματαρχών που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα καθήκοντά της ως επαναστάτρια και στη μητρότητα. Δεκαετίες μετά, ο γιος της βρίσκεται παγιδευμένος σε μια άλλη δυστοπική εκδοχή σύγχρονης χούντας.

Αληθινό one woman show για την απίστευτη Σοφία Κόκκαλη (βραβευμένη για το ρόλο από την Ακαδημία Κινηματογράφου), το μόνο πρόσωπο που κοιτάζει ποτέ ευθέως η κάμερα. Η Κόκκαλη παίζει τη Νίκη ως αμφιταλαντευόμενη αντιστασιακή και μετέπειτα τον γιο της, Λευτέρη, ως αβέβαιο έφηβο σε αναζήτηση ταυτότητας και (μητρικής) σύνδεσης σε μια πλήρως αποστειρωμένη, αυταρχική Αθήνα. Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης στην 4η ταινία του (αλλά 2η που υπογράφει ως The Boy μετά το «Χιγκίτα») δημιουργεί ένα ολόκληρο χειροποίητο σύμπαν σε δύο επίπεδα. Πρώτα στην κατακόκκινων αποχρώσεων ανάγνωση της εποχής της δικτατορίας αλλά και μια μετέπειτα, καθαρά sci-fi καταβολών σύγχρονη Αθήνα όπου ο αποκλεισμός είναι πλήρης και ο λαός θυσιάζεται στο βωμό του ελέγχου. Καθόλου τυχαία νομίζω, στο πρώτο μέρος η αντίσταση βαφτίζει Νίκη το απόλυτο ιδανικό- στο αποπνικτικό δεύτερο είναι η Ελευθερία. Συνδέοντας τον τεταμένης πραγματικότητας ρεαλισμό με ένα δυστοπικό παράλληλο παρόν ο Βούλγαρης αναρωτιέται για τη φύση της εξουσίας και τη (δια)φθορά του αγώνα, κάνοντας απαιτητικό, πολυεπίπεδο πολιτικό σινεμά με εικονογραφία ‘70s θρίλερ ερωτισμού. Η καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς.

Εγώ, ο Κολοκυθάκης (My Life as a Zucchini)

Σκηνοθετεί: Κλοντ Μπαρά

Φωνές στα Ελληνικά: Εβελίνα Αραπίδη, Κωνσταντίνος Κακανάς, Σοφία Καψαμπέλη

Μετά τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας του, ένα 9χρονο αγόρι μεταφέρεται σε ορφανοτροφείο από έναν ευγενικό αστυνομικό και προσπαθεί να βρει εκεί μια νέα, διαφορετική οικογένεια. Γραμμένο από την Σελίνα Σιαμά του «Girlhood» και υποψήφιο για Όσκαρ, αυτό είναι ένα θαυμάσιο, γεμάτο ψυχή οικογενειακό animation μακριά από τη τακτοποιημένη συναισθηματική ασφάλεια των περισσότερων σύγχρονων δειγμάτων του είδους. Είναι όμορφο και ειλικρινές, καθόλου φλύαρο, και χωρίς φόβο απέναντι στα ανθρώπινα αδιέξοδα που συναντούν οι μικροί του ήρωες, μέχρι και το υπέροχο φινάλε. Θα γελάσετε, θα κλάψετε, θα νιώσετε.

Η Ζούγκλα (Jungle)

Σκηνοθετεί: Γκρεγκ Μακλίν

Παίζουν: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Τόμας Κρέτσμαν

Αληθινή ιστορία επιβίωσης για 4 άντρες που χάνονται στα βάθη του Αμαζονίου. O Ντάνιελ Ράντκλιφ προσπαθεί να πείσει ως πρωταγωνιστής μιας ιστορίας που σίγουρα θα έχεις ξαναδεί, όμως η σωματικότητα του τρόμου όπως αποδίδεται από τον σκηνοθέτη των «Wolf Creek» και «Belko Experiment» δίνει αξία στην ταινία έστω κι αν σε σημεία κάνει κοιλιές.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Οι ‘Χάρι Πότερ’: 7 teen σινε-είδωλα που πήγαν να αλλάξουν την εικόνα τους

Ακόμα προβάλλονται

Το σίκουελ των διασκεδαστικών Κακών Μαμάδων (Μίλα Κούνις, Κρίστεν Μπελ, Κάθριν Χαν) με τίτλο «Μαμάδες με Κακή Διαγωγή: Χριστούγεννα Εκτός Ελέγχου», το ριμέικ του «Θησαυρού του Μακαρίτη» ως σκέτος «Θησαυρός» από τον Στράτο Μαρκίδη του «Ι Lοve Καρδίτσα», και σε επανέκδοση η «Μήδεια» του Παζολίνι με τη Μαρία Κάλλας.

* Οι κριτικές αναδημοσιεύονται από την εφημερίδα Έθνος.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του Popcode.