“The Wake”: Το πλάσμα στο βυθό

Υπάρχει μια μεγάλη τέχνη στην παράδοση των παλιών creature features που ξεπερνάει την αναγνώριση της τιμιότητας και φτάνει στον θαυμασμό. Είτε μιλάμε για τα άπειρα παράγωγα που γέννησε το “Creature from the Black Lagoon”, είτε για την άνθιση των ‘80s (“The Thing”, “Pumpkinhead” μέχρι και παραλλαγές σαν το “Gremlins”), είτε για μετέπειτα αναβιώσεις, συχνά μεγάλου μπάτζετ, με εξέχον παράδειγμα το “Jurassic Park”.

Αυτές οι ταινίες μπορεί καμιά φορά να προσπερνούνται ως δευτεράντζες ή ως μικρότερης σημασίας έργα, όμως καταφέρνουν να πουν ολοκληρωμένες ιστορίες στήνοντας ενδιαφέροντες χαρακτήρες μέσα σε ένα μικρό διάστημα, παρουσιάζοντας μια απειλή, τρομάζοντας/αηδιάζοντας/φρικάροντας αρκούντως πολύ, πριν οδηγηθούμε σε μια ικανοποιητική κατακλείδα. Τα περισσότερα από αυτά είναι αρετές που δεν βρίσκεις πάρα πολύ συχνά (όλες μαζί τουλάχιστον) σε μεγάλο ποσοστό του σημερινού εμπορικού σινεμά, κι ας ακούγεται απλή συνταγή.

Η παράδοση αυτών των creature features δεν έχει λοιπόν σταματήσει να εμπλουτίζεται ή να επανέρχεται μέσα από νοσταλγικές ματιές ή και ειλικρινείς επαναπροσεγγίσεις. Μια τέτοια είναι και το “The Wake”, έστω κι αν δεν είναι ταινία αλλά κόμικ. Η ιστορία μετράει έτσι κι αλλιώς.

Το “The Wake” υπόσχεται πως θα αφηγηθεί ένα τέτοιο ακριβώς στόρι, αντλώντας επιρροές τόσο από συγκεκριμένες περιπτώσεις όσο κι από τη γενικότερη αίσθηση του υπο-είδους. Η χρωματική παλέτα παίζει γύρω από αποχρώσεις του μπλε, κάτι που δεν το κάνει ούτε ζεστό ούτε ψυχρό, αλλά το κάνει πολύ ανθρώπινο και, με ένα τρόπο, κινηματογραφικό.

Η ιστορία μοιάζει διασκορπισμένη σε αρκετά σημεία με ενδιαφέροντα τρόπο (έχει μόλις κυκλοφορήσει το πρώτο από τα προβλεπόμενα δέκα τεύχη): Το κυρίως κομμάτι της αφορά μια κητολόγο που προσλαμβάνεται από τους ανθρώπους που κάποτε την απέλυσαν, για να ηγηθεί του γκρουπ που θα μελετήσει κάτι που ανακάλυψαν στα βάθη του ωκεανού.

Όλα ξεκινούν από έναν ήχο, έναν ήχο που κάποτε είχε ακούσει ξανά (βλέπουμε φλασμπακ που συλλαβίζει θάνατο), οπότε η ιστορία θα μπλέξει την ευρύτερη μυθολογία του πλάσματος με την προσωπική και οικογενειακή της πρωταγωνίστριας.

Στα βάθη, εκεί από όπου υποθέτουμε πως δραπετεύεις πολύ δύσκολα, θα πρέπει να συνεργαστεί με μια ομάδα περίεργων χαρακτήρων, κάτι που συμβαίνει φυσικά σε κάθε creature feature που σέβεται τον εαυτό του (έχουμε τον σιωπηλό, τον nerd, τον παλιό γνωστό με τα μυστικά, κλπ).

Εκτός από όλα αυτά, η ιστορία αρχίζει και τελειώνει με ματιές στο μέλλον και το παρελθόν. Αλλά το πολύ μέλλον και το πολύ παρελθόν. Σε δύο σύντομες, επιβλητικές σκηνές που δείχνουν πως η ιστορία έχει ρίζες πολύ βαθιές και αφορά κάτι πολύ μεγαλύτερο από τους ήρωές μας. Ειδικά η σκηνή που ανοίγει τη σειρά είναι φανταστική:

Είναι αυτός ο συνδυασμός μεγάλης μυθολογίας κι ενός μυστηριώδους-αλλά-συναρπαστικού τέρατος κάπου εκεί στα βαθιά, με δράμα πολύ προσωπικό και ενδιαφέρον, που κάνει το “The Wake” άξιο συνεχιστή της παράδοσης αυτών των ιστοριών. Πολύ συχνά βλέπουμε τα ερωτήματα και τις συνωμοσίες να καπελώνουν τους χαρακτήρες. Αυτό είναι λάθος που εκείνες οι θαυμάσιες b-movies των ‘80s ποτέ δεν έκαναν λάθος, και που το ατμοσφαιρικό, πανέμορφο mini-series των Scott Snyder και Sean Murphy μοιάζει να ξέρει πώς να κάνει σωστά.

*Το “The Wake” μόλις κυκλοφόρησε στην Αμερική και έρχεται σύντομα σε όλα τα κομιξάδικα.