The Watchers, μία ταινία τρόμου ατελείωτων φινάλε
- 7 ΙΟΥΝ 2024
Είναι κόρη του M. Night Shyamalan, ενός καλλιτέχνη που, παρά τα στραβοπατήματά του, έχει βρει τον τρόπο να συνεχίζει να κάνει σινεμά όπως το θέλει πια, με τριάντα χρόνια τρόμου στην πλάτη. Αυτό από πολλές απόψεις μπορεί να κάνει τη δουλειά της Shyamalan δυσκολότερη, ανοιχτή σε αυστηρότερη κριτική, από την άλλη όμως βάζει το πόδι της μέσα στην πόρτα. Στο The Watchers, μία παραγωγή που φέρει την υπογραφή του πατέρα της σε μία χρονιά που θα φιλοξενήσει και δική του ταινία (Trap), η Shyamalan επιχειρεί folk horror, διασκευάζοντας μάλιστα ένα δημοφιλές βιβλίο από τον A.M. Shine. Καθώς δεν το έχω διαβάσει δεν μπορώ να εντοπίσω σημεία βελτίωσης ή αποτυχίας σε σχέση με την πηγή, η κεντρική ιδέα του ωστόσο φαίνεται απαράλλαχτη.
Η Mina, μία νεαρή γυναίκα που έχει σημαδευτεί από τον θάνατο της μητέρας της κατά τα παιδικά της χρόνια, βρίσκεται κατά λάθος σε ένα απομονωμένο δάσος της Ιρλανδίας στην προσπάθειά της να παραδώσει έναν παπαγάλο του pet shop όπου εργάζεται στον ιδιοκτήτη του.
Το συγκεκριμένο δάσος δεν είναι καταγεγραμμένο σε κανένα χάρτη. Η Mina μένει ξεκρέμαστη εκεί μετά τη βλάβη του αυτοκινήτου της και συναντά μία γυναίκα που την προτρέπει να τρέξει μαζί της σε ένα τσιμεντένιο καταφύγιο, εάν θέλει να ζήσει. Καθώς η πόρτα κλείνει πίσω της, το κτίριο πολιορκείται από κραυγές.
Η Mina που υποδύεται η Dakota Fanning μετά την καθολικά αναγνωρισμένη της δουλειά στο Ripley, βρίσκεται σε ένα δωμάτιο περιτριγυρισμένο από τζάμια και ενημερώνεται για τους Watchers. Πλάσματα που κάθε βράδυ μαζεύονται μπροστά από το δωμάτιο για να παρακολουθήσουν τους ανθρώπους που κατοικούν μέσα του, τέσσερις πλέον συνολικά (Fanning, Olwen Fouéré, Georgina Campbell, Oliver Finnegan).
Φοβισμένη και παγιδευμένη μεταξύ αγνώστων, η Mina αναζητά απεγνωσμένα απαντήσεις. Ποιοι είναι οι Watchers και γιατί κρατούν τους ανθρώπους φυλακισμένους θέλοντας να παρακολουθούν κάθε τους κίνηση;
Η Shyamalan στήνει μία πειστικά δυσοίωνη ατμόσφαιρα κατά την έναρξη της ταινίας και αποδίδει ικανά την κλειστοφοβία που απαιτείται για το υπόλοιπο μέρος, οι ρωγμές στο όραμά της όμως φάνηκαν εξαρχής.
Η τάση του σεναρίου της να λέει αντί να δείχνει την ψυχολογία της πρωταγωνίστριάς της ήταν μία πρόγευση της πιο κυριολεκτικής ταινίας που έχω δει εδώ και καιρό. Οι πάντες υπερεξηγούν, οι πάντες υπερπεριγράφουν και υπεραναλύουν, η εμπιστοσύνη στους θεατές μοιάζει ελάχιστη και το exposition όχι μόνο δε χαλαρώνει στο τελευταίο μέρος αλλά εντείνεται με σκοπό να χωρέσει ένα twist βασισμένο σε μία καλή ιδέα, που όμως πνίγεται στις μπόλικες, υπόλοιπες ιδέες που έχει η δημιουργός (πένθος, διπλές ταυτότητες, επιβίωση του ισχυρού μεταξύ άλλων).
Η χημεία μεταξύ των έγκλειστων χαρακτήρων δεν είναι εκεί ώστε να καλύψει την αδυναμία του σεναρίου να τους αναπτύξει, η καθημερινότητά τους όπως στήνεται στο καταφύγιο είναι πρόχειρα εμπλουτισμένη με στοιχεία που θέλουν να συμβολίσουν προφανή μηνύματα, και η τελευταία πράξη αρνείται να βάλει τελεία. Αναιρεί επίσης τόσο πολύ την υπονοούμενη κτηνωδία των Watchers και τον προτεινόμενο ηδονοβλεπτισμό του πρώτου μισού της ταινίας, που κάθε απειλητική νότα καταρρέει.
Δεν είναι άτεχνο το Watchers. Δεν θα βάλει ωστόσο, ακόμα έστω, στο ραντάρ σου την Ishana Shyamalan.
Το The Watchers (Οι Παρατηρητές) κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.
