The Weekend List

Κείμενα και ταινίες που ρίχνουν μια διαφορετική ματιά στο σκηνικό της πολιτικής σκηνής, στην επαύριο των αμερικάνικων εκλογών, με λίγο από καφρίλα αίματος (και Πιράνχας) και σπέρματος (αλήθεια), είναι κάποιες από τις προτάσεις μας για αυτή την εβδομάδα.

“Πιράνχας DD: Η Επιστροφή”

Έχοντας ξυπνήσει κι έχοντας σκορπίσει τον τρόμο κατά τη διάρκεια του spring break στη λίμνη Βικτόρια, το σμήνος των πεινασμένων πιράνχα κινείται αντίθετα στο ρεύμα και κατευθύνεται προς το γεμάτο κόσμο “Big Wet” water park.

Αυτή είναι η υπόθεση μιας ταινίας στην οποία δε θα πρέπει να σε νοιάζει καθόλου η υπόθεση. Μόνο ότι η πρώτη, προ διετίας ταινία “Πιράνχα 3D” ήταν ένα απολαυστικό φιλμ κακού τρόμου και αισθητικής, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οπότε φυσικά και τα αιμοβόρα τέρατα επιστρέφουν, αυτή τη φορά με δύο D στον τίτλο. Με όλα τα προφανή πράγματα που αυτό συνεπάγεται, δηλαδή όλες τις εντελώς βασικές ανάγκες μας για διασκέδαση: 1) Σάρκα και 2) Αίμα. Ό,τι καλύτερο και το εννοώ. (Κυκλοφορεί από την Odeon.)

Μια Ματιά στην Πρώτη Θητεία Ομπάμα

Το Rolling Stone συγκεντρώνει σε ένα υπερπλήρες photostory τις 50 φωτογραφίες και σημεία-κλειδιά της πρώτης τετρετούς διαδομής του Μπαράκ Ομπάμα ως Προέδρου των ΗΠΑ- από την ανάθεση του Υπουργείου στην Χίλαρι Κλίντον μέχρι τη διαδρομή προς την επανεκλογή, την Τρίτη που πέρασε. (Rolling Stone)

Η+

Μια σειρά στο ίντερνετ, για το ίντερνετ- και για την ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία. Ο Μπράιαν Σίνγκερ (“X-Men”, “Συνήθεις Ύποπτοι”) κάνει την παραγωγή σε ένα πολύ ενδιαφέρον web series που φαντάζεται έναν κόσμο δικτυωμένο 24/7 μέχρι τη στιγμή που έρχεται η κατάρρευση, ένας είδος Αποκάλυψης. Κάθε βδομάδα βγαίνουν 2-3 νέα επεισοδιάκια των 3 ή 4 λεπτών, κάθε ένα εκ των οποίων ένα ταξίδι σε διαφορετική γωνιά του κόσμου και σε διαφορετική στιγμή του χρόνου, σε μια εξερεύνηση των αιτίων και των συνεπειών της ιντερνετικής “μόλυνσης” που παραλύει τον πολιτισμό μας. (H+)

“Αι Ειδοί του Μαρτίου”

Καλός προγραμματισμός: Να βάζεις μια από τις ενδιαφέρουσες πολιτικές ταινίες των τελευταίων ετών, την εβδομάδα των Αμερικάνικων εκλογών. Το δράμα του Τζορτζ Κλούνεϊ με τον ίδιο και τον Ράιαν Γκόσλινγκ (σε έναν ρόλο πιο σκοτεινό από συνήθως) δεν ασχολείται  τόσο με τις εκλογές και τις λεπτομέρειες της πολιτικής ατζέντας, όσο με την ίδια την ηθική της πολιτικής και της ισχύος. Καλό καστ και ενδιαφέρον θέμα, απόλυτα (πάντα) επίκαιρο. (Σάββατο 10 Νοεμβρίου, 00.05, Novacinema 1)

Στη Μεγαλύτερη Τράπεζα Σπέρματος του Κόσμου

Η μεγαλύτερη τράπεζα σπέρματος του κόσμου φυλά 170 λίτρα σπέρματος, μας πληροφορεί το φανταστικό ρεπορτάζ του Guardian στην εισαγωγή του, για να συνεχίσει: Εξάγει σε περισσότερες από 70 χώρες και ευθύνεται για περισσότερα από 2,000 μωρά το χρόνο. Και όλα ξεκίνησαν πριν από 30 χρόνια, σαν τίποτα παραπάνω από το όνειρο ενός 27χρονου άντρα. Ποιος άνθρωπος μεγαλώνει έχοντας σαν όνειρο να ανοίξει τη μεγαλύτερη τράπεζα σπέρματος του κόσμου — και τι ακριβώς σημαίνει αυτό για τη λειτουργία της και την καθημερινότητα αυτής της επιχείρησης; Θα το διαβάσεις στο απίθανο αυτό κείμενο. (Guardian)

Crystal Castles

Οι κραυγές της Άλις Γκλας είναι η μουσική. Ή τελοσπάντων μια ακραία έκφρασή της. Και η μουσική των Crystal Castles είναι ένα υπέροχο συνοθύλευμα από ηλεκτρονικές νότες σε μελωδική παράνοια. Μια ωραία ιδιαιτερότητα των άλμπουμ τους είναι η απουσία τίτλου, με αποτέλεσμα το κάθε ένα από αυτά να είναι απλώς “Crystal Castles” (ο μόνος διαχωριστικός τρόπος μεταξύ τους είναι η αυθαίρετη αρίθμηση που τους δίνουμε εμείς για να συνεννοούμαστε, I, II και τώρα το III). Βγάζει νόημα, γιατί αν και υπάρχει εξέλιξη στον ήχο τους και στη μελωδικότητα των κομματιών τους (το πρώτο τους ειδικά άλμπουμ είναι λες και ξεριζώθηκε απευθείας μέσα από κάποιο σάουντρακ arcade βιντεοπαιχνιδιού, εξ ου και το όνομα της μπάντας), ανήκουν όλα σε ένα ξεχωριστό μουσικό σύμπαν. Των Crystal Castles. Το 3ο τους -πάντα ομώνυμο- άλμπουμ, κυκλοφορεί αυτή τη βδομάδα, αλλά στο μεταξύ αξίζει να κάτσεις να ακούσεις όλα τους.

H Μέρα των Εκλογών Μου

Συνεχίζοντας λίγο πάνω στο μεγάλο θέμα της βδομάδας που μας πέρασε, το Esquire ζητάει από σημαντικούς, βραβευμένους συγγραφείς να περιγράψουν τη δική τους εμπειρία αυτής της εκλογικής διαδικασίας, μέσα από 140 λέξεις ή λιγότερες. Όχι μία, αλλά 25 διαφορετικές ματιές πάνω σε ένα θέμα που όσο νομίζεις πως έχει εξαντληθεί, τόσο ανακαλύπτεις διαφορετικές πτυχές σε αυτό. (Esquire)