The X-Factor Live IV: ‘Άσε μας ρε Νταλάρα’, Πιτσάνη θέλουμε

Τον Αλέξανδρο Πιτσάνη, τον προσέξαμε από τα πρώτα κιόλας επεισόδια του The X-Factor για δύο λόγους. Ο πρώτος, ήταν φωνή του. Ο δεύτερος, και ίσως σημαντικότερος ήταν η φάτσα του. Πώς το έλεγαν αυτό οι γιαγιάδες με το ‘έχει φωτεινό πρόσωπο σαν φεγγάρι, είναι καλό παιδί’, κάτι τέτοιο στο λιγότερο ποιητικό. Τέλος πάντων.

Όπως ορθά σχολίασε χθες βράδυ ο Γιώργος Θεοφάνους που όλο τον κράζω και όλο τον θαυμάζω (καλά, όχι αλλά κατάλαβες) και επικαλούμαι τις ατάκες του, η κάθε εμφάνιση του Αλέξανδρου Πιτσάνη είναι διαφορετική και αναπάντεχα θετική. Και όσο και αν το κοροϊδεύω αυτό με τις ‘καλές αύρες’ αλήθεια, κάθε φορά που βλέπω τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη επί σκηνής, να τραγουδάει, να το ζει, να το χαίρεται, νιώθω πραγματικά καλά.

Χθες το βράδυ λοιπόν, δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι ο Πιτσάνης πάλι, μου έφτιαξε τη διάθεση. Εκείνο που θεώρησα πραγματικά άξιο αναφοράς στην χθεσινή συμμετοχή του Αλέξανδρου ήταν το γεγονός ότι πήρε ένα τραγούδι όπως η Γιορτή των Ζεϊμπέκηδων, τη διασκεύασε κάπως γιουροβιζιονικά (σε φάση Αγάθωνα και Cosa Mostra), είχε μερικά αχρείαστα ημίγυμνα κορίτσια να τον περιβάλλουν λες και βρίσκεται στο Μπράβο Ρούλα σε απευθείας σύνδεση από Ερμούπολη πριν από 20 χρόνια και ενώ όλα αυτά που γράφω τώρα δεν τα λες και πολύ θετικά, το όλο αποτέλεσμα ήταν υπέροχο.

Δεν ξέρω πώς στην ευχή το κατάφερε. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το fail του μπαλέτου που στο μπουζούκι, μου ντύθηκαν παρέλαση, ήθελα πάρα πολύ να το βάλω και στον τίτλο. Αλλά θα ήταν άδικο για τον Αλέξανδρο. Γιατί πραγματικά, κατάφερε να επισκιάσει όλες αυτές τις αναγκαστικές τηλεοπτικές κακοτοπιές και να μας αφήσει με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, να περιμένουμε το επόμενο live μόνο και μόνο για να τον δούμε.

Δες τον τώρα και εσύ, και πες μου αλήθεια, δεν το πήγε πολύ καλά;

Υ.Γ.1: Σου έφερε και εσένα λίγο Μπαλάφα;

Υ.γ.2: Το Πιτσάνης, θα πήγαινε πάντως σε ρεμπέτη.

Εντάξει, σταματάω.