New Adventures In Hi-Fi 2.18: Sun is shining the Thievery is sweet

Μάλλον έχει παλιώσει το (περιφερειακά μουσικό) νέο, αν και δεν υπήρξε ποτέ νέο. Το πρόσεξε κανείς ότι στο φετινό All-Star Game με του celebrities, όχι μόνο ήταν μέσα και ο Will Butler των Arcade Fire, όχι μόνο το σήκωσε με την ομάδα του Καναδά, αλλά βγήκε και MVP με 15 πόντους και 14 ριμπάουντ!!! Έφαγε όμως και μια μεγαλοπρεπέστατη τάπα από την Delle Donne, μπασκετμπολίστρια με 1,91. Εδώ μπορείς να δεις τις δηλώσεις του μετά τον αγώνα, όπου λέει και με σχετικά τσατισμένα ειρωνικό ύφος σε ένα δημοσιογράφο, να ακούσει τη μπάντα του που είναι καλούτσικη.

Thievery Corporation – The Temple Of I And I (Eighteenth Street Lounge)

Είναι εκνευριστικό να αυτοδιαψεύδεσαι τόσο κραυγαλέα. Και αυτό ακριβώς συνέβη με το όγδοο άλμπουμ των Thievery. Από το Radio Retaliation είχα βαρεθεί πλήρως. Για τρία άλμπουμ τους δεν ασχολήθηκα και δεν θυμάμαι καν να τα άκουσα ολόκληρα. Το ίδιο ξεκίνησε να συμβαίνει και με αυτό εδώ. Ειδικά όταν άκουσα ότι είναι επιστροφή στις ρίζες. Δηλαδή Jamaica, reggae και dub στο φουλ. Και δώστου zion, και Babylon και Jah. Όταν είδα κιόλας ότι είναι 15 κομμάτια, είπα οκ αυτό το πράγμα πρέπει να είναι σα να σε μαστιγώνουν με τζίβες, δεμένο πάνω σε φοινικόδεντρο. Κι όμως, με διέψευσε! Οι άνθρωποι ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Ξέρουν ότι θα πάνε σε ένα στούντιο στη Τζαμάικα, θα μαζέψουν μια πολύ καλή μπάντα, κάμποσο κόσμο (που δεν έχουμε ξανακούσει) να αναλάβει το μικρόφωνο για κάθε κομμάτι και θα φτιάξουν ένα ακόμα ναό για την πώρωση τους. Και δεν μένουν μόνο στη ρουτίνα τους, αλλά πετάνε μέσα και τρεις γερές old-schoolιές. Δύο hip-hop κομματάρες με τον βετεράνο πια Mr. Lif (“Ghetto matrix”, “Fight to survive”) και μια trip-hop χρονομηχανή που μας πάει πίσω σε Kruder & Dorfmeister (“Let the chalice blade”).  

Father John Misty – Pure Comedy (Sup Pop)

Αυτό που μου λείπει είναι η λυρικότητα. Η μελωδία στους στίχους. Οι φόρμες δηλαδή. Θέλει όλη η μουσική να υπηρετήσει τους στίχους του, αλλά φοβάμαι ότι ακόμα δεν είναι έτοιμος να παριστάνει το Dylan. Περνάει εντελώς επιδερμικά πάνω από όλα τα δημοφιλή θέματα που όλοι μπορούν ευχαρίστως να θίξουν για να προβάλουν την politically correct πλευρά τους, όπως η ομοφοβία, ο Trump, τα αδέσποτα social media, ο παρανοϊκός ρυθμός της ζωής μας, η δαιμονισμένη τεχνολογία. Ο Father John Misty κυνηγάει με το δίκαννο το masterpiece του και προσπαθεί σκληρά για να το πετύχει, όπως φαίνεται από κάτι 10λεπτα κομμάτια σαν το “Leaving L.A.”. Η μεγάλη όμως ιδέα για τον εαυτό του, ξεπερνάει τις ικανότητες του. 

Τελικά το Pure Comedy είναι καλό ή όχι. Η απάντηση βρίσκεται στο «ή». Δεν θα μπορούσε να είναι κακό με τις ενορχηστρώσεις στα πλούσια έγχορδα από τον δουλευταρά Gavin Bryars, ή με την παραγωγή του ταλαντούχου Jonathan Wilson. Αλλά δεν είναι καν ο νέος Bright Eyes ακόμα. Όσο hipsterιλίκι και να πουλήσεις κι όσο κι αν πιάσει τόπο (που μέχρι στιγμής έχει πιάσει), ο μπάσταρδος ο χρόνος ξέρει να τιμωρεί.  

Strand Of Oaks – Hard Love (Dead Oceans)

Αθάνατη rock μαλλούρα με μούσι και σε τέτοιο βαθμό μπυροcoolness, που και Hard Love να ονομάζεις το δίσκο σου, δεν παίζει να χάσεις πόντους (ειδικά όταν κλέβεις το artwork σου από αυτή την βιντεοπορνοταινία τρόμου). Αυτός είναι ο Timothy Showalter, το επίκεντρο των Strand Of Oaks.

Στο προπέρσινο καλοκαιρινό Plissken είχαμε την τύχη να τον δούμε κι από κοντά, με ντάλα ήλιο, ζέστη και ιδρώτα, που για κάποιο λόγο ταίριαξε πάρα πολύ με το αμερικάνικο βλαχοψυχεδελορόκ του. Κάτι σαν πιο αναστατωμένος Jim James (My Morning Jacket). Έχει αυτό που θες να τον ακούς καθώς θα τρέχεις στο χάιγουεϊ, μια ατέλειωτη ευθεία, ή πίνοντας τη μπερμπονάρα σου στο σκαμπό ενός μπαρ στο νότο (ή κάνοντας μια ξεπέτα στις βρώμικες τουαλέτες του ίδιου μπαρ). Και έχει και το άλλο που νομίζεις ότι τον έχεις ξανακούσει. Είναι ένα 40λεπτο déjà vu. Μια συνεχόμενη υπενθύμιση ότι το κλασσικό είναι πάντα στη μόδα και μπορεί πάντα να συγκινήσει. 

Άχρηστη Πληροφορία: λίγο πριν φτιάξει το αυτό το άλμπουμ (το 4ο), ο αδερφός του έπεσε σε κώμα από καρδιομυοπάθεια. Αυτό ενέπνευσε τόσο τον τίτλο του άλμπουμ, όσο και το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, “Taking acid and talking to my brother”. Ωστόσο στην πραγματικότητα δεν πήρε καθόλου acid σ’ αυτή την περίπτωση.

Thundercat – Drunk (Brainfeeder)

Λοιπόν κάνε το visual. Είσαι καλεσμένος και πεινασμένος σε ένα γάμο και είναι η στιγμή που βρίσκεσαι ακριβώς μπροστά στο μπουφέ, ένα 15μετρο ρωμαϊκό όργιο. Αρχίζεις να βάζεις από τα πάντα και ταυτόχρονα να ρίχνεις στο στόμα σου ό,τι βρεις. Και είναι όλα τόσο νόστιμα που δεν μπορείς να σταματήσεις να επιστρέφεις στο λουκανοπιτάκι ή στο σολομό ας πούμε. Ε αυτό συμβαίνει και στο Drunk. Είναι ένας απέραντος μουσικός μπουφές που δεν ξέρεις που να πρωτοσταθείς και τι να ξανακούσεις.  

Κι ενώ o Stephen Bruner (μπασίστας στην πραγματικότητα) έχει όλη την άνεση της φήμης του να γίνει ο επόμενος Weeknd, επιμένει να μοιράζει ποιότητα κι όσοι πιστοί προσέλθουν. Δούλεψε για χρόνια με τον Flying Lotus (του οποίου η νέα ταινία που ετοίμασε έχει γυρίσει πολλά στομάχια), την Erykah Badu και τον ακαριαία σπουδαίο Kamasi Washington. Στο τρίτο του άλμπουμ έχει χωρέσει πολλές δεκαετίες μουσικής. Pop, Funk, disco, hip-hop, electronica. Όλα σε τόσο λεπτομερείς και μετρημένες δόσεις, λες και τα έφτιαχνε με συνταγή του Παρλιάρου. Και είναι τόσο καλό το Drunk που δεν μου φαινόταν καν απαραίτητο να αναφέρω τις συμμετοχές με τον Kendrick Lamar, τον Pharrell και τον Wiz Khalifa.

Sleaford Mods – English Tapas (Rough Trade)

Μην προσπαθήσεις να βιώσεις οποιοδήποτε άλμπουμ των Sleaford Mods με την τυπική διαδικασία που ακούς οτιδήποτε άλλο. Δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα αν δεν κάτσεις να διαβάσεις τους στίχους. Δεν είναι το άλμπουμ που θα βάλεις να παίζει καθώς ας πούμε θα συγυρίζεις στα γρήγορα το σπίτι πριν έρθουν οι φίλοι σου, ή πλένοντας το αυτοκίνητο σου. Είναι ένα περίεργο υβρίδιο. Χρησιμοποιεί (εντάξει μιλάμε βασικά για τον Jason Williamson) τη ραπ τεχνοτροπία (αν και έχει punk μουσικό παρελθόν) για να κράξει πολιτικούς, συστήματα, ανθρώπους, συμπεριφορές, κοινωνικές καταστάσεις και ανισότητες, οτιδήποτε μπορεί να κινητοποιήσει έναν άνθρωπο με ευαισθησίες απέναντι στις οποίες δεν μπορεί απλά να κατεβάσει ρολά. Stand-up-rap-comedian; Αδόκιμος όρος αλλά κάπως έτσι περιγράφεται με περισσότερη ευστοχία. Πολλές φορές είναι τόσο συγκεκριμένα μικροπράγματα που του τη σπάνε που νομίζεις ότι τα λέει σε σένα τον ίδιο, μ’ αυτή τη αλήτικη αγγλική προφορά. Οι λούπες  που παίζουν πίσω από κάθε κομμάτι (συνήθως γρήγορες για να ενισχύουν την επιτακτικότατα του περιεχομένου)είναι εντελώς στοιχειώδεις, για να μην σε αποσπούν από τις λέξεις, αλλά να σε βοηθούν να συντονιστείς ευκολότερα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Όλες οι New Adventures in Hi-Fi