Την εποχή του PS2: God of War

Ξεκινήσαμε δυναμικά τη στήλη με τα αγαπημένα μου PS2 games χάρη στο Resident Evil 4. Βέβαια, διαβάζοντας τη λέξη «δυναμικά», μόνο ένας αποδεκτός τρόπος υπάρχει να συνεχίσουμε. Πιο δυνατά, πιο ωμά, πιο θεϊκά, πιο ‘God of War’.

Από ένα χωριό έξω από την Σπάρτη

Το ‘GoW’ αποτελεί δημιούργημα του David Jaffe, ο οποίος είχε δουλέψει προηγουμένως, ανάμεσα σε άλλα, στο ‘Twisted Metal’ (και ανέλαβε ως director του 2 και του Black), και είχε δείξει ότι είναι πλήρως συμβιβασμένος με τη βίαιη πλευρά της ζωής, έστω και σε διαφορετικό gameplay επίπεδο.

Ως πηγές έμπνευσης έχει καταδείξει το Onimusha, λέγοντας χαρακτηριστικά «πάμε να κάνουμε το ίδιο με την ελληνική μυθολογία», αλλά και τα ‘Prince of Persia’ και ‘Devil May Cry’. Θεματολογικά, είναι προφανές που έχει βασιστεί ο άνθρωπος, έστω κι αν η απόδοση χαρακτηρίζεται επιεικώς ελεύθερη προσπαθώντας να συνδέσει τα πιο αιμοβόρικα στοιχεία και να φτιάξει κάτι δικό του. Σύμφωνα με τον Jaffe, η ταινία ‘Clash of the Titans’ του 1981, έχει παίξει σίγουρα το ρόλο της.

Καλά όλα αυτά, και ίσως γνωστά, όμως τι είναι αυτό που μάγεψε τους παίκτες και δεν μιλάμε μόνο για τους Έλληνες, οι οποίοι, ΟΚ, ίσως να είχαν έναν λόγο παραπάνω; Και να προσθέσω δύο στοιχεία κάπου εδώ: α) δεν έκανε τίποτα το πρωτότυπο ή επαναστατικό, β) ήταν sleeper hit, δεν φορτώθηκε με hype, ελπίδες και όνειρα.

Αρνιά, μινώταυροι και κένταυροι σας εύχονται «Καλό Πάσχα»

Καθίστε γύρω από το τζάκι, από το air condition ήθελα να πω, θα σας πω μια ιστορία. Το ‘God of War’ κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2005 στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη λίγο αργότερα. Κάπως έτσι, ως βοηθός αρχισυντάκτη στο Official PlayStation 2 Magazine, παρέλαβα τον δημοσιογραφικό κώδικα του παιχνιδιού αρκετά νωρίτερα από το release date για να κάμω review.

Για την ακρίβεια, είχε συμπέσει με το Πάσχα, τι ταιριαστή εποχή θα μπορούσε να πει κάποιος με τόσες σφαγές. Ξεκινήσαμε, μαζί με 3 καλούς φίλους, ειδικά ο ένας παραχώρησε και την εστία του, να το παίζουμε. Μεγάλη Πέμπτη βράδυ, Μεγάλη Παρασκευή όπου είδαμε την περιφορά από το πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι του (και λίγο αργότερα χάσαμε ένα controller με σμπαραλιασμένο μοχλό), Μεγάλο Σάββατο μεσημερο-απόγευμα είχαμε τελέψει. Τριήμερο σε κλίμα κατάνυξης σου λέει ο άλλος, έχουμε βγάλει VIP εισιτήριο για κόλαση, για Άδη συγκεκριμένα, λέω εγώ.

Επιστρέφοντας στη δουλειά μετά από έναν κουβά παϊδάκια για να πάνε κάτω οι τύψεις, σχεδόν έθεσα βέτο για εξώφυλλο. Ο αρχισυντάκτης πείστηκε εύκολα (γεια σου ρε Βαγγέλη), ο διευθυντής σύνταξης έκανε κόνξες. «Είσαι σίγουρος;», «Μα, δεν έχει ακουστεί και πολύ». Μου βγήκε λίγο το λάδι με την ξεροκεφαλιά του, αλλά όχι σαν τις κολώνες του αίσχους στον Άδη, να τα λέμε όλα.

Ναι, δίχως να φέρνει τίποτα το καινούριο, το ‘God of War’ συνδύαζε απίστευτα διάφορα γνωστά μας πράγματα. Platforming, γρίφους, μάχες μεγάλης κλίμακας και μία πολύ ελαφριά σως από RPG (και αγγούρι). Ακόμα και τα Quick Time Events, που τόσο πολύ με χάλαγαν σε άλλα παιχνίδια (και σιγά-σιγά έγιναν trend), σε τούτο δω ήταν απολαυστικά. Όπως διάβασα, στόχος του Jaffe ήταν να βγάλει το κτήνος από μέσα μας με αυτό το hack ‘n’ slash game. Δεν τα κατάφερε απλά, πήρε άριστα 10. Όσο για το sex mini-game δεν θα ήθελα να επεκταθώ. Άστο ρε παιδί μου τώρα…

Όταν (τ)ο Kratos βρίσκεται δίπλα στον φορολογούμενο gamer

Πέρα από τα gameplay στοιχεία, το ‘GoW’ κατάφερνε να σε βάλει στα σανδάλια του ήρωα. Μία ιστορία προδοσίας και εκδίκησης, που περιλαμβάνει γυναίκα και παιδί, είναι πάντα πιασάρικη, αλλά εδώ ένιωθες την οργή και το πάθος του ήρωα στο πετσί σου. Κανείς όρθιος, όλοι στο χώμα. Και στο τέλος, η επική μάχη με τον Άρη (κατάρα στο God mode, κατάρα)

Υπάρχουν ορισμένοι που λένε ότι το ‘God of War II’ (PS2, 2007) ήταν καλύτερο. Δικαίωμά τους και όσον αφορά στα υπέροχα boss fights και στα γραφικά (το PS2 έφτασε στα γεράματα στα όριά του), ίσως και να είναι. Δεν θα με βάλουν να τσακωθώ με τον άλλο μου εαυτό, πλατινένια και τα δύο. Αλλά αν μου τοποθετούσες το χαντζάρι στο λαιμό, θα έλεγα το πρώτο. Είναι ξεκάθαρα η περίπτωση videogame που σε πιάνει στον ύπνο (κάτι σαν το ‘Uncharted’ στο PS3), δεν περιμένεις ούτε μία στο εκατομμύριο να είναι τόσο καλό και η έκπληξη σου μένει στο μυαλό για πάντα.

Δύο πραγματάκια ακόμη. Στο ‘God of War II’ τη σκυτάλη ως game director πήρε ο Cory Barlog (ο οποίος είχε δουλέψει και στο original ως lead animator). Ο ίδιος άνθρωπος είναι υπεύθυνος και για το ‘God of War’ reboot που είδαμε στην πρόσφατη Ε3, συνεπώς δηλώνω αισιόδοξος. Τέλος, πριν κλείσουμε την πόρτα του χωροχρόνου, να πούμε ότι remaster του πρώτου ‘GoW’ (αλλά και του ΙΙ), κυκλοφορεί στο PS3, με αναβαθμισμένα γραφικά και τα ρέστα, αλλά και στο PS Vita.

Περισσότερα λόγια δεν θα ήθελε ούτε ο λιγομίλητος και μειλίχιος Σπαρτιάτης πολεμιστής. Μολών λαβέ και τέλος.