Την εποχή του PS2: Pro Evolution Soccer 3

Στείλαμε ζόμπι οριστικά στον τάφο, τα βάλαμε με θεούς και δαίμονες για να εκδικηθούμε, ήρθε η ώρα να μάθουμε μπαλίτσα από τον άρχοντα, τον Pro Evolution τον Soccer. Η αγαπή του ελληνικού κοινού δεδομένη, άρρηκτα συνδεδεμένο με το PS2, τραγούδι, πράματα, θάματα. Αλλά πως ξεκίνησαν όλα αυτά και ποιο παιχνίδι της σειράς θα πρέπει να ευχαριστούμε, ενδεχομένως ένα κλικ περισσότερο από τα υπόλοιπα; Σφύρα ρε καραφλογουρλέ να ξεκινήσουμε. Ώπα, τσίμπησα κιτρινούλα για τον χαρακτηρισμό.

Είναι θέμα μηχανής

Ξεκίνησα να παίζω Pro στο πρώτο PlayStation, και συγκεκριμένα το ‘ISS Pro Evolution’ (1999). Το παιχνίδι είχε αρχίσει ήδη να φτιάχνει όνομα κοντά μια διετία, συζητιόταν σιγά-σιγά και με το word of mouth έφτανε σε όλο και περισσότερους. Ως βέρος ποδοσφαιράκιας από τη δεκαετία του ’80, ήταν θέμα χρόνου να πάρει την ευκαιρία του. Και μέχρι το 2007 ήταν βασικό και αναντικατάστατο, πάγκο δεν έφαγε πότε.

Εποχή PS2, το παιχνίδι παίρνει τον τίτλο που ξέρουμε, ‘Pro Evolution Soccer’, το πρώτο, το δεύτερο. Κριτικοί και κοινό, σε μία σπάνια στιγμή αγάπης και σύμπλευσης, το αποθεώνουν. Κι έρχεται τον Οκτώβριο του 2003 η κυκλοφορία του PES 3 με τον περίφημο Ιταλό διαιτητή Pierluigi Collina στο εξώφυλλο. Κανείς δεν αγαπά το κοράκι, τον τύπο από το σχολείο που ενδεχομένως θα ήθελε να παίζει κι αυτός μπάλα αλλά δεν ήταν τόσο καλός για να τα καταφέρει. Οπότε, αποφάσισε να σπάει τα νεύρα αυτών που ξέρουν.

Αλλά το παιχνίδι ήταν μια διαφορετική ιστορία. Παρά την αμφιλεγόμενη αυτή επιλογή για εξώφυλλο, το PES 3 λατρεύτηκε και όχι άδικα. Ήταν η στιγμή που έγινε ευρέως γνωστό στην ελληνική gaming πιάτσα και αναγνωρίστηκε η αξία του. Γιατί, όμως;

Άλλαξε μηχανή, κινητήρια δύναμη. Δεν ήταν μόνο τα βελτιωμένα γραφικά, αλίμονο. Animations, έλεγχος, ball physics και πιο έξυπνη AI οδηγούσαν σε σαφώς αναβαθμισμένο gameplay, στην καλύτερη ψηφιακή ποδοσφαιρική στιγμή μέχρι την επόμενη. Τι σημαίνει όμως αυτό πρακτικά; Tα δύο πρώτα PES ήταν σαφώς σε καλό δρόμο, αλλά το τρίτο αποτελεί την κρίσιμη καμπή που έμελλε να δώσει το στίγμα της σειράς μέχρι και το PES 6. Δες το παρακάτω βίντεο για ορισμένα από τα ποδοσφαιράκια του παρελθόντος της Konami, τη μετάβαση στο PES, την εξέλιξη και την ιστορία του (έως το 2012) και συνεχίζουμε.

Λοιπόν, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, το PES 3 κατάφερε να προσφέρει αυτό που χαρακτηρίζω ως «μαγική ισορροπία», ανάμεσα σε ρεαλισμό και gameplay, την ουσία δηλαδή σε κάθε εξομοιωτή αθλήματος. Στόχος του ‘Pro Evolution Soccer’ δεν ήταν ποτέ η απόλυτη «αλήθεια», τα 3, 4, 5 και 6 ήταν πάντα όσο κοντά έπρεπε στο real thing και όταν χρειαζόταν έπαιρναν αποστάσεις, γιατί videogame είναι, να διασκεδάσουμε ήρθαμε.

Όσους Αγίους Αποστόλους και να κατέβαζες για αλγόριθμο, προδιαγεγραμμένες καταστάσεις, ελαττωματικά χειριστήρια και άλλα παρόμοια, στο τέλος, με έναν τρόπο μαγικό, κατέληγες να πιστέψεις στο δόγμα και να επιστρέψεις, να γίνεις καλύτερος. Τι συνέβαινε στην πραγματικότητα, ποιος έφταιγε που έχασες; Αδιάφορο. Εκεί, ο ήλιος έδυε και χάραζε. Κι εσύ εκεί.

Παντού και πάντα

Master League, πρωταθλήματα, κύπελλα, διπλά με εχθρούς, δεν υπάρχουν φίλοι σε αυτές τις περιπτώσεις. Βέβαια, πρώτα απ’ όλα χρειαζόταν ένα γερό edit (όταν λες Kalm, ποιον εννοείς;), συνήθως μία-δύο μέρες δουλειά για τα ονόματα, περισσότερες για φανέλες. Μέρος της ιεροτελεστίας κι αυτό, καμία ενόχληση, κανένα πρόβλημα, εξάλλου την εποχή εκείνη δεν είχαμε καλομάθει με τις επίσημες άδειες.

Το PES 3 το έπαιξα στο στρατό, στο σπίτι, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αποτέλεσε τεστ (όχι βέβαια, αλλά λέμε τώρα) για πρόσληψη, για την αρχή της επαγγελματικής μου ενασχόλησης με το gaming. Μετά το τέλος του πρώτου interview, κέρδισα αρχισυντάκτη και συντάκτη απλό (αγαπημένος φίλος πλέον, una faccia una karafla με τον Collina) στα γραφεία του περιοδικού OPS2.

Αλλά ο λόγος επιλογής του PES 3 έναντι των υπολοίπων θηρίων, δεν είναι (μόνο) συναισθηματικός. Τα 4, 5 και 6 πραγματοποίησαν (μικρο)αλλαγές στο gameplay, έφεραν περισσότερη επισημότητα και ομάδες, νέα modes, πιο εύχρηστο edit, χιόνια, online, διάφορα.

Πιο αναλυτικά, οι διαφοροποιήσεις σε επίπεδο gameplay είχαν να κάνουν (ανάλογα με το παιχνίδι) με αλλαγή ρυθμού (πιο αργό, πιο γρήγορο), τι είδους χτίσιμο επιθέσεων ευνοείται (παιχνίδι από τα άκρα, κάθετες), πόσο πιο εύκολα ή δύσκολα καταλήγουν στα δίχτυα συγκεκριμένες προσπάθειες (σουτ εκτός περιοχής, κεφαλιές), πιθανότητες επιτυχίας ντρίπλας και άλλα. Και, προφανώς, όλα αυτά, αν σου άρεσαν ή όχι, είχαν να κάνουν και με τα κέφια, τα γούστα και τα θέλω σου. Για παράδειγμα, νομίζω ότι αυτό που μου ταίριαξε περισσότερο όλων είναι το ‘Pro Evolution Soccer 4’.

Επιστρέφοντας όμως (επιτέλους) στην αιτία που εδώ βρίσκεται το ‘PES 3’ και όχι ένα άλλο Pro της εποχής του PS2 (όπου για να λέμε αλήθειες μεγαλούργησε, στις κονσόλες προηγούμενης γενιάς έχασε το νόημα, προσπαθεί να το βρει σε αυτές της τρέχουσας και φαίνεται να πατάει καλά), τα πράγματα είναι απλά και ψυχρά. Έγινε η αρχή. Κι αν ο Collina δεν σφυρίξει για να γίνει η σέντρα, γκολ δεν μπαίνει μετά.