Την εποχή του PS2: Shadow of the Colossus

Αυτό εδώ το διαμάντι, του PS2 αλλά και του gaming γενικότερα, σαν ν’ αργήσαμε να το βάλουμε κομματάκι. Η αλήθεια είναι ότι είχα λόγο, ήθελα να το ανεβάσουμε όσο γίνεται πιο κοντά στην κυκλοφορία του ‘The Last Guardian’, το οποίο έρχεται τον Οκτ… Ήταν να ‘ρθει δηλαδή και μη μου πεις ότι το μαθαίνεις πρώτος από μένα (διότι σιχαίνομαι ν’ ανακοινώνω άσχημες ειδήσεις), αλλά το πολυαναμενόμενο νέο game του Fumito Ueda αναβλήθηκε για μία ακόμη φορά. Μικρό το κακό πλέον όταν έχουμε φάει ένα κοπάδι γαϊδάρους, 7 Δεκεμβρίου στην Ευρώπη αποκλειστικά στο PS4, μακάρι να είναι η τελευταία αναβολή Παναγιά μου.

Καλός είναι της Ρόδου, που να δεις και τους άλλους

Ας επικεντρωθούμε όμως στο μη φρέσκο κουλούρι, γιατί μπαγιάτικο το ‘Shadow of the Colossus’ δεν το λες ούτε για πλάκα. Για την ακρίβεια, θεωρώ ότι είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά και πρωτοποριακά games όλων των εποχών, μοναδικό, unique πως το λένε. Η δε μαγεία είναι πως καταφέρνει να δημιουργήσει τέτοιου είδους εντύπωση στον παίκτη, παρά το χαμηλό προφίλ του.

Τυπικά, ο τίτλος της Team Ico αποτελεί prequel ενός άλλου εξαιρετικού παιχνιδιού, του Ico. Αν και αρχικά η ομάδα ανάπτυξης, δια στόματος Ueda, είχε δηλώσει ότι τα δύο games (2001 το πρώτο, 2005 το SotC) δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, τελικά ο μεγάλος δημιουργός παραδέχθηκε ότι υπάρχει συσχέτιση. Ότι διαδραματίζονται στον ίδιο κόσμο (Forbidden Lands) είναι μια καλή αρχή, αλλά σύμφωνα με τον αρχηγό υπάρχουν διάφορα πραγματάκια που φέρνουν συνειρμούς, αν έχεις εντρυφήσει και στα δύο games, στο μυαλό του παίκτη (π.χ. τελευταία σκηνή). Ίσως για ορισμένα από αυτά να πρέπει να βάλει και τη φαντασία του να οργιάσει.

Από άποψη gameplay, οι διαφορές ανάμεσα στα δύο παιχνίδια αρχικά μοιάζουν χαοτικές, αλλά μία πιο προσεκτική ματιά βγάζει προς τα έξω ότι δεν είναι δα και τεράστιες. Ναι μεν το Ico είναι ένα πιο παραδοσιακό platform/ puzzle game, όμως αυτού του είδους τα χαρακτηριστικά κατοικούν και στο μαγευτικό ‘Shadow of the Colossus’.

Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι του παραμυθιού, όσο λιτά και απέριττα το κάνει το ίδιο το παιχνίδι. Το αγόρι, ο Wander, θέλει να επαναφέρει στη ζωή το κορίτσι, την Mono. Για το σκοπό αυτό, τον ιερό, συμμαχεί με την οντότητα Dormin, η οποία δέχεται να βοηθήσει αλλά τον προειδοποιεί ότι το ταξίδι δεν θα είναι εύκολο και θα υποστεί τις συνέπειες. Το σπαθί το οποίο έχει στην κατοχή του ο Wander κρίνεται 100% απαραίτητο για τη δουλειά που πρέπει να γίνει. 16 θεριά πρέπει να πεθάνουν για να επανέλθει η Mono, 16 κολοσσοί που τιμούν τον τίτλο τους.

Στο ‘Shadow of the Colossus’ υπάρχουν πράγματα που δεν διευκρινίζονται ποτέ και υπάρχουν άλλα που αποκαλύπτονται, με το σταγονόμετρο, στην πορεία. Δεν του αρέσουν τα πολλά λόγια και ο gameplay στόχος είναι εξαιρετικά ευδιάκριτος. Με τη βοήθεια του σπαθιού που δείχνει το δρόμο για τον εντοπισμό των κολοσσών (δεν είναι πάντα εύκολο, να το πούμε αυτό) και το πιστό άλογο Agro (σύμφωνα με τον Ueda είναι γένους θηλυκού) που καταπίνει τα χιλιόμετρα, βρίσκεις το θεριό και το σκοτώνεις. Πρόκειται στην ουσία για αναζήτηση και ολοκλήρωση 16 μονομαχιών, 16 boss fights.

Για να τα δούμε μισό λεπτό, τρόπος του λέγειν, και προσοχή τεράστια για όσους δεν το έχουν παίξει γιατί μετά την τελική μάχη έχουμε το ultra spoiler, δηλαδή το φινάλε.

Η δεξιοτεχνία της απλότητας χαρακτηρίζει τον τίτλο πάνω απ’ όλα στον σχεδιασμό του. Το περιβάλλον αλλάζει, το σκηνικό διαφοροποιείται, αλλά το SotC δεν χάνει ποτέ τον ισχυρό χαρακτήρα του. Είναι απορίας άξιο πως κάτι τόσο λιτό γίνεται πανέμορφο κι όχι μονότονο; Δε νομίζω, δεν χρειάζονται φανφάρες για να λάμψεις. Αντίθετα στο gameplay, ενώ το αρχικό concept δεν μοιάζει ως κάτι πολυεπίπεδο, κρύβει δεύτερη και τρίτη ανάγνωση.

Το σπαθί, πέρα από GPS, αποκαλύπτει και τα αδύναμα σημεία του εκάστοτε κολοσσού κι εκεί πρέπει να χτυπήσεις, το τόξο ας πούμε ότι συνοδεύει. Όμως άλλο είναι να τα εντοπίσεις, άλλο να ρίξεις τη σουβλιά (που είναι περισσότερες από μία). Εδώ μιλάμε για πολυκατοικίες εναντίον πιτσιρικά, θα πρέπει να σκαρφαλώσεις πάνω τους. Μια κουβέντα είναι αυτή, έτσι όπως τινάζονται μπορεί να πέσεις και η υγεία σου δεν είναι για πολλά. Επιπλέον, δεν αντέχεις αιώνια, θέλει και λίγο κάλμα, υπάρχει σχετική ένδειξη για το πότε κουράζεσαι από τη συνεχή αναρρίχηση.   

Τέλος, υπάρχει κολοσσός που ζει κάτω από το νερό και συ δεν διαθέτεις βράγχια (λογικό), ενώ ορισμένοι άλλοι καλύπτονται στα επίμαχα αδύναμα σημεία από σκληρό κέλυφος, προστατεύονται. Κάπου εδώ εμφανίζεται το puzzle στοιχείο, τα τρικ για να κάνεις το καθήκον σου.

Ψέματα ήταν τελικά οι άντρες πως δεν κλαίνε

Σε ένα videogame όπου δεν υπάρχει ψεγάδι, κι αν υπάρχει εξαφανίζεται ως δια μαγείας, πρώτη μεταξύ ίσων είναι η συγκίνηση. Το SotC είναι ένα βαθιά συναισθηματικό videogame χωρίς να το επιβάλλει. Μπορεί να χαρακτηρίζεται ως minimal, αλλά είναι μεγάλο στην καρδιά, κι αν κάποια στιγμή δακρύσεις δεν είναι ντροπή. Κάτι σαν road movie, με συνοδοιπόρο την Agro. Δεν είναι ταξί, δεν είναι ο σοφέρ σου, υπάρχουν δε και στιγμές που η παρουσία της στα boss fights είναι επιβεβλημένη. Σε κάθε περίπτωση, αναπτύσσονται δεσμοί και μάλιστα ισχυροί, πίστεψέ με.

Μια από τις καλύτερες στιγμές του PS2, την οποία μπορείς εδώ και καιρό να απολαύσεις και στο PS3 σε HD, σε ένα από τα πιο άρτια remaster. Για την ακρίβεια, υπάρχει η συλλογή όπου το βρίσκουμε μαζί με το Ico, το οποίο έχει δεχτεί την ίδια high-definition φροντίδα, ή και μόνο του στο PS Store.

SD, HD, το ‘Shadow of the Colossus’ είναι συγκλονιστικό. Θα το ξαναγράψω, η επανάληψη σε αυτή την περίπτωση δεν κάνει κακό, είναι ο ορισμός του λιτού, του απέριττου, του απλά και όμορφα υπέροχου. Μία εμπειρία που πρέπει να ζήσεις, κι αν το έχεις κάνει ήδη νιώθεις ευλογημένος.