Την εποχή του PS2: Silent Hill 2

Πού στα σιχτίρια βρίσκομαι; Σκοτάδι, ομίχλη, δεν βλέπω την Παναγία μου. Δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα να βρω έναν χάρτη. Δεν αισθάνομαι και πολύ καλά, το «άβολα» μάλλον υποβαθμίζει αυτό που νιώθω, έχω ένα απροσδιόριστο σφίξιμο. Αυτό το γράμμα από τη νεκρή (;) γυναίκα μου ήταν πολύ περίεργο, πρέπει να μάθω τι συμβαίνει. Α, μια ταμπέλα, για να δω τι γράφει. Silent Hill. OK, το 2 δεν βλέπω γραμμένο πουθενά.

Μήπως έχετε μωρομάντηλα σε προσφορά;

Στο θέμα (κολλάει το Μ στο πληκτρολόγιο του laptop, αν δεν το δεις σε κάποια λέξη δεν θα φταίω) για τ’ αγαπημένα μας sequels No2 όλων των εποχών, έγραψα πως το Silent Hill 2 με προβλημάτισε σε σχέση με το πρώτο game της σειράς. Προς Θεού, όχι για το αν είναι καλό, αλλά για το αν κατέχει «πιο μπροστινή», εξέχουσα θέση στην καρδιά μου, κατά τα άλλα λατρεμένα και τα δύο. Τελικά, μπήκε στη λίστα για ένα τσικ. Όπως και να ‘χει, εδώ δεν υπάρχει δίλημμα, στο PS1 το SH1, στο PS2 το SH2, όλα νοικοκυρεμένα.

Το κλισέ θέλει ματς που δεν ενδείκνυνται για καρδιακούς, μιλάει ακόμα και για χιτσκοκικά φινάλε. E, το Silent Hill 2 μπορεί να φέρει το έμφραγμα πιο άμεσα κι απο καρμπονάρα, μπορεί να σμπαραλιάσει και την πιο υγιή καρδιά. Αυτό είναι το νόημα του εν λόγω videogame, αυτό προσφέρει, γι’ αυτό φημίζεται, είναι horror όνομα και πράγμα.

Έχεις melee όπλα, κατά διαστήματα μπορεί να πέσει στο χέρι σου κάποιο πυροβόλο. Και πάλι, νιώθεις αδύναμος, δεν είσαι ο κυρίαρχος, η πιο ασφαλής μέθοδος να ζεις και τα επόμενα λεπτά είναι να κάνεις παγκόσμιο ρεκόρ στο κατοστάρι. Ταυτόχρονα, η ατμόσφαιρα είναι εκπληκτικά μουντή, αν στέκει αυτός ο όρος. Καταχνιά, μαυρίλα, βρωμιά, μία πόλη παρατημένη, ένας κόσμος εξαθλιωμένος.

Ο κίνδυνος παραμονεύει σε κάθε διάδρομο και σε κάθε δωμάτιο, κι όπως παίρνεις τη στροφή ή ανοίγεις την πόρτα δεν ξέρεις τι κρύβεται. Το παιχνίδι παίζει μαζί σου, σου κάνει (μαύρη) πλάκα, εξουσιάζει τις φοβίες σου και τις ενεργοποιεί όταν εκείνο θέλει. Πλέον, όποτε βλέπω κούκλα μανεκέν σε βιτρίνα, ψάχνω ασυναίσθητα για μαδέρι. Με τις νοσοκόμες δεν έχω τις καλύτερες σχέσεις. Κι όταν ακούω τη λέξη πυραμίδα, πρώτα έρχεται στο μυαλό μου ο Pyramid Head και μετά η Αίγυπτος κι ο Χέωψ.

Το οπτικό παίζει σίγουρα μεγάλο ρόλο στη ψυχοσύνθεση του παίκτη, με το PS2 ν’ αναδεικνύει τον παράγοντα αυτό συγκριτικά με το PS1 και το πρώτο Silent Hill. Όμως χωρίς την εκπληκτική μουσική του Akira Yamaoka και τα εφέ που σηκώνουν την τρίχα και στα δάκτυλα των ποδιών, το στοίχημα ατμόσφαιρα θα είχε χαθεί. Ο συνδυασμός εικόνας και ήχου είναι απαράμιλλος, το καθένα μόνο του θα ήταν όντως καλό, το μαζί όμως είναι το ζευγάρι του αιώνα. Ακούμε τώρα.  

Παρεμπιπτόντως, στο θέμα για τις αγαπημένες μας μουσικές στα videogames, μπορείς ν’ ακούσεις το επικό main theme του original Silent Hill.

Σταυρολύνω

Ανατριχίλα, ε; Είναι από τις ελάχιστες φορές που θυμάμαι το gameplay να είναι δεμένο, ψυχή και σώμα, με την ατμόσφαιρα, όταν συνήθως έχει τον Α’ ρόλο. Όχι πως το ψάξιμο ή τα εξαιρετικά puzzles, δεν βοήθησαν ώστε να δημιουργηθεί ο μύθος του Silent Hill 2. Το αντίθετο, στο παιχνίδι συμπεριλαμβάνονται ορισμένα από τα καλύτερα του είδους. Μάλιστα, το επίπεδο δυσκολίας του παιχνιδιού διαχωρίζεται ανάμεσα στο action τμήμα και στους γρίφους, ορισμένοι από αυτούς στο hard είναι για κούτες αναλγητικών.

Τα εναλλακτικά φινάλε του Silent Hill 2 είναι το κερασάκι σε μια πέντε αστέρων τούρτα (dark) σοκολάτας. Και, σίγουρα, αποτελεί την επιτομή της περίφημης σειράς παιχνιδιών και του είδους ενδεχομένως. Το Silent Hill 3 ήταν πολύ καλό, αλλά υποδεέστερο του 2 σε κάθε τομέα. Το SH4 αρκετά καλό κι έπειτα ξεκίνησε η κατολίσθηση, από ένα σημείο και πέρα έχασα κάθε ενδιαφέρον, ορισμένα δεν τα έπαιξα καν. Νομίζω ότι πάνω απ’ όλα μου χαλούσαν την αίσθηση, αλλοίωναν τον μύθο, τον ξεθώριαζαν, τον ξέφτι(λι)ζαν.

Τι κι αν ο χειρισμός δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός, πρόβλημα που προσπάθησε να λύσει η Silent Hill HD Collection (περιλαμβάνει το 2 και το 3), η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του παιχνιδιού (2012, PS3 και Xbox 360) μέσω της οποίας μπορείς να το (ξανα)ζήσεις, αλλά έχει κουσούρια. Όποιος έπαιξε την αυθεντική version του 2001, δεν νομίζω ότι στάθηκε σε αυτό το ζήτημα.

Αντίθετα, θα έχει πάντα παρέα αυτή την υποβόσκουσα αίσθηση του φόβου. Το Resident Evil είναι περισσότερο survival, το Silent Hill περισσότερο horror, κορυφαία και τα δύο στους υπο-τομείς τους. Και η ιστορία του James Sunderland θα μνημονεύεται για χρόνια ως η πιο τρομακτική όλων. Αποτρίχωση κανείς;