Την εποχή του PS2: The Lord of the Rings The Return of the King

Τα ‘Two Towers’ και ‘Return of the King’, της γνωστής LOTR οικογένειας, είναι δύο από τα αγαπημένα μου PS2 games. Ναι, μπορεί να μην είναι κορυφαία, όμως δίχως αμφιβολία είναι πολύ καλά, συν το γεγονός ότι απέδειξαν πως μπορείς να βγάλεις ένα, κάτι παραπάνω από, αξιοπρεπές videogame από μία ταινία. Μην ξεχνάμε δε ότι το The Lord of the Rings (το κανονικό, όχι ο Πετρούνιας by Βαγγέλης Ιωάννου) δεν είναι κάτι απλό, κάθε άλλο.

ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ

Η αποτυπωμένη στο χαρτί δημιουργία (και φαντασία) του J. R. R. Tolkien, πέρασε στον κινηματογράφο υπό τις οδηγίες του Peter Jackson και κατά κοινή ομολογία έγινε με επιτυχημένο τρόπο. Στο σινεμά, αυτό δεν είναι έκπληξη, το πέρασμα από το βιβλίο στην εικόνα έχει πιθανότητες επιτυχίας, έστω κι αν μέρος της μαγείας χάνεται στη μετάφραση. Προφανώς, υπάρχουν πάντα και οι πατάτες, π.χ. τα ‘Da Vinci Code’, ‘The Golden Compass’ και ‘Eragon’ (τα οποία, παρεμπιπτόντως, ήταν ακόμα χειρότερα ως videogames).

Αν αποδεχθούμε λοιπόν ότι ο κινηματογράφος τα πηγαίνει συμπαθητικά έως καλά στον τομέα αυτό, τα videogames έχουν σοβαρό πρόβλημα στις δικές τους μετακομίσεις. Για την ακρίβεια, όσο πιο όμορφη (ή/ και blockbuster) είναι μια ταινία, συνήθως τόσο πιο όμορφα πρέπει να συγκεντρώσουμε τα αντίτυπα του παιχνιδιού και να τα κάψουμε στην κεντρική πλατεία του Hollywood. Παραδόξως, δεν συνέβη αυτό με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, ο οποίος κι αν ήταν big budget παραγωγή.

Τα περίεργα συνεχίζονται, μια και το ‘The Fellowship of the Ring’ ήταν μέτριο κατά τας γραφάς. Βέβαια, ήταν άλλο παιχνίδι σε σχέση με τα ‘Two Towers’ και ‘Return of the King’ και υπό την αιγίδα της Vivendi. To «αυτό, αυτά και τα μυστήρια», ολοκληρώνεται με το γεγονός ότι publisher των δύο επόμενων games ήταν η ΕΑ, το οποίο από μόνο του οδηγεί μαθηματικά σε facepalm, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για περιπτώσεις που προσφέρονται για μύγες και ξίγκια.

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε. Developer του ‘Two Towers’ ήταν η Stormfront και του ‘Return of the King’ η EA Redwood Shores, η γνωστή μας πλέον ως Visceral. Παρά το γεγονός ότι οι ομάδες ανάπτυξης ήταν διαφορετικές, η κατευθυντηρία γραμμή, η φιλοσοφία, ήταν κοινή και βασίστηκε στο εξής δόγμα. Εφόσον θα είναι εξαιρετικά δύσκολο ως απίθανο να μεταδώσουμε την φουλ ατμόσφαιρα/ εμπειρία και το βάθος της υπέροχης αυτής ιστορίας, πάμε να κάνουμε τα απλά με σωστό τρόπο, να δώσουμε την ευκαιρία στον gamer να παίξει τις action στιγμές.

Δηλαδή, να πάρει μέρος, να βιώσει όσα είδε και τον εντυπωσίασαν, να πολεμήσει σε στιγμές σαν κι αυτήν εδώ, για παράδειγμα.

Δεν χρειάζεται να είσαι πανούργος για να συλλάβεις ένα τέτοιο σχέδιο, το θέμα είναι να το υλοποιήσεις αποτελεσματικά. Έτσι κι έγινε. Τα γραφικά και ιδιαίτερα η επική μουσική βοηθούν ώστε να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα, προφανώς το ίδιο ισχύει και για το voice acting των ηθοποιών της τριλογίας.

Όμως αυτά είναι, σχεδόν, αυτονόητα. Το δυνατό hack ‘n’ slash, καθώς και οι ιδιαιτερότητες του κάθε ήρωα στη μάχη (π.χ. Gimli για κοντά, Legolas από μακριά, Aragorn για ισορροπία), έδεσαν το γλυκό. Οι μηχανισμοί του gameplay δεν ήταν κάτι το συγκλονιστικά πολύπλοκο, υπήρχαν διάφορες κινήσεις για να μην χαρακτηριστεί η μάχη απλοϊκή, όμως το μυστικό του εθισμού ήταν τα combos και τα orcs που έπεφταν ένα-ένα στο έδαφος ανήμπορα ν’ αντιδράσουν.

Αυτό το τελευταίο ίσως να είναι και λίγο παραπλανητικό, καθώς και τα δύο games δεν ήταν εύκολα, η ποσότητα των εχθρών δεν τ’ άφηνε να χαρακτηριστούν ως τέτοια. Για να φτάσεις δε σε επίπεδο Perfect και να δεις τον ήρωα σου αφιονισμένο, έπρεπε να αποφεύγεις τα χτυπήματα των αντιπάλων και να υπάρχει μια ποικιλία στα δικά σου.

Τα στοιχεία που διαφοροποιούν το ‘Return of the King’ και το καθιστούν ανώτερο του ‘Two Towers’ (αν και σε αυτό ίσως να υπάρχουν πιο δυνατές μάχες), είναι ότι προσθέτει λίγη νόστιμη σαλτσούλα. Περισσότεροι playable χαρακτήρες, εναλλακτικά μονοπάτια στην πλοκή, interactive περιβάλλον (βρίσκεις ακόντιο, πετάς ακόντιο, σε λαιμό orc πάντα το ακόντιο), λιγότερο γραμμικά επίπεδα, co-op mode. Όπως και να ‘χει, αυτό δεν σπρώχνει κάτω από το χαλάκι το γεγονός ότι και στα 2 games η βασική ιστορία ολοκληρώνεται σύντομα, απλώς στο Return of the King μπορείς να ασχοληθείς λίγο παραπάνω με τα εξτραδάκια.

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ REMASTER

Ναι, έχουμε πήξει στα remaster, ό,τι κι αν πεις έχεις δίκιο βουνό. Όμως αυτά τα δύο θα ήθελα να τα δω, θεωρώ ότι μετά από τόσα χρόνια (2002, 2003) κι αν γίνει σωστή δουλειά, το αποτέλεσμα θα είναι (ακόμα πιο) εντυπωσιακό, για το μάτι αλλά και για το χέρι.

Τα ‘Two Towers’ και ‘Return of the King’ θα μπορούσαν εύκολα να είναι αρπαχτές από τις λίγες. Δεν ήταν. Επίσης, μερικές φορές, δεν αποτελεί αναγκαία συνθήκη ένα game να είναι του 9 ή του 10 για να σε γεμίσει και να σε κερδίσει. Τα δύο games δεν θέλησαν τα πολλά και δικαιώθηκαν, δεν έχασαν και τα λίγα, ίσα-ίσα που νίκησαν. Παραδείγματα προς μίμηση.