Τι μας έμαθαν για τη ζωή οι διασημότεροι bartenders του σινεμά

‘Ο bartender είναι ο αριστοκράτης της εργατικής τάξης’, είπε κάποτε o Doug Coughlin, ο σοφός μέντορας του χαρακτήρα που έπαιζε ο Tom Cruise στο Cocktail, την πρώτη ταινία που έρχεται στο μυαλό οποιουδήποτε όταν σκέφτεται το ‘λειτούργημα’ του bartender.

Με άλλα λόγια, το κινηματογραφικό πρότυπο του bartender φιλόσοφου που διδάσκει την τέχνη στο διάδοχο μέσα από αποφθέγματα όπως ‘Ποτέ μην λες παραμύθια για μια γυναίκα, θα σε ακούσει όσο μακριά και αν είναι’, ‘Ποτέ μην δείχνεις έκπληξη, ποτέ μην χάνεις το κουλ σου’, ‘Υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο, οι εργάτες και οι καταφερτζήδες. Οι καταφερτζήδες δεν δουλεύουν ποτέ και οι εργάτες δεν προσπαθούν να την σκαπουλάρουν ποτέ’.

Προσοχή. Δεν μιλάμε για εκμάθηση τεχνικής, αλλά για εκμάθηση τέχνης. Συγκεκριμένα την τέχνη της ζωής πίσω από το bar. Ενίοτε και πάνω στο bar, αν και αυτό, τον προβολέα πάνω του, είναι κάτι που κανένας σοβαρός bartender δεν επιδιώκει. Τα ακούς, Tom; Τώρα κατέβα κάτω.

 Γενικά, η περίπτωση του bartender είναι απ’ αυτές τις θολές και μυστηριώδεις που δεν ξέρεις αν η ζωή έχει αντιγράψει την Τέχνη ή το αντίστροφο. Ο bartender ήταν πάντα και barteller; Ένας μυσταγωγός με μια καλή ιστορία πρόχειρη για κάθε περίσταση; Στο Red Book of Style του Campari ίσως βρεις την απάντηση – θα επιπλέει ανάμεσα σε συνταγές για ταξιδιάρικα cocktails, ιστορίες από ταξιδεμένους αφηγητές και κοσμοπολίτες που μπορούν να σε ταξιδέψουν με ένα shaker και μια καλή έμπνευση.

Γιατί ένας καλός bartender, όπως ακριβώς θέλει και το σχετικό κινηματογραφικό στερεότυπο, οφείλει να είναι ακριβώς όπως ένας ψυχοθεραπευτής. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξέρει να ακούει. Όπως ο -σχεδόν άφαντος- Gary στο The Big Lebowski που και ξέρει να φτιάχνει φοβερό White Russian και να πετάει ένα ‘That’s right, Dude’ ακριβώς τη στιγμή που ο Dude έχει τρομερή ανάγκη να το ακούσει.

Σκέψου ότι δεν χρειάζεται να είναι καν άνθρωπος. Αρκεί να είναι ένα καλοντυμένο -και καλοπρογραμματισμένο- ανδροειδές, όπως ο Michael Sheen στο πρόσφατο Passengers (σ.σ. Καμία σχέση με το άψυχο robot πίσω από το bar στο The Fifth Element) που αποτελεί πρότυπο ευγένειας και διακριτικότητας. Επίσης τον πραγματικό λόγο που οι δυο επιβάτες δεν χάνουν τα μυαλά τους σε αυτό το πολύ μοναχικό ταξίδι.

Ξέρεις ποιον λέω. Τον Arthur ντε. Εκείνον που, στιλιστικά, δανείστηκε πολλά τον αμίλητο Lloyd του The Shining. Τον καλύτερο, σύμφωνα με τον Jack Nicholson, bartender ‘από το Τιμπουκτού έως το Πόρτλαντ’. Και ας ήταν απλώς ένα φάντασμα.

Μεταξύ μας, μια -τεράστια- αδυναμία στους Άγγλους bartenders την έχω. Ξεκινώντας με τον Clive Owen που υποδύεται έναν στην ταινία μικρού μήκος Killer in Red του Campari (δια χειρός του βραβευμένου σκηνοθέτη Paolo Sorrentino). Μόνο που, τα δικά του cocktail, φημολογείται ότι προβλέπουν την μοίρα των ανθρώπων.

O Clive, παρόλο που -παραδόξως- ποτέ δεν έχει δουλέψει ως bartender, αποτελεί το ιδεατό παράδειγμα του είδους καθώς, μαζί με το cocktail, αν σε συμπαθήσει, σου σερβίρει και μια ιστορία.

Και όλοι ξέρουμε ότι οι bartenders, τόσο στην οθόνη όσο και στην πραγματικότητα, είναι που έχουν τις καλές τις ιστορίες. Εκείνες που μπορούν να σου μάθουν πράγματα για τη ζωή και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Εκείνοι δηλαδή που παίρνουν ότι βλέπουν και ότι ακούν κάθε βράδυ, το διυλίζουν και το σερβίρουν. Είτε με πράξεις (βλέπε ‘κάθε καλό cocktail έχει τη δική του ιστορία), είτε με -μετρημένα και γεμάτα ουσία- λόγια.

Είναι, αν θέλεις, οι παραμυθάδες της εποχής μας. Πάντα με βασική προϋπόθεση να είναι συμπαθητικοί. Όπως ο αγαθός Woody του Woody Harrelson (που έπαιξε και τον The Bartender στο Bunraku) στο αξεπέραστο Cheers.

Ή, το αφεντικό του, ο πρώην επαγγελματίας παίκτης του baseball Sam Malone του Ted Danson. Εκείνος που λατρεύουν οι γυναίκες και ζηλεύουν οι άντρες.

Δυο χαρακτήρες και μια σειρά που έχει αφήσει δικαίως ιστορία. Εξίσου με τον -cult με τα σημερινά δεδομένα- Isaac Washington στο The Love Boat με των 1.000 βολτ χαμόγελο. Ναι, είναι λίγο γραφικός. Αλλά είναι εντός λίστας γιατί πάντοτε κατάφερνε, μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους του επεισοδίου, να δώσει λύση στα προβλήματα των επιβατών και του πληρώματος.

Όπως ιστορία έχουν αφήσει ο ‘υποχθόνιος’ Moe των Simpson, o ‘o bartender ποτέ δεν παθαίνει κάτι’ Cheech Marin του Desperado, ο αδελφός του Stallone ως ο macho Eddie στο Barfly (εκείνος που πλακώνεται στο ξύλο με τον Charles Bukowski), ο ‘μια βρισιά το δευτερόλεπτο’ μαφιόζος Al Swearengen στο Deadwood, o Butchie από το The Wire και o Danny Trejo των Desperado και Anchorman: The Legend of Ron Burgundy.

Μόνο που, αυτοί, δεν είναι ακριβώς καλά παραδείγματα. Δεν σου λέω να πάμε στο ακριβώς αντίθετο άκρο, την politically δηλαδή correct Whoopi Goldberg εως την εξωγήινη ‘ I tend bar and I listen’ Guinan στο Star Trek: The Next Generation.

Στην τελική, όσον αφορά τις γυναίκες bartender, υπάρχουν πολύ καλύτερες επιλογές. Ξεκινώντας από την Marion Ravenwood, ιδιοκτήτρια του The Raven bar στο Νεπάλ, που ξέρει πως να χειριστεί οποιαδήποτε πελάτη.

Τη σέξι Lil της Maria Bello στο Coyote Ugly, την θηλυκή Doug Coughlin, αν προτιμάτε, που και λύνει προβλήματα και προσφέρει δωρεάν συμβουλές στην προστατευόμενη της. Και, για τους πιο ψαγμένους, την υπέροχη Joan Crawford ως Vienna στο Johnny Guitar.

Τι μένει για το τέλος; Ο William Macy στο Magnolia να εκφράζει τον έρωτά του για τον Brad, τον bartender με τα σιδεράκια. Γιατί ο bartender είναι ο πραγματικός σταρ κάθε μαγαζιού.