Τι μάθαμε παρακολουθώντας όλα τα τηλεπαιχνίδια της ελληνικής τηλεόρασης

Το κόνσεπτ, ο παρουσιαστής, τα δώρα και η ‘ποιότητα’ (φάτσα, γνώσεις, πλάκα) των παικτών. Αυτή είναι η συνταγή για ένα επιτυχημένο τηλεπαιχνίδι. Ναι, το ξέρω, απλή ακούγεται. Τότε γιατί, στην πράξη, είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να έρθει να δέσει το γλυκό;

Ένα γλυκό που, by the way, ‘γλυκαίνει’ πολλούς τα τελευταία χρόνια (φέτος παίζει να είχαμε και ρεκόρ στο πόσα παίζονται ταυτόχρονα) αφού και μειωμένο κόστος παραγωγής έχουν (πες μου εσύ άλλο πρόγραμμα που σου επιτρέπει να γυρίσεις μέσα σε μια μέρα πάνω από ένα επεισόδιο) και είναι φουλ family και advertising friendly αφού προσφέρουν την ψευδαίσθηση της συμμετοχής, δεν απαιτούν ιδιαίτερη δέσμευση εκ μέρους του τηλεθεατή (όπως π.χ. μια σειρά) και απευθύνονται στους πάντες.

Εντάξει, όχι στους πάντες, αφού στην χρυσή εποχή της παγκόσμιας τηλεόρασης που διανύουμε, με πάνω από 200 καινούργιες σειρές ετησίως, μου είναι -προσωπικά- ασύμφορο (δεν βγαίνω σου λέω, δεν βγαίνω με τίποτα) να ‘ξοδέψω’ πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο για κάτι που μου θυμίζει 60s. Πάραυτα το έκανα. Με συνέπεια. Με στοχοπροσήλωση. Με αυταπάρνηση. Και, με τελικό στόχο, να αναδείξουμε το ότι καλό και αυθεντικό της υπόθεσης.

Ο παλιός είναι αλλιώς

Ο Χρήστος Φερεντίνος είναι από εκείνες τις περιπτώσεις παρουσιαστών που ξεπερνούν το ίδιο το format που υπηρετούν. Με άλλα λόγια, θα καθόμουν να τον δω ακόμη και αν μου παρουσίαζε μπορντοροδοκόκκινα χαλιά στην Κοκκινιά ή έκθεση αγροτικών μηχανημάτων σε χωριό έξω από το Αγρίνιο. Ακόμη και όταν είναι κουρασμένος, το μάτι του παίζει. Ξέρει να ‘διαβάζει’ το κοινό του. Ξέρει να σε κάνει να αισθάνεσαι involved.

Και όντως, φέτος, ήταν ο μόνος που μου κράτησε -πάνω στο ζάπινγκ- το ενδιαφέρον με το κερκιδάτο απογευματινό ‘Πάνω Κάτω’ του Alpha. Εκείνο που έπρεπε να βρεις τη σωστή αριθμητική θέση σε μια λίστα διαφόρων πραγμάτων. Ναι, το γνωρίζω πως -σύμφωνα με πληροφορίες- το παιχνίδι (που δεν πήγε ακριβώς ‘σφαίρα’) ρίχνει τίτλους τέλους στο τέλος της χρονιάς. Δεν πειράζει, όμως. Ο Χρήστος να είναι καλά και από format ένα σωρό.

Αλλά, μερικές φορές, η εμπειρία (και μια Ουκρανή) δεν αρκεί

Tο Guess my age με τον Γιώργο Λιάγκα στο ΣΚΑΙ μας ήρθε έχοντας εξαιρετικό ‘βιογραφικό’ (παίζεται σε πάνω από 20 χώρες με εξαιρετική επιτυχία). Αυτό που το μόνο που χρειάζεται για να κερδίσεις 50.000 ευρώ είναι να μαντέψεις την ηλικία επτά αγνώστων που εμφανίζονται μπροστά σου. Ένα concept που, προσωπικά, από την πρώτη στιγμή που το άκουσα δεν μου κάθισε ιδιαιτέρως καλά (το να κρίνεις αγνώστους με βάσει την ηλικία τους).

Άσε που αν ήθελαν να γίνει πραγματικά δύσκολο, θα έπρεπε, αντί για αγνώστους, να φέρουν τις ίδιες ξανθιές από το πάλαι ποτέ ‘Η εκδίκηση της ξανθιάς’. Και μετά να δω ποιος παίκτης θα είχε τα κότσια να πει ότι οποιαδήποτε ξανθιά είναι πάνω από 27.

Ένα concept (και ένας παρουσιαστής) που δεν είναι για όλα τα γούστα. Δεν το απορρίπτω. Αλλά θα προτιμούσα να δω ένα επεισόδιο με guest παρουσιαστή τον Μουτσινά. Πιστεύω πραγματικά ότι θα του πήγαινε ταμάμ. Αν αναρωτιέσαι για την Ουκρανή, δες το βίντεο που ακολουθεί.

H παλιά είναι γλυκιά (και αποτελεσματική)

Εξίσου καραβάνα (απλά όχι τόσο παλιά) με τον Χρήστο είναι και η -πάντα αποτελεσματική- Μαρία Μπεκατώρου που μια χαρά νούμερα γράφει και φέτος με το Still Standing του Ant1. Εκείνο δηλαδή το παιχνίδι που στηρίζεται μάλλον περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα στις γνώσεις, με τον κεντρικό παίκτη να βρίσκεται απέναντι σε 10 αντιπάλους προκειμένου να κερδίσει 30.000 ευρώ.

Εκείνο το παιχνίδι που, όταν ο παίκτης είναι από μια ηλικία και πάνω, πάντοτε έχεις το ‘άγχος’ μπας και σπάσει κανένα γοφό όταν χάσει και πέσει μέσα στην καταπακτή. Όσα μαξιλάρια ή προστατευτικά και αν έχει από κατώ.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω ότι το format με ενθουσιάζει. Η 75χρονη, από την άλλη, μάνα μου και όλες οι υπόλοιπες χήρες στην πολυκατοικία της, το βλέπουν φανατίλα. Φτιάχνουν κανονικά εξέδρα. Οπότε, ας πούμε απλά, πως ίσως να μην ανήκω στο targer audience του.

Ενώ εξίσου καλή, παρόλο που δε την βοηθάει ιδιαίτερα το ‘πήρα την παρέα μου και ήρθα’ concept είναι και η Μαρία Μπακοδήμου στο ‘Ένας για όλους’ του Open. Άμεση, προσιτή και με μια σπίθα στο μάτι που δεν σβήνει με τίποτα. Είναι ξεκάθαρο ότι το format της πάει. Είναι ξεκάθαρο ότι θα έκανε (ναι, μεγάλη μπουκιά λέω) καλύτερη δουλειά από αρκετούς συναδέλφους της. Ελπίζω να της δοθεί προσεχώς η ευκαιρία να μας το αποδείξει.

Αλλά μερικές φορές η γλύκα δεν αρκεί

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι όντως, όπως γράφει και το σχετικό δελτίο τύπου, ο πιο feelgood παρουσιαστής της ελληνικής τηλεόρασης. Συμπαθέστατος, αξιοπρεπές, μια φωτεινή ηλιαχτίδα. Εξού και, όπως φαίνεται, δεν του πάει ένα παιχνίδι όπως το Divided του Alpha (που έκανε πρεμιέρα τέλη Οκτωβρίου). Εκεί όπου 4 άγνωστοι στην αρχή λειτουργούν ως ομάδα απαντώντας σε ερωτήσεις. Μετά κάνουν δημόσια διαδικασία αποχώρησης του αδύναμου κρίκου. Και, στο τέλος, καλούνται να αποφασίσουν ποιος πρέπει να πάρει τα περισσότερο και ποιος τα λιγότερα λεφτά.

Ένα format που μπορεί να προβάλλεται με επιτυχία σε 19 χώρες, αλλά μάλλον δεν ταιριάζει ούτε με την ψυχοσύνθεση του παρουσιαστή (που δεν κάνει κατινιές και δεν προκαλεί ίντριγκες), ούτε με του κοινού. Εδώ η φάση, για να ανάψουν όντως τα αίματα, σηκώνει Λιάγκα ή, ακόμη καλύτερα, τον πανμέγιστο Μικρούτσικο. Τότε ναι, αλλάζουν τα πράγματα.

Μην το υποτιμάς το κορίτσι του τροχού

Είναι πέρα για πέρα άδικο για τον πραγματικά πολύ καλό (και ρέκορντμαν) Πέτρο Πολυχρονίδη του ‘Τροχού της Τύχης’ του Star (φέτος στην 6η χρονιά του στο άθλημα, απόδειξη ότι γκρίζαραν τα μαλλιά του, όπως του Ομπάμα) να μην εστιάζουμε στο παιχνίδι, αλλά στην φρέσκια συμπαρουσιάστρια του. Αλλά καλός τροχός χωρίς καλή ‘Κρίστα’ δεν γίνεται. Γίνεται; Είναι κομμάτι του format. Εξού και επιλέγουμε να πούμε ένα καλο λόγο για την -ακόμη πιο συγκλονιστικά όμορφη όταν την δεις από κοντά- Βάλια Χατζηθεοδώρου. Μια influencer και brand ambassador με 48.000 followers και ένα πρόσωπο που σε κάνει να ξεχνάς να συνεχίσεις το ζάπινγκ.

Αλλά όλα τα λεφτά είναι η αστεία

Είναι πραγματικά πολύ ευχάριστο που η -δεν υπάρχει λόγος να είσαι τόσο όμορφη για να παρουσιάζεις τηλεπαιχνίδι- Ζέτα Μακρυπούλια, όσο μεγαλώνει, παίρνει τον εαυτό της όλο και λιγότερο στα σοβαρά. Γιατί όσο πιο καλά περνάει εκείνη στα γυρίσματα του Ρουκ Ζουκ του Ant1, τόσο πιο πλάκα έχει το τελικό αποτέλεσμα. Που έχει. Ειδικά όταν οι ομάδες που συμμετέχουν κάνουν επικά NSFW σαρδάμ, όπως αυτό που μπορείτε να δείτε στο παρακάτω βίντεο. Κάτι που προκύπτει όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό. Αποδεικνύοντας ξεκάθαρα ότι ένα καθαρό format, όπως αυτό του Ρουκ Ζουκ, δεν παλιώνει ποτέ, όσο χρόνια και αν περάσουν.

Το ακριβώς αντίθετο που συμβαίνει δηλαδή στο Boom του ΣΚΑΪ με τον Σάκη Τανιμανίδη (ένα παιχνίδι με σούπερ σουξέ στο εξωτερικό). Εκεί που το ‘εύρημα’ με την βόμβα που κάνει μπουμ όταν οι παίκτες δώσουν λάθος απάντηση και κόψουν το λάθος καλώδιο παλιώνει ήδη από το 2ο-3ο επεισόδιο. Είπαμε, η απλότητα είναι διαχρονική. Και δύσκολη, πολύ δύσκολη να την κατακτήσεις.

Στο τέλος κερδίζει πάντα ένας Κύπριος

Μπορεί το ‘Ο πιο Αδύναμος Κρίκος’ του ΣΚΑΙ να μην είναι μουσικό reality, αλλά και εδώ ένας Κύπριος κερδίζει στο τέλος. Συγκεκριμένα ο Τάσος Τρύφωνος που τα πάει περίφημα σε ένα ρόλο που, όπως εύστοχα έχει δηλώσει ο ίδιος ”Ο ρόλος του παρουσιαστή του Πιο Αδύναμου Κρίκου είναι ίσως ο πιο δύσκολος σε οποιοδήποτε τηλεπαιχνίδι. Εκεί βασίστηκε η επιτυχία του και εκεί έγινε η διαφορά: Στον αντισυμβατικό παρουσιαστή που ‘κατσαδιάζει’ και ειρωνεύεται τους παίκτες”. Γιατί μπορεί να εγκρίνεις ή να απεχθάνεσαι το συγκεκριμένο concept, αλλά οφείλεις να αναγνωρίσεις πως το παλικάρι το υπηρετεί περίφημα.

Κεντρική φωτό: 123rf