‘Τι σε νοιάζει’: Το βίντεο του Oneman για την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας

Το εκκεντρικό του πράγματος, η μόδα, ο φασισμός των γκέι. Φανταστικές λεζάντες σε ένα φωτορομάντζο που έχει πλέον χάσει τη λάμψη του, καταχωνιασμένο κάτω από τα σταυρόλεξα. Σήμερα, στην ατζέντα μας υπάρχει μία ημέρα που σπατάλησε πολύτιμο χρόνο και νου στις απανταχού κοινωνίες αυτού του πλανήτη. Για τους άλλους, δεν έχω εικόνα.

Η ημέρα κατά της ομοφοβίας, υπάρχει για τον αυτονόητο* λόγο ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε, να δικάζουμε και το κυριότερο να αποκλείουμε από το μικρόκοσμό μας, έναν άνθρωπο που δεν ακολουθεί το δικό μας τρόπο ζωής. Όχι γενικά, αλλά ειδικά. Μπορεί για παράδειγμα, να μην βλέπει το Game of Thrones, αυτό ναι, του το επιτρέπουμε. Ή μάλλον, σκασίλα μας αν βλέπει ή όχι. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα πράγματα που συνθέτουν την καθημερινότητά του. Θες και άλλο παράδειγμα;

Να ‘πέσει’ το βίντεο, παρακαλώ:

*Όμως, θα μου πεις, τι είναι αυτονόητο στην πράξη;

Το αυτονόητο λοιπόν, σε έναν κόσμο που ασχολείται με την προσωπική ζωή του άλλου, με τα γούστα και τα πιστεύω του, με τις ιδιοτροπίες και τις συνήθειές του, με τους έρωτες και τους φίλους του, λειτουργεί όπως το γλειφιτζούρι στα χέρια ενός μικρού παιδιού. Μόλις το δει, το θέλει. Μόλις το βάλει τελικά στο στόμα του, συνειδητοποιεί ότι προτιμά να το κρατά και να το χαζεύει. Μέχρι να του πέσει κάτω και να βάλει τα κλάματα.

Το τι κάνει ένας άνθρωπος, ένας άντρας φέρε ειπείν γύρω στα 30, στην καθημερινότητά του είναι το πλέον βαρετό topic συζήτησης και ενασχόλησης. Είναι αυτονόητο. Για ποιον λόγο άλλωστε να μας νοιάζει ποιο βιβλίο διαβάζει αυτήν την περίοδο, τι τρώει για πρωινό ή με ποιον τρώει το βραδινό του;

Ωωωπ, αυτονόητο αλερτ: Και πάνω που συμφωνούσαμε έρχεται το ρημάδι το στερεότυπο (;) κατεστημένο (;) η μόδα (;) ο καθωσπρεπισμός (;) η βλακεία (;) το κουτσομπολιό (;) να μας ρίξει στον πειρασμό να το αγοράσουμε το γλειφιτζούρι, και ας μας πέσει κάτω.

Εκείνο το με ‘ποιον’ έναντι του με ‘ποια’ είναι που κάνει τη διαφορά; Όχι. Η ανάγκη να επιβάλλουμε στους άλλους το δικό μας σωστό. Αυτή είναι που κάνει τη διαφορά. Ο ζήλος με τον οποίο ακόμη και σήμερα, εν έτει 2016, μερικοί άνθρωποι προσπαθούν μετά βδελυγμίας να ξορκίσουν ένα κακό που ουσιαστικά, δεν τους νοιάζει ούτε τους αφορά.

Υ.Γ: Το βίντεο που παρακολούθησες έγινε χάρη στην πολύτιμη βοήθεια του ηθοποιού Παναγιώτη Σούλη και φυσικά, της φανταστικής Δήμητρας Μπαμπαδήμα και μπορείς να το δεις σαν ένα προσωπικό κοινωνικό πείραμα.

Πριν κράξεις, πριν σχολιάσεις έστω ότι ‘δεν είναι το ίδιο’, σκέψου ποια είναι η πραγματική διαφορά και το κυριότερο, για ποιον λόγο εσύ είσαι σε θέση να την εντοπίζεις.