Τι σημαίνει για εμάς μία ταινία τρόμου

Οι ταινίες τρόμου, αποτελούν μία κατηγορία από μόνες τους. Στοιχειωμένα σπίτια, κλόουν δολοφόνοι, παιδάκια και διαφόρων ειδών τέρατα, πρωταγωνιστούν σε ένα είδος που ανήκε πάντοτε στα πιο δημοφιλή του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.

Η αδρεναλίνη που προκαλεί ο φόβος, η αγωνία και η γοητεία του μεταφυσικού, γεννούσαν διαχρονικά φανατικούς θεατές, γεμίζοντας αίθουσες και ταμεία, καταστρέφοντας ταυτόχρονα τον ύπνο εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο.

Φυσικά, εμείς εδώ στην 24Media έχουμε τη δική μας ιδιαίτερη σχέση με τις ταινίες τρόμου. Κάποιοι τις λατρεύουν, άλλοι δεν αντέχουν τις συγκινήσεις και τις αποφεύγουν, κανείς όμως δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει με αδιαφορία. Και φυσικά, όλοι σκοπεύουμε να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας με το M3GAN, που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 5 Ιανουαρίου.

Με πρωταγωνίστρια την Allison Williams (τη θυμάσαι σίγουρα από το Girls), μία ανατριχιαστική κούκλα-κοριτσάκι με τεχνητή νοημοσύνη που σίγουρα δεν είναι η κολλητή που υπόσχεται, τον James Wan στη σκηνοθεσία (από το Saw και The Conjuring) και τους παραγωγούς του Halloween και του Black Phone. Πώς γίνεται να πάει λάθος;

Αν δεν πείστηκες (που αποκλείεται) δες και το τρέιλερ:

Πριν συναντηθούμε στις σκοτεινές (ελπίζουμε όχι πολύ σκοτεινές) αίθουσες, εξηγήσαμε τι σημαίνουν για εμάς οι ταινίες τρόμου.

Σχέση αγάπης-φόβου, η Ντενίσα Μπαϊρακτάρι

Θα είμαι ειλικρινής και θα παραδεχτώ πως τα περισσότερα θρίλερ τα έχω δει με το χέρι μπροστά στα μάτια ή κρυμμένη πίσω από τον διπλανό μου στο σινεμά. Όσο μ’ αρέσει να πηγαίνω να τα βλέπω, άλλο τόσο τα φοβάμαι. Και όχι μόνο τα φοβάμαι, αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ κιόλας μετά. Χαρακτηριστικά κάποια στιγμή που είδα ένα θρίλερ στην τηλεόραση, τρόμαξα τόσο πολύ που μετά πήγα και κοιμήθηκα με τη μαμά μου. Ήμουν 26 χρονών. Την M3GAN θα πάω να τη δω πάντως, το πρόβλημα είναι ότι δε μένω πια με τη μαμά μου.

Λέει ναι στο καινούριο, ο Γιώργος Ρομπόλας

Δε βλέπω σχεδόν ποτέ πια θρίλερ. Ίσως, επειδή είδα περισσότερα από όσο έπρεπε όταν ήμουν μικρός. Ο ξάδερφός μου με έβαζε να βλέπω ήδη από το δημοτικό – έτσι κόλλησα. Πρώτα ήταν συνήθεια, μετά όμως έγινε μία εμμονή η οποία με ακολούθησε στα χρόνια του λυκείου αλλά και στο Πανεπιστήμιο. Τώρα πια όμως δε βλέπω σχεδόν ποτέ θρίλερ – παρά μόνο αν έχουν τέρατα ή καμία τρομακτική κούκλα.

Βέβαια, πόσο τρομακτικές μπορούν να είναι οι παιδικές κούκλες στα θρίλερ σήμερα; Όταν στην εξίσωση μπαίνει ο παράγοντας της τεχνητής νοημοσύνης τα πάντα μοιάζουν ανατριχιαστικά αληθινά. Ακριβώς, δηλαδή, όπως συμβαίνει και με τη M3GAN, το νέο αμερικάνικο θρίλερ που ήρθε να ανανεώσει το είδος. Η πρωταγωνίστρια είναι ένα παιδικό παιχνίδι που προορίζεται να γίνει αχώριστος σύντροφος των παιδιών και ο καλύτερος βοηθός για τους γονείς. Μόνο που τα πράγματα εξελίσσονται τελείως ανάποδα…

Ναι, θα δω το M3GAN αφού βάζει ένα καινούριο στοιχείο σε κάτι κλασικό, δοκιμασμένο και πολύ αγαπημένο.

Η τρομακτική ανάμνηση του Chucky για τον Θοδωρή Κανελλόπουλο

Είναι πολύ δύσκολο να ξεχάσεις το πώς ένιωσες την πρώτη φορά που έζησες κάτι που σου δημιούργησε μία συνθήκη που δε γνώριζες ότι μπορεί να υπάρξει. Πρέπει να ήμουν 7-8 χρονών όταν σε κάποια συγγενική γιορτή, τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μου έβαλαν να δουν σε βιντεοκασέτα τον Chucky την κούκλα. Φόβος, τρόμος και παράνοια στα παιδικά μου μάτια, η πρώτη φορά που θυμάμαι να ανατριχιάζω. Από τότε είδα αρκετά θρίλερ, ταινίες τρόμου και μεγαλώνοντας το εξηγώ ως κάτι που μου αρέσει που με βάζει σε εγρήγορση, με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο. Δείτε λίγο το τρέιλερ της M3GAN. Δε σας θυμίζει λίγο τον Chucky;

Πάντα με παρέα η Χριστίνα Φαραζή

Μπορεί να φανώ ξενέρωτη, αλλά οι ταινίες τρόμου δεν ήταν ποτέ οι αγαπημένες μου. Μόνη μου δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να δω, βασικά, δεν έχω δει ποτέ, ταινία τρόμου (αλήθεια, ποιος θέλει να τρομάζει μόνος;). Με παρέα όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Το horror genre, ειδικά αυτό που μεταμορφώνει τις αθώες, παιδικές κούκλες σε φονικές μηχανές, είναι πάντα η πρώτη επιλογή όταν πηγαίνουμε σινεμά με τους φίλους μου. Ε, να μην έχεις κάποιον να σου τραβάει τα χέρια από τα μάτια κάθε φορά που λες «δεν βλέπω, δεν βλέπω, πείτε μου τι έγινε». Ατάκα που από το τρέιλερ και μόνο της M3GAN προβλέπω ότι θα ειπωθεί πάρα πολλές φορές.

Λάτρης των ψυχολογικών θρίλερ, η Νίκη Μπάκουλη

Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που όταν δεν έχουν τι να κάνουν, σκέφτονται. Έτσι η τρίχα γίνεται τριχιά και ακόμα και αν δεν έχεις προβλήματα, αποκτάς. H σωτηρία μου είναι μια σκοτεινή αίθουσα. Είναι το μόνο που «αδειάζει» το μυαλό μου. Πόσα όμως, rom-com και k-drama να δει ένας άνθρωπος σε αυτήν τη ζωή; Κάποια στιγμή θες και κάτι να αιχμαλωτίσει τον εγκέφαλο. Όχι απλά να τον μουδιάσει.

Επειδή αποφεύγω παραγωγές που έχουν ζώα (ακόμα και ως περαστικά), η διέξοδος είναι οι ταινίες τρόμου. Που όταν είναι σπλάτερ γελάω (εννοώ με διασκεδάζουν). Στα ψυχολογικά είναι η πρόκληση. Όταν όμως, ο σεναριογράφος προσπαθεί να εκβιάσει την κατάθλιψη, με χάνει. Τo M3GAN το κάνει αβίαστα, από το trailer.

Στα θρίλερ από μικρός, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Μεγαλώνοντας με μεγάλο αδερφό, έπεσα στα βαθιά των θρίλερ πιο μικρός απ’ ό,τι θα έπρεπε. Ο κλόουν από το IT, τα κοριτσάκια από τη Λάμψη και ο Jason από το Παρασκευή και 13 στοίχειωσαν αρκετά από τα όνειρά μου, αλλά ταυτόχρονα μού δημιούργησαν και μια αληθινή αδυναμία στο είδος.

Η αίσθηση μυστηρίου, τα jump scares, η τρομακτική μουσική και τα παιδάκια που πετάγονται από το πουθενά αποτελούν τα συστατικά της επιτυχίας για μένα μέχρι και σήμερα και όπως όλα δείχνουν το M3GAN δε θα δυσκολευτεί να μπει στη λίστα με τα αγαπημένα μου.

Οι ανησυχίες της συλλογικής πολιτιστικής νόρμας για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Οι ταινίες τρόμου υπάρχουν για πάνω από έναν αιώνα – αν και δεν είχαν κωδικοποιηθεί ως είδος μέχρι το 1931 – και αποτελούν παραδοσιακά ένα από τα πιο αξιόπιστα genres στα ταμεία. Πολύ απλά, το κοινό είναι εθισμένο στο να φοβάται ταυτόχρονα και συλλογικά στις σκοτεινές αίθουσες. Οι λόγοι είναι πολλοί.

Καταρχάς το fight-or-flight mode, κατά το οποίο το νευρικό μας σύστημα ανταποκρίνεται σε μία απειλή που μας γίνεται αντιληπτή. Η παρακολούθηση μίας τρομακτικής ταινίας έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει αυτή την αντίδραση, καθώς αντιλαμβανόμαστε την απειλή πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι μπορούμε να διακρίνουμε αν πρόκειται για πραγματική ή φανταστική κατάσταση. Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι (ακόμα) τόσο γρήγορο και αυτή η ακούσια απόκριση μπορεί να έχει σημαντική επίδραση σε αυτό, προκαλώντας την απελευθέρωση αδρεναλίνης. Σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον όπως αυτό ενός σινεμά, με δεκάδες ανθρώπους να περνούν το ίδιο δίπλα σου, είμαστε πολλοί που απολαμβάνουμε την αίσθηση.

Έπειτα ο τρόμος, όπως και η επιστημονική φαντασία, υπήρξε πάντοτε ένα είδος που χρησιμοποιούσε την αλληγορία για να αντικατοπτρίσει την πραγματικότητα. Οι ταινίες τρόμου μας δείχνουν τι φοβόμαστε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι καλύτερες ταινίες τρόμου έχουν σχεδόν πάντα διπλό καθήκον – να μας σερβίρουν scares που φωτίζουν τις ανησυχίες μας κάτω από την επιφάνεια της συλλογικής πολιτιστικής νόρμας.

Στο M3GAN για παράδειγμα που ανυπομονώ να δω, η έμπνευση παραπέμπει στον φόβο μας για τις νέες τεχνολογίες που απειλούν να μας αντικαταστήσουν. Άσε που υπήρξα πάντοτε τεράστιο θύμα της creepy κούκλας σε θρίλερ.

Η στιγμή που πάντες σταματάνε για μια στιγμή να αναπνέουν, του Θοδωρή Δημητρόπουλου

Από όλα τα κινηματογραφικά είδη, τίποτα δε συγκρίνεται με την εμπειρία του να βλέπεις ταινίες τρόμου στη σκοτεινή αίθουσα. Το να τρομάζεις παρέα με ένα μάτσο αγνώστους, όλοι την ίδια στιγμή, σε κάνει να νιώθεις κομμάτι μιας τεράστιας παρέας. Συγχρονισμένα ουρλιαχτά, τινάγματα ή κραυγές– που πάντα ακολουθούνται από το γέλιο της αμηχανίας.

Και το αγαπημένο μου: Η στιγμή που νιώθεις ότι συλλογικά, οι πάντες έχουν σταματήσει για μια στιγμή να αναπνέουν. Τώρα, το M3GAN δεν είναι καν μια απλή ταινία τρόμου, αλλά η νέα ιστορία από τη σεναριογράφο του θεοπάλαβου (και απίστευτα φαν) Malignant. Ό,τι καλύτερο.