Τι θα γινόταν αν οι Σοβιετικοί είχαν περπατήσει πρώτοι στο φεγγάρι

“Τι θα άλλαζε, δηλαδή, ρε φιλαράκι, αν ο Neil Armstrong έτρωγε τη διαστημική σκόνη κάποιου Χ συντρόφου;”, σε ακούω να λες. Η απάντηση είναι “Τόσα, μα τόσα πολλά”. Όλα αυτά σύμφωνα με τον space nerd δημιουργό του For All Mankind, Ronald Moore (βλέπε Star Trek, Battlestar Galactica και Outlander), που επιμένει πως αυτή η τεράστια ταπείνωση για τις ΗΠΑ (στην δική του version της Ιστορίας) είχε πολλαπλά οφέλη για τον πλανήτη.

Μεταξύ άλλων (SPOILER ALERT) o Nixon έφυγε πρόωρα από το Βιετνάμ για να αφοσιωθεί στην νέα κούρσα του διαστήματος, ένα μάτσο γυναίκες αστροναύτισσες βρέθηκαν από το πουθενά στην πρώτη γραμμή (και πάλι ως απάντηση στους Σοβιετικούς) και, γενικότερα, η κατάκτηση του διαστήματος (όχι μόνο της Σελήνης, γενικά του ηλιακού μας συστήματος) ποτέ δεν ατόνησε. Όπως δηλαδή συνέβη στην πραγματικότητα.

Μια σειρά από καταλυτικά γεγονότα τα οποία, εμείς οι θεατές, παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια των Αμερικάνων αστροναυτών (και, σε μικρότερο βαθμό, των οικογένειων τους). Tόσο υπαρκτών, όπως οι Buzz Aldrin, John Glenn και Neil Armstrong, όσο και fictional, όπως ο Edward Baldwin του -πάντοτε πειστικού- Joel Kinnaman (βλέπε Altered Carbon).

To μόνο πρόβλημα; Ότι παρόλο που το concept είναι ομολογουμένως ‘πιασαρίκο’ και ο βαθμός ρεαλισμού αυξημένος (λόγω του γενναίου budget), εξού και η σύγκριση με το Mad Men, το FAM, στην πρώτη του αυτή σεζόν (σ.σ. έχει ήδη ανανεωθεί για 2η ήδη από την πρώτη εβδομάδα προβολής του) κάπου χάνει λάδια. Και όχι, δεν είναι θέμα ρυθμού, όπως θα περίμενε κανείς, αφού σε κάθε επεισόδιο συμβαίνουν ταυτόχρονα διάφορα πράγματα και το timeline προχωράει κάποιους μήνες μπροστά.

Το πρόβλημα μοιάζει να είναι ότι εσύ ο θεατής, χάνεσαι κάπου στην πορεία. Δεν είναι εύκολο να θυμηθείς ποιος είναι που και γιατί πρέπει να σε νοιάζει το τι έχει να σου πει. Επίσης το FAΜ μοιάζει να θεωρεί προαπαιτούμενο ότι έχεις εγκυκλοπαιδική γνώση και άκρατο ενδιαφέρον για τι -και καλά- συνέβη, πριν από 40 χρόνια, στον ιντριγκαδόρικο εσωτερικό μικρόκοσμο της NASA. Κάτι που, απλά και ξεκάθαρα, δεν συμβαίνει.

Για να στο θέσω διαφορετικά στο FAM, με ένα μαγικό τρόπο, συμβαίνουν ταυτόχρονα τα πάντα και το τίποτα μαζί. Μια παρατήρηση που αφορά κυρίως τα δυο πρώτα επεισόδια που έχουν βγει στον αέρα. Αν και στο τρίτο, εκείνο που βλέπουμε τους υπεύθυνους της NASA να εκπαιδεύουν μια ολόκληρη τάξη γυναικών αστροναυτών, μιας και ο Νίξον θέλει ντε και καλά μια γυναίκα να περπατήσει στη σελήνη (‘ιδανικά μια ξανθιά’, όπως επισημαίνει) έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σχεδόν μια standalone ‘Α League of their own’ διάσταση.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το FAΜ έχει το budget, το ταλέντο και την δυναμική να εξελιχθεί σε κάτι που όντως να μας εξάψει το ενδιαφέρον για τα επόμενα χρόνια. Με την προϋπόθεση πάντα ότι αφήσει τους άντρες (αρχετυπικά alpha males με συνήθως σεξιστικές αντιλήψεις-στη σειρά και στην πραγματικότητα) στην ησυχία τους και ασχοληθεί με τις γυναίκες. Γιατί, και στο διάστημα, εκείνες είναι το πρόβλημα και η λύση μαζί.

***

Class of ’99: Το αφιέρωμά μας στο θρυλικό σινεμά του 1999 ολοκληρώνεται στο νέο επεισόδιο του POP για τις Δύσκολες Ώρες, με τις 35 ταινίες που διαμόρφωσαν την καλύτερη χρονιά του κινηματογράφου!