Τι θα λέγαμε αν έβγαινε σήμερα το ‘Sgt. Pepper’s’ των Beatles;

Το Sgt. Pepper έκλεισε 50 χρόνιας ζωής, διάδοσης και επιδραστικότητας. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε μια ακόμη επανέκδοση του, με καινούργια όμως μίξη. Ο Paul McCartney μιλώντας πρόσφατα γι’ αυτήν, είπε ότι «πέρα από την ιστορική σημασία και αξία του δίσκου, παραμένει απλά ένας δίσκος. Δεν χρειάζεται να τον προσεγγίζουμε με τόση ευλάβεια». Αυτή η καινούργια μίξη δίνει νέα διάσταση στην ακρόαση του άλμπουμ. Πιο μυώδη drums, πιο καθαρές φωνές, λεπτομέρειες που μέχρι τώρα δεν είχαμε ακούσει ότι βρίσκονται εκεί.

Αυτό λοιπόν που θέλαμε να κάνουμε είναι μια υπόθεση. Τι θα γράφαμε, αν αυτός ο δίσκος προσγειωνόταν σήμερα, στο 2017. Αυτό στο οποίο καταλήξαμε είναι πως -αναφερόμενοι σε τόσες ενδιάμεσες μουσικές- διαπιστώνουμε ότι έχει επηρεάσει σχεδόν ολόκληρο αυτό το μισό αιώνα μουσικής.

***

Αναβίωση, αναβίωση, αναβίωση.

Αν πεις τη λέξη τρεις φορές μπροστά από ένα καθρέφτη στις 12 τα μεσάνυχτα με αρωματικά κεριά και στικάκια αναμμένα, θα εμφανιστεί μπροστά σου αυτή η φρέσκια μπάντα από την Αγγλία, με το όνομα Beatles. Μην πεις Beatles τρεις φορές γιατί μπορεί να σκάσει ο Σκαθαροζούμης κι έχουμε δει πόσο δύσκολα τον ξεφορτώνεσαι.

Αυτοί η τετράδα από το Liverpool μόλις κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της με το μυστήριο τίτλο Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (τι είδους lonely hearts θέλουν να φτιάξουν club;) και είναι οι πιο ξεδιάντροποι λήσταρχοι όλων των εποχών. Δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο από το ’60 μέχρι σήμερα.

Για αρχή μόνο, δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ, είναι μπροστά σου ο τίτλος τους. Οι Kinks το έκαναν πρώτοι με το The Kinks Are The Village Green Preservation Society. Ένας τρόπος να αποσυνδεθούν από το μέχρι τότε όνομα τους και να μπορέσουν να λειτουργήσουν έξω από τις δεδομένες περσόνες τους, για να φτιάξουν ένα πολύ διαφορετικό δίσκο. Αυτούς εδώ βέβαια δεν τους ξέρει κανείς ακόμα, αλλά μάλλον θέλουν να κάνουν εντύπωση από την αρχή.

Γι’ αυτό και ξεκινούν με το ομώνυμο κομμάτι που έχουν βάλει και τάχα μου ήχους από συναυλία στην εισαγωγή. Θέλουν όμως πολλά ψωμιά ακόμα για να γεμίσουν συναυλιακούς χώρους. Που βρίσκουν όμως τόση αυτοπεποίθηση, ήθελα να ΄ξερα, όταν ανοίγουν το δίσκο με το κάλεσμα «we’re Sgt. Pepper’s lonely hearts club band, sit back and let the evening go». Μεγάλη σιγουριά για τον εαυτό τους. Αυτό είναι το πιο rock κομμάτι του δίσκου, που στη συνέχεια παθαίνει απανωτές κρίσεις ταυτότητας και δεν λέει να καταλήξει στο τι είναι τελικά. Ξεκινάει, με μια ορμή στο μικρόφωνο (νομίζω είναι ο Paul McCartney, η μία από τις δύο βασικές φωνές της μπάντας) που θυμίζει, θου κύριε, κάτι από Liam Gallagher, για να φτάσει στο ρεφρέν με τα ορχηστρικά πνευστά που είναι ξεκάθαρα Floyd-ικά (εποχής Atom Heart Mother).

Στο “With a little help from my friends”, ως φίλους τους εννοούν το χόρτο “I get high with a little help from my friends” και προσπαθούν να πρωτοτυπήσουν βάζοντας τον ντράμερ τους (Ringo Starr) να τραγουδήσει. Σαν Supergrass για ηλικιωμένους. Ή σαν διασκευή σε L.A.’s.

Ελπίζω να μην έρχεται πάλι στη μόδα το LSD. Ένας Willy Wonka ήταν αρκετός. Με το “Lucy in the sky with diamonds” πέφτουν στα σκληρά και ονειρεύονται βόλτες σε ποτάμια, ουρανούς από μαρμελάδα και μια Αλίκη στη χώρα των παραισθήσεων. Καλή η προσπάθεια να μοιάσουν στο “She don’t use jelly” των Flaming Lips.

“I used to be cruel to my woman, I beat and kept her apart from the things that she loved”. Η εφηβική αισιοδοξία του “Getting better”, η καλή διάθεση του οποίου οφείλει πολλά στους Fleetwood Mac, ή ακόμα και στους πρώιμους Bee Gees, θα γίνει ο επόμενος στόχος φεμινιστριών και γενικότερα politically-correct maniacs που σε περιμένουν σε κάθε ιντερνετική γωνιά έτοιμοι να πατήσουν με σοφία και μίσος μαζί, το πληκτρολόγιο. Ακόμα κι αν μετά λένε “man I was mean, but I’m changing my scene”, η απάντηση θα είναι «καμιά συγχώρεση στα γουρούνια».

Στα 60’s θα γινόταν σίγουρα θέμα ένας στίχος όπως το “I’m fixing a hole where the rain gets in, and stops my mind from wandering”. Όπου hole βάλε φλέβα, όπου rain βάλε πρέζα. Ban, block, delete από BBC. Ευτυχώς για τον McCartney, είναι πασέ πια η ηρωίνη και δεν θα ασχοληθεί κανείς. Αλλά πόσο T. Rex και πόσο Donovan κρύβει μέσα του το “Fixing a hole”.

Το χιπστεριλίκι τους βαράει κόκκινα όταν ξεθάβουν από μια εφημερίδα του ’67, μια ιστορία για μια 17χρονη που το σκάει από το σπίτι της και την κάνουν τραγούδι. Το πιο αξιοσημείωτο σ’ αυτό το κομμάτι είναι πως κανένας από το group δεν ακουμπάει όργανο. Είναι όλο φτιαγμένο με έγχορδα, σε μια ενορχήστρωση που σίγουρα έμαθαν από τους High Llamas, ή από τις μελωδικές πατέντες του James Taylor, ίσως και των πιο πρόσφατων Foxygen.

Και συνεχίζοντας να εμπνέονται από κυριολεκτικά ότι να ‘ναι, το “Being for the benefit of Mr. Kite”, τους ήρθε όταν ο John Lennon (ο άλλος βασικός συνθέτης και τραγουδιστής της μπάντας), αγόρασε, από ένα μαγαζί με αντίκες, μια αφίσα τσίρκου του 1843. Οι διάφορες στουντιακές μαγκιές που κάνουν εδώ είναι αντιγραφή Vampire Weekend.

Κάπου στα μισά του δίσκου, το ρίχνουν στη χίπικη φιλοσοφία του summer of love και πιάνουν το sitar, πάνω που είχαμε ξεχάσει τους Kula Shaker. Το “Within you, without you” είναι ένα από τα πιο δραματικά κομμάτια του άλμπουμ και είναι γραμμένο από τον George Harrison, που εκτός από sitar, παίζει και κιθάρα στους Beatles.

Το “When I’m sixty four”, αρχικά προοριζόταν να μπει ως b-side σε εκείνο το προ μηνών single που έβγαλαν και που δε συμπεριλήφθηκε στο δίσκο (το “Strawberry fields forever” κυκλοφόρησε τελικά με το “Penny Lane”. Ποιος ξέρει, ίσως το δούμε αργότερα σε καμιά συλλογή με ακυκλοφόρητα). Είναι πάντως κομμάτι που θα έπρεπε διά νόμου να παίζεται σε όλους του γάμους από ‘δω και πέρα. Ίσα-ίσα για να σταματήσουμε να ακούμε το “Lemon Tree” των Fools Garden.

Όπως είπε ο ίδιος ο McCartney (αν πρόκειται να το χρησιμοποιήσουμε κι άλλο αυτό το όνομα στο μέλλον πρέπει να του βρούμε μια συντομογραφία), αυτός ο δίσκος δεν θα υπήρχε αν δεν είχαν ακούσει το Pet Sounds των Beach Boys (σ.σ. αυτό είναι η μόνη αλήθεια, και όπως είπε και ο Brian Wilson, το Pet Sounds δεν θα υπήρχε, αν δεν είχαν ακούσει το Rubber Soul). Το Lovely Rita λοιπόν είναι η πιο ηλιόλουστα αμερικάνικη στιγμή τους.

Διάλειμμα για διαφημίσεις. Όλοι το έχουμε κάνει με το youtube βλέποντας αρχαίες διαφημίσεις. Το έκανε κι ο Lennon εδώ και βρήκε τη διαφήμιση τωv Kelloggs από τα 60’s (είπαμε, είναι χίπστερς που εμπνέονται από ότι να ‘ναι) και έγραψε το “Good morning good morning” και φανταζόταν να παίζει στους Zombies αλλά με backing band τους Cheap Trick. Ωστόσο τα αληθινά παιδιά του κύριου Kellogg είναι για πάντα οι Monkees.

Λίγο πριν το τέλος ξεπατικώνουν όλο το είναι του Beck (και λίγο Stone Roses πρέπει να πέρασε από τα αυτιά τους) στο reprise του “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band”, για να μας αποχαιρετήσουν οριστικά, ενάμιση λεπτό μετά, με το encore του “A day in the life”. Και αν δεν παραδεχτούν ότι έχουν λιώσει όλη τη δισκογραφία των Blur και ότι θα πούλαγαν την ψυχή τους στο διάολο για να έχουν γράψει το “Universal”, το σύμπαν θα ρουφήξει τον εαυτό του. Στην ουσία ακούμε δύο κομμάτια σε ένα, αφού είναι γραμμένο τόσο από τον Lennon όσο κι από τον McCartney (αυτοί οι δύο θα έχουν πιο άσχημο τέλος κι από τους Doherty-Barat των Libertines). Στο τέλος του κομματιού έχουν σαμπλάρει το “Beyond the valley of a day in the life” των Residents, τη μήτρα του sampling για κάποιους ιστορικούς.

Το Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band μοιάζει με concept album, μιας διαχρονικά ξεπερασμένης εποχής, δηλαδή ασχολείται με κλισέ θέματα, που όμως δεν θα πάψουν ποτέ να είναι κλισέ. Έχει το ένα πόδι στην ευτυχία και την καλοπέραση και το άλλο στη ματαιότητα και την παράνοια αυτού του κόσμου. Πάντως έτσι και γίνει massive επιτυχία, θα το χρωστάει στον Harry Styles που επανέφερε τα 60’s και τα 70s στη ζωή. Αν το Sgt. Pepper είχε βγει 50 χρόνια πριν, ακόμα θα (παρα)μιλούσαμε γι’ αυτό. Άτυχα παιδιά.

Άχρηστη Πληροφορία: ο τίτλος προέκυψε τυχαία. Και υπάρχουν δύο εκδοχές και οι δύο από τον McCartney. Σε ένα γεύμα σε αεροπλάνο του είπε ο Mal Evans «pass me the salt and pepper» και ο McCartney παράκουσε και νόμιζε ότι του είπε Sergeant Pepper. Η άλλη εκδοχή είναι παρόμοια. Τους έφεραν το γεύμα τους μαζί με δύο φακελάκια το ένα έλεγε S και το άλλο P. Ο Paul ρώτησε τι σημαίνουν τα αρχικά (με τέτοιο iq αυτός δεν πάει πουθενά) και φυσικά ο Evans του απάντησε Salt και Pepper. Άρχισαν μετά να αστειεύονται με διάφορες εκδοχές του S και του P και υπερθεματίζοντας, έφτασε ο Paul να πει Sergeant Pepper.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

14+1 supergroups που άφησαν εποχή