Το ‘Allied’ θέλει να γίνει η ‘Casablanca’ της γενιάς του

Σε μία από τις πρώτες σκηνές του Brad Pitt στην ταινία, η Marion Cotillard προσπαθεί να του μάθει τη σωστή παριζιάνικη προφορά. Ο Max την προβάρει εδώ και μήνες, αλλά είναι από το Quebec και δεν την έχει βρει ακόμα. Δεν έχουν χρόνο να χάσουν όμως. Η Marianne έχει καταφέρει να εισχωρήσει σε παρέες που θα τους οδηγήσουν στον Ναζί διοικητή που έχουν αναλάβει να δολοφονήσουν και όλοι αυτοί ξέρουν ότι ο σύζυγός της είναι βέρος Παριζιάνος. Κάπου εκεί έξω ο Apache γελάει. Ο συνειρμός με ‘Inglourious Basterds’ παρακαλάει για να γίνει. Όπως και αυτός με ‘Casablanca’ και το Παλιό Χόλιγουντ από τα ‘40s. Στα χέρια του Zemeckis θεωρητικά θα μπορούσε και να είχε πετύχει το πείραμα.

Ο Robert Zemeckis είναι από αυτούς τους δημιουργούς που εμπιστεύεσαι όταν θες λίγη ζωντάνια τη μέρα που θα αποφασίσεις να πας σινεμά. Από το ‘Who Framed Roger Rabbit?’ και το ‘Back to the Future’, μέχρι το ‘Castaway’ και το ‘Forrest Gump’, οι ιστορίες που φτιάχνει σε τονώνουν σαν τη βαθιά ανάσα που παίρνεις όταν φυσάει δυνατός αέρας. Το βιογραφικό του δεν έχει μόνο επιτυχίες – κι αυτές δεν έχουν μόνο δυνατές στιγμές να σχολιάσεις – αλλά οι δουλειές του πάλλονται πάντα με αυτήν τη φοβερή όρεξη που ξέρεις ότι είχε όταν τις γύριζε. Γι’ αυτό ήμουν τόσο αμήχανη που τον βρήκα τόσο αμήχανο με το ‘Allied’.

Το στόρι στα χαρτιά είναι ό,τι πρέπει. Πάθος και απαγορευμένη αγάπη με φόντο την πολεμοδαρμένη Ευρώπη. Ο Max γνωρίζει τη Marianne στο γαλλικό Μαρόκο και μαζί πρέπει να παραστήσουν το παντρεμένο ζευγάρι για να βγάλουν από τη μέση τον Ναζί που διοικεί την περιοχή. Όπως φυσικά θα συμβεί, ειδικά όπου ανακατεύεται το Χόλιγουντ, οι δυο τους ερωτεύονται και αποφασίζουν να παντρευτούν στην πραγματικότητα. Και αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι ο πόλεμος είναι ακόμη έξω από την πόρτα τους, η οικογενειακή τους κατάσταση είναι ειδυλλιακή. Ο αληθινός τους εχθρός όμως μπορεί να βρίσκεται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Είναι η Marianne διπλή πράκτορας στην πραγματικότητα, όπως πιστεύουν οι ανώτεροι του Max; Ή του βάζουν απλά μια δοκιμασία που μπορεί και να οδηγήσει στην προαγωγή του;

Η υπόθεση προσφέρεται για να αναβιωθεί μία ‘Casablanca’ ή ένα ‘Notorious’ και αυτό φαίνεται ότι προσπαθεί να κάνει ο Zemeckis μέσ’ απ’ την εικόνα. Τα χρώματα θέλουν να ηλεκτρίσουν, οι τζαζ ήχοι θέλουν να χτίσουν ατμόσφαιρα, οι σκηνές δράσης θέλουν να δημιουργήσουν συνθήκες αγωνίας. Το περιβάλλον είναι φτιαγμένο σε μεγάλο βαθμό με CGI που γίνεται διακριτό από ένα εκπαιδευμένο μάτι, αλλά είναι καλά εκπαιδευμένος και ο Zemeckis που έπαιζε με τα όρια της τεχνολογίας από πολύ νωρίς στην καριέρα του κι έτσι δε σε απογοητεύει. Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας όμως, η εικόνα και ο ήχος σου λένε κάτι διαφορετικό από αυτό που σου λένε οι λέξεις και η πλοκή. Γι’ αυτό και τα πάντα φαίνονται ψεύτικα, ακόμα κι όταν είναι καλοδουλεμένα.

“Κρατάω το συναίσθημα αληθινό, γι’ αυτό γίνεται η δουλειά”, λέει η Cotillard με αινιγματικό ύφος στον βαριεστημένο Pitt της ταινίας, όσο του εξηγεί γιατί έχει γίνει τόσο πετυχημένη πράκτορας. Αν ψάξεις όμως το συναίσθημα στο ‘Allied’ , θα μείνει ςμε άδεια χέρια. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά μια ιστορία πάθους σαν αυτή δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτό.

Συχνά συμβαίνει η χημεία ηθοποιών να είναι τόσο μαγνητική, που απλά συνυπάρχουν στο ίδιο καρέ και δημιουργείται μια ένταση που σε κάνει να παραβλέπεις ας πούμε έναν κακογραμμένο διάλογο, ή μια αλληλουχία γεγονότων που δε βγάζουν και πολύ νόημα στη σχέση τους. Εδώ που κάτι τέτοιο είναι πολύ ξεκάθαρα απαιτητό γιατί το σενάριο από μόνο του δεν ‘ανεβάζει’ τους χαρακτήρες και τις σκηνές τους, η ανύπαρκτη χημεία Pitt-Cotillard γκρεμίζει παντελώς το οικοδόμημα.

Δυσκολεύομαι να βρω τι μπορεί να είδε ο Pitt στον συγκεκριμένο ρόλο – ή τι έφταιξε και δεν τον υπηρέτησε σωστά ενδεχομένως – αλλά τόσο αδιάφορο δε νομίζω ότι τον έχεις ξαναδεί. Ακόμα και στις σκηνές που κλωτσάει κυριολεκτικά καρέκλες από τα νεύρα, οι κινήσεις του μοιάζουν πρόβας. Σαν να βρίσκεται ανάμεσα σε takes και να δοκιμάζει πώς να κλωτσήσει καλύτερα για να μη δώσει την εντύπωση ότι κόλλησε τσίχλα στο παπούτσι. Η Cotillard σίγουρα προσπαθεί περισσότερο, αλλά ακόμα και σε γκράντε ερωτική σκηνή με ανεμοθύελλες να μαίνονται έξω από το αυτοκίνητο – που δηλαδή πόσο πιο dramatic να το στήσουμε το σκηνικό – οι σπίθες ανάμεσα στους δύο είναι από αναπτήρα που έχει τελειώσει.

Ο άλλος αμήχανος που με άφησε αμήχανη στο μεταξύ, είναι ο Steven Knight. Γνωρίζουμε από το ‘Eastern Promises’, το ‘Locke’, το ‘Dirty Pretty Things’, το ‘Peaky Blinders’ και άλλα τόσα που έχει γράψει, ότι και χαρακτήρες ξέρει να αναπτύσσει και να χτίζει πολλή ένταση με τα λίγα. Εδώ οι λέξεις είναι στεγνές και οι μεταβάσεις απότομες και με λίγο νόημα. Κάτι τους βρήκε όσους ανακατεύτηκαν με αυτήν την ταινία παιδιά, και δε θα το μάθουμε ποτέ.

Το ‘Allied’ τελικά είναι κάτι σαν το σινεμά του τουρίστα που θέλει να γίνει σινεμά του ταξιδιώτη. Περνάει τα πάντα από μπροστά σου σαν μια πολύ όμορφη καρτ-ποστάλ, αλλά δε σε κάνει να νιώσεις μέρος τους. Και μπορεί να μην αποκτήσαμε για πάντα ένα νέο Παρίσι, αλλά την υπόλοιπη φιλμογραφία του Zemeckis δε μας την κλέβει κανείς.

* Το ‘Allied’ κυκλοφορεί στις αίθουσες από την UIP.