Το Animal της Σοφίας Εξάρχου αποκαλύπτει την κρυφή πλευρά του ελληνικού τουρισμού

Είναι ανιματέρ σε ένα μεγάλο all-inclusive resort της Κρήτης όπου γυρίστηκε το Animal – οι πραγματικές τοποθεσίες ήταν δύο – και καλλιτεχνική ηγέτρια της ομάδας της – είναι υπεύθυνη για τις ιδέες που θα διασκεδάσουν τους κατά κύριο λόγο μεγαλύτερους σε ηλικία, σίγουρα πλουσιότερους από τους ανιματέρ, και υπενθυμίζει διαρκώς στους συναδέλφους της να μην ξεχνούν να χαμογελάνε στους επισκέπτες.

Θα κάνουν σκετς με φτηνιάρικα κοστούμια, θα κάνουν aqua aerobics μαζί τους στην πισίνα, θα τους χορεύουν και θα τραγουδούν μαζί τους καραόκε. Τα πράγματα δεν πάνε πέρα από αυτό, ωστόσο λίγο εύθυμο φλερτ με τους παραθεριστές είναι αναμενόμενο.

Το καστ των πολύχρωμων χαρακτήρων του Animal έχει φτιάξει, θαρρείς, ένα καταφύγιο για τον μικρό του θίασο – μπάνιο στη θάλασσα το μεσημέρι που ξυπνούν, χορός για τη δουλειά, πάρτι γενεθλίων το βράδυ – όμως σε μία από τις πιο σπαρακτικές σεκάνς της ταινίας, ένα show παντομίμας με οπτικά τρικ για το κοινό τους, ο θίασος μοιάζει πια περισσότερο με τσίρκο. Οι επισκέπτες χτυπούν το ντέφι, οι αρκούδες χορεύουν. Μαριονέτες του συστήματος, υποχρεωμένοι να αποδίδουν στο περφόρμανς τους, ξανά και ξανά, αδιάκοπα κάθε βράδυ.

Αυτός όμως δεν είναι ο ρόλος του εργαζόμενου στον καπιταλισμό; Οι περισσότεροι θα είμαστε μέσα παραγωγής, χαμογελαστοί για το αφεντικό μας μία όποια δεδομένη μέρα, ακόμα και αν αυτό είναι εκατομμύρια followers σε λογαριασμό influencer. Υπάρχουν φυσικά οι προνομιούχοι και οι λιγότερο καλά αμειβόμενοι, όμως κάποιοι συστημικοί κανόνες εργασίας είναι πάνω-κάτω ίδιοι. Εάν το μυαλό πηγαίνει στο White Lotus ή το Triangle of Sadness, ο παραλληλισμός δεν είναι άτοπος. Η προσέγγιση είναι εντελώς διαφορετική, όμως ο πυρηνικός προβληματισμός των πρότζεκτ γειτονικός.

Η Κάλια παίζει συχνά με τη μικρή Μαίρη, την κόρη ενός συναδέλφου της και περιστασιακού εραστή της. «Είναι αρκετά μεγάλα;», τη ρωτάει αφού παραγεμίζει το σουτιέν της με προσθετικά μαξιλαράκια για να φαίνεται το στήθος της μεγαλύτερο. Είναι μπροστά και η Εύα (Φλομαρία Παπαδάκη), η νέα Πολωνή συνάδελφός της. Είναι άβγαλτη, αμήχανη, αγχωμένη μπροστά στην προοπτική επιστροφής στη γενέτειρά της.

Θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να μη χρειαστεί να γυρίσει πίσω εκεί απ’ όπου δραπέτευσε. Θα μάθει κιόλας να της αρέσει αυτό που κάνει. Υπάρχει, άλλωστε, μία αξιαγάπητη συναισθηματική ειλικρίνεια στη διάθεση του θιάσου να περάσει ο κόσμος καλά με τη βοήθειά του. Ήταν έτσι κάποτε και η Κάλια; Πριν εντυπωθεί πάνω της το χαμόγελο του παλιάτσου;

 

Οι τρεις γυναίκες είναι ξεχωριστές πτυχές της ίδιας ιστορίας. Η μικρότερη κιόλας δεν γνωρίζει καν άλλη πραγματικότητα.

Η Σοφία Εξάρχου του Park, νικήτρια πια του Χρυσού Αλέξανδρου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με το Animal – την πρώτη ελληνική ταινία που κερδίζει το βραβείο εδώ και 30 χρόνια – δουλεύει ξανά με τη Βλαγκοπούλου και αποσπά μία σεισμική ερμηνεία που βραβεύτηκε και αυτή στη Θεσσαλονίκη, αλλά και νωρίτερα στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο.

Η σωματικότητα του χαρακτήρα της γοητεύει τον φακό της Monika Lenczewska, της διευθύντριας φωτογραφίας που το Variety είχε κάποτε συμπεριλάβει στους «10 διευθυντές φωτογραφίας που πρέπει να προσέξεις», χωρίς ποτέ να τη ρομαντικοποιεί. Αντίθετα είναι ένα σώμα που έχει αρχίσει να προδίδει την κάτοχό του, αποδυναμωμένο και ταλαιπωρημένο, με μώλωπες που δεν επουλώνονται πια όπως άλλοτε.

Η Κάλια πλέον το αντιλαμβάνεται. Είναι έκδηλο κατά το φινάλε στο πιο θλιμμένο καραόκε του Yes Sir, I Can Boogie που θα δεις ποτέ. Τον Ιανουάριο του 2024 από τη Weird Wave.