Το Aquarius κάνει τα ’60s (και τον Duchovny) να δείχνουν φανταστικά

Τέλη 60s αρχές 70s, οι Three Dog Night, μια καλιφορνέζικη μπάντα που ως επί το πλείστον καταπιανόταν με διασκευές όχι και τόσο γνωστών τραγουδιών, ήταν από τα πιο hot ονόματα στο Λος Άντζελες. Το ’69 έγραψαν το magnum opus τους ονόματι ‘Easy to be Hard’ που βρήκαμε στον δίσκο ‘Suitable for Framing’ και έφτασε μέχρι το νούμερο 4 του Hot 100 του Billboard.

Θα φτάσουμε κι εκεί.

Δεν θέλω να κάνεις φτηνές κι ανώδυνες προβλέψεις. Στην υπέροχη μουσική του πρώτου επεισοδίου του Aquarius, δεν υπάρχει τραγούδι των Three Dog Night. Τι έγινε λοιπόν;

Οκτώ χρόνια πριν, ο Fincher, σκηνοθετώντας το Zodiac, ένα σπάνιο ατμοσφαιρικό θρίλερ για τη δράση του serial killer που σκότωσε πιθανότατα πάνω από 20 ανθρώπους στην ευρύτερη Καλιφόρνια, έντυνε τη σκηνή ενός φόνου, του πρώτου αν δεν κάνω λάθος, με το ‘Easy to be Hard’. Αυτό το κομμάτι έδωσε τον τόνο για την ατμόσφαιρα του μοτίβου ‘ντετέκτιβ ψάχνουν serial killer στα 60s’ που είδαμε από τον Fincher, αυτήν την ατμόσφαιρα εισπράξαμε και με το καλημέρα του Aquarius, κι ας ακούσαμε Doors και Stones αντί για Three Dog Night.

Κι αυτά, όπως θα φαντάζεσαι, είναι υπέροχα νέα.

Sam Hodiak, σαν να λέμε Hank Moody και Fox Mulder στο μίξερ

Με τόσους συνειρμούς και θύμησες, παραλίγο να χάσουμε τα βασικά. Τι συμβαίνει στη σειρά του John McNamara με την κωδική 60s ονομασία Aquarius; Συμβαίνει ότι ο David Duchovny υποδύεται τον ντετέκτιβ Sam Hodiak και παρέα με έναν πιο νεανία ναρκο-ντετέκτιβ Brian Shafe έρχονται αντιμέτωποι με το καλτ του Charles Manson (και φυσικά τον ίδιο) σε μια αστυνομική σειρά αγγιγμένη από το μαγικό ραβδάκι των 60s, της δεκαετίας του sexual revolution, της μουσικής που έβαλε τις βάσεις για τους επόμενους αιώνες και στην περίπτωσή μας, της δεκαετίας των Καλιφορνέζων serial killers.

Όπως εύστοχα παρατηρούσε ο Πάνος Κοκκίνης πριν δυο μήνες, ο David αποφάσισε στα 54 να σοβαρευτεί ως τηλεοπτικός ήρωας, να αφήσει τα πολλά χαμογελάκια και να μας πείσει ότι είναι ο σκληρός και κυνικός ντετέκτιβ. Και τα καταφέρνει αρκούντως καλά.

Με κοντό, στρατιωτικό κούρεμα, με λίγες ατάκες, αλλά στην πλειοψηφία τους δηλητηριώδεις και με λίγες κινήσεις, αλλά στην πλειοψηφία τους αφοπλιστικές, ο Sam Hodiak δεν είναι ο ήρωας που θέλει όλα τα φώτα πάνω του. Είναι ο ήρωας που θέλουν τα φώτα. Που θα γυρίσουν και θα εστιάσουν πάνω του, όταν χρειαστεί.

Κατά τα λοιπά, ο Duchovny κάνει ένα ωραιότατο ‘live and let live’ στους υπόλοιπους παράγοντες του Aquarius, κρατώντας το coolness του Moody και την προϋπηρεσία ως ντετέκτιβ από τα δισδιάστατα χρόνια των X-Files.

(από δω ο Charles Manson)

Ο βοηθός του στη φιλόδοξη διάλυση του Manson & Family, αυτός ο Brian (σ.σ. Grey Damon, τον είδαμε και στο Friday Night Lights) είναι καλή περίπτωση για το χτίσιμο του διδύμου ‘ψαρωτικού μπάτσου-ενθουσιώδους μπάτσου’, η φάτσα του Manson (Gethin Anthony) είναι πειστική και σίγουρα όχι από αυτές που θα ‘θελες να δεις στα ξαφνικά δίπλα από το κρεβάτι σου, ενώ η μουσική…

Τέλος πάντων, η μουσική της σειράς δεν είναι απλά υποσχόμενη, είναι ένας βασικός λόγος να κολλήσεις και να περιμένεις το επόμενο επεισόδιο και τις επόμενες επιλογές.

Δώστε ’60s στο λαό

Δεν ξέρω αν ο McNamara είναι φαν του David Fincher ή αν το Zodiac είναι η αγαπημένη του ταινία, αλλά ήδη από τον πιλότο του Aquarius καταφέρνει να πετύχει αυτό που έχω ονομάσει στο κεφάλι μου ‘γλυκιά αγωνία’. Έξυπνη μουσική, μετρημένοι διάλογοι και έμφαση στις εικόνες. Την ιστορία τη λένε οι εικόνες πάντα καλύτερα και πιο επεξηγηματικά.

Αν κάποιος μετράει τα λεπτά του Duchovny σε κάθε επεισόδιο, ενδεχομένως θα βρει έναν λόγο που θα τον κάνει να γκρινιάξει. Σαφώς και είναι το πρώτο όνομα στη μαρκίζα (οι τίτλοι της αρχής δεν αφήνουν περιθώριο να διανοηθείς το αντίθετο), αλλά δεν περιστρέφονται τα πάντα γύρω από αυτόν.

Το κάστινγκ έχει γνωρίσει μεγάλες στιγμές, ειδικά στην περίπτωση της Emma Dumont, που υποδύεται την 16χρονη που προσεταιρίζεται τον Manson και γίνεται η αφορμή να ξετυλιχτεί το κουβάρι όλης της αναζήτησης και όλης της ιστορίας. Όχι, δεν είναι 16 στην πραγματικότητα. Είναι 21, και όλα είναι εντάξει με το σχόλιό μου.

Ομολογουμένως, το πείραμα ‘βάζουμε τον Duchovny σε θρίλερ εποχής’ είναι όσο δελεαστικό χρειάζεται για να πιστέψεις στο Aquarius. Αν προσφέρει κάτι που δεν πρόσφερε ως τώρα ο Hank Moody της καρδιάς, αυτό είναι η ευκολία του να γονατίζει τους ‘κακούς’ με δυο τρεις κινήσεις των χεριών, χωρίς να μοιάζει εν μία νυκτί με κάνα macho ήρωα που κινδυνεύεις να βαρεθείς.

Αλλά σε ρωτώ. Βαριέται μωρέ κανείς τον David τον Duchovny;