Το άστρο του Olly Alexander θα λάμψει το 2021

Το ότι έφτασε να συγκριθεί ο ίδιος και το electropop συγκρότημα του Years & Years με την ανδρική εκδοχή των Spice Girls δεν αποτελεί έκπληξη. Από μικρός, έγραφε στο ημερολόγιο του πως θα γίνει μουσικός στα 25 του. Ήδη από τα 10 του, συνέθεσε ένα πρωτόλειο κομμάτι στο αρμόνιο του πατέρα του και του έδωσε φτερά, τα οποία κόβονταν διαρκώς από τους συμμαθητές του.

Αναγκάστηκε να αλλάξει αρκετά σχολεία, εξαιτίας του bullying που δεχόταν. «Το σχολείο δεν ήταν ένα ευχάριστο περιβάλλον. Όταν δεχόμουν bullying, άκουγα μόνο δύο λέξεις. (…) Απλώς επέλεγαν εμένα. Το να αποκαλείσαι gay θεωρούνταν κάτι αρνητικό, χώρια με το σωματικό κομμάτι. Ήξερα πως ήμουν gay από πολύ νεαρή ηλικία, από το δημοτικό κιόλας. Από το γυμνάσιο και ύστερα απλώς το αρνιόμουν. Στα 18, έκανα το coming out στη μητέρα και στους φίλους μου».

«Ήταν πολύ δύσκολο τότε. Ένιωθα λες και έχανα το μυαλό μου. Δε μιλούσα σε κανένα για αυτό που αισθανόμουν. Τα έγραφα όλα σε ένα χαρτί. Όλα έμοιαζαν μάταια. Η βουλιμία και ο αυτό-τραυματισμός φάνηκαν απόδραση. Η αυτοκτονία ήταν ένας μηχανισμός αντιμετώπισης του προβλήματος (…)» δήλωσε στο ντοκιμαντέρ του BBC, Growing Up Gay.

Κάπου στα 16 του, βρήκε καταφύγιο στην υποκριτική. «Μισούσα το σχολείο λόγω του bullying που είχα υποστεί. Αλλά ποτέ δε δέχεσαι bullying στο μάθημα του θεάτρου, επειδή τα παράξενα παιδιά τα πάνε καλά εκεί. Είναι ένα ασφαλές μέρος». Προσέλαβε ατζέντη που τον έστειλε να συμμετάσχει στην οντισιόν του Skins, μία από τις κορυφαίες νεανικές σειρές παγκοσμίως, αλλά δεν τα κατάφερε. Μόλις τελείωσε το σχολείο, γράφτηκε στο Κολέγιο Καλών Τεχνών του Hereford και το εγκατέλειψε στα μισά, για να μετακομίσει στο Λονδίνο και να κυνηγήσει το όνειρο του.

Παράλληλα με τις δουλειές του ποδαριού σε μαγαζιά και bar, το 2008 δούλεψε για πρώτη φορά στην τηλεόραση, στην παιδική σειρά Summertime που θεωρείται ως «φυτώριο» νεαρών ηθοποιών. Την επόμενη χρονιά, συμμετείχε στο πειραματικά πρωτοποριακό Enter the void του Gaspar Noé και στο Bright Stars της Jane Campion, όπου γνώρισε τον Ben Whishaw, με τον οποίο συνυπήρξαν το 2012 στην παράσταση Peter and Alice, μαζί με την Judi Dench.

Το 2010, όταν ο Mike Goldsworthy επέστρεψε από την Αυστραλία στο Λονδίνο, έτυχε να ακούσει τη φωνή του Alexander στο ντουζ. Τότε, του έκανε πρόταση να συμμετέχει στο electropop συγκρότημα που ετοίμαζε. Μαζί με τον Εmre Türkmen στα πλήκτρα, δημιούργησαν τους Years & Years. To 2015 ψηφίστηκαν ως «Το συγκρότημα της Χρονιάς» από το BBC και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album Communion, στο οποίο ο Alexander εξέθετε τα LGBTQI+ ζητήματα που τον απασχολούσαν. Ένα χρόνο αργότερα, οι Years & Years ήταν υποψήφιοι για τέσσερα BRIT Awards και το 2018 εξέδωσαν το δεύτερο album τους Palo Santo.

Μέσα από τη μουσική του(ς), τις συνεντεύξεις του που ξεχειλίζουν από θετική ενέργεια και τη συμμετοχή του σε καμπάνιες εναντίον της ομοφοβίας στα σχολεία, ο Olly Alexander προσπαθεί να είναι ενεργός με κάθε ευκαιρία στα ζητήματα της κοινότητας και να αποτελέσει πρότυπο για τα παιδιά και τους εφήβους που βιώνουν απάλευτες καταστάσεις στον σχολικό και οικογενειακό τους περίγυρο.

«Δυστυχώς, δεν μπορώ να μιλήσω για όλους τους gay, επειδή υπάρχουν τόσα πολλά ζητήματα, τόσες πολλές εμπειρίες, τόσα διαφορετικά σχήματα και μεγέθη του προβλήματος. Μπορώ όμως να μιλήσω για τον εαυτό μου, για τις δυσκολίες που πέρασα και αυτό κάνω όταν γράφω τραγούδια ή δίνω συνεντεύξεις», δήλωσε σε συνέντευξή του το 2015, με αφορμή τους τραγουδιστές που κρύβουν τη σεξουαλικότητά τους στα τραγούδια.

Συμμετέχει στα κοινά υπέρ του Εργατικού Κόμματος, κατακρίνει τις μειώσεις των χρηματοδοτήσεων στον ψυχολογικό τομέα του Εθνικού Συστήματος Υγείας, υποστηρίζει και επισκέπτεται παιδιά που έχουν υποστεί bullying, και «εκμεταλλεύεται» θετικά το Φεστιβάλ του Glastonbury, για να εκφράσει τις ανησυχίες του, τον θυμό του και να καταδείξει τον ρατσισμό απέναντι στα άτομα της LGBTQI+ κοινότητας.

Το φαινόμενο Alexander έχει κατακλύσει εδώ και χρόνια τα αγγλικά μέσα και ίσως γι’ αυτό ο Russell T Davies, παραγωγός του Doctor Who και δημιουργός του Queer as Folk και Years and Years (στο οποίο ο Alexander συμμετείχε), να του πρότεινε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ημι-αυτοβιογραφική μίνι σειρά πέντε επεισοδίων, It’s a sin, που αθόρυβα έχει συμπεριληφθεί στη λίστα με τις καλύτερες σειρές του 2021.

To It’s a sin εξιστορεί τις περιπέτειες μιας παρέας 20χρονων που μετακομίζει στο Λονδίνο τη δεκαετία του ’80, με τον HIV να επηρεάζει τους ίδιους και τις σχέσεις τους. Η ενέργεια του Alexander καθορίζει τον ρυθμό της σειράς και μαγνητίζει όλους όσους την παρακολουθήσουν. Ένα από τα ατού του It’s a sin είναι το πώς κατορθώνει να συνδέσει συμβολικά το AIDS με τον COVID-19 ως προς την αρχική σύγχυση και την αρνητική αντιμετώπιση των νέων απέναντι σε αυτή τη νέα ασθένεια και ως προς τον αντίκτυπο που έχει τα κάθε λογής στίγματα στις ζωές τους.

Το ρεσιτάλ του Olly Alexander στο It’s a sin δε θα περάσει απαρατήρητο και φαίνεται πως το άστρο του θα λάμψει φέτος σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στην Αγγλία και την Αμερική. Αν δεν έχει λάμψει ακόμα, δηλαδή.