Το ‘Atlanta’ έκανε το πιο creepy επεισόδιο που έχεις δει
- 25 ΑΠΡ 2018
Θα το ομολογήσω. Δεν λέω να μάθω. Όταν άκουσα ότι το 6ο επεισόδιο της 2ης σεζόν του ‘Atlanta’ δεν θα είναι το κλασικό 20λεπτο επεισόδιο που είχαμε συνηθίσει, αλλά ένα επεισόδιο 41 λεπτών το οποίο δεν θα διακοπτόταν μάλιστα για διαφημίσεις, ε, περίμενα κάτι πολύ σημαντικό για την πλοκή. Δεν είχα λάβει υπόψη ότι ο δημιουργός της σειράς Donald Glover είχε κάνει το αγροτικό του στο cast του ‘Community’. Το επεισόδιο προφανώς και δεν ήταν αυτό που περίμενα. Κανείς δεν δολοφονήθηκε, κανένας γάμος δεν μάτωσε, κανείς πράκτορας δεν αποκαλύφθηκε.
Το επεισόδιο με τον αινιγματικό τίτλο ‘Teddy Perkins’ είχε μια όχι και τόσο αινιγματική περιγραφή του: «Όταν ο Darius πηγαίνει να παραλάβει ένα πιάνο, συναντά τον Teddy Perkins, έναν εκκεντρικό άνθρωπο που τον κάνει να νιώθει άβολα». Το Atlanta στη βάση του είναι κωμωδία με στοιχεία δράματος, ένας περίεργος τύπος που κάνει τον Darius να νιώθει άβολα είναι μια τελείως συνηθισμένη περιγραφή ενός συνηθισμένου κωμικού επεισοδίου για την πλημμυρισμένη από το «άβολο χιούμορ» αμερικανική τηλεόραση δεν είναι κάτι παράξενο. Γιατί όμως να κρατάει 40 λεπτά; Γιατί να τονίζεται ότι δεν θα παιχτούν διαφημίσεις; Μάλλον γιατί έπεσα σε όλα έξω. Το ‘Teddy Perkins’ ήταν τελικά ένα από τα πιο creepy, σχεδόν φρικιαστικά, τηλεοπτικά επεισόδια που έχω δει ποτέ στη ζωή μου και το γεγονός ότι δεν το περίμενα είναι πολύ βασικό.
Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα spoilers.
Προσπερνώντας την αρχικά αθώα πρώτη σκηνή του επεισοδίου, μπαίνουμε γρήγορα-γρήγορα στο κυρίως μέρος του επεισοδίου.
Ο Darius χτυπάει το κουδούνι σε μια πόρτα στη μέση του πουθενά και αφού μια περίεργη φωνή του ζητάει εξηγήσεις, ανοίγει. Τότε, ο Darius βλέπει να ορθώνεται μπροστά του ένα επιβλητικό σπίτι, πίσω από τον περιποιημένο τεράστιο κήπο. Όλη αυτή η αρχιτεκτονική πολυτέλεια έρχεται σε άμεση αντίθεση με όσα συνηθίζουμε να βλέπουμε στη σειρά. Και εδώ είναι το πρώτο παράδοξο: βλέποντάς το δεύτερη φορά, αφού έχεις παρακολουθήσει όλο το επεισόδιο, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ένα τελείως τυπικό σκηνικό horror ακόμα και στα χρώματα της οθόνης σου. Την ώρα που το πρωτοβλέπεις όμως, το επεισόδιο το μυαλό σου δεν πηγαίνει καθόλου εκεί, ακριβώς γιατί έχεις σχηματίσει εντύπωση για τη σειρά από όλα τα προηγούμενα επεισόδια που έχεις παρακολουθήσει.
Όταν ο Darius εισέρχεται εντός σπιτιού, τον υποδέχεται ένας μάλλον ηλικιωμένος τύπος με ρόμπα, παραμορφωμένο λευκό πρόσωπο και μια ασυνήθιστα ψιλή φωνή. Έχοντας προηγηθεί επεισόδια σαν εκείνο με τον μαύρο Bieber, το μυαλό πηγαίνει κατευθείαν στον Michael Jackson. Ο τύπος του συστήνεται ως Teddy Perkins και αρχικά φαίνεται πολύ φιλικός, αν και το παρουσιαστικό του – ακόμα και οι κινήσεις του – μας κάνουν λίγο καχύποπτους. Ο Darius ζητάει νερό και ο Teddy πατώντας ένα κουμπί (θεωρούμε ότι) καλεί τον μπάτλερ του. Η υποτιθέμενη ύπαρξη ενός ακόμα ατόμου στη σκηνή μας κάνει προς το παρόν να χαλαρώσουμε, ακόμα και αν ο Teddy προσφέρει τρώει αηδιαστικά κομμάτια από ένα αυγό στρουθοκάμηλου.
Μετά από έναν φανταστικά καλογραμμένο διάλογο για τη rap πώς αυτή μοιάζει στον Teddy σαν να μην έχει περάσει ποτέ την εφηβεία της, εκείνος αποκαλύπτει ότι στην έπαυλη ζει μαζί με τον αδερφό του, Benny Hope, έναν πασίγνωστο πιανίστα που αρρώστησε με μια σπάνια και πολύ σοβαρή δερματοπάθεια. Η ένταση για το τι βλέπουμε ξανάρχεται όταν αποδεικνύεται ότι στο σπίτι δεν υπάρχει μπάτλερ, αλλά το αίτημα για νερό απλώς ηχογραφήθηκε, προκειμένου να μην ξεχαστεί από τον ίδιο τον Teddy. Αρχίζουμε σιγά-σιγά να καταλαβαίνουμε ότι το επεισόδιο αυτό θα είναι αρκετά διαφορετικό.
Την ώρα που ξεκινάμε να μπαίνουμε σε υποψίες, σε μια σκηνή που έρχεται σαν ιντερμέδιο μεταξύ των δύο κύριων πράξεων, ο Darius περιγράφει την κατάσταση από το κινητό στους 3 φίλους του οι οποίοι βρίσκονται σε μια τελείως εκτός κλίματος κατάσταση (πατάτες και μπέργκερ). Μια παράλληλη πραγματικότητα που σου θυμίζει ότι ο έξω από την έπαυλη κόσμος λειτουργεί κανονικά. Την ώρα που μιλούν όμως εμφανίζεται από το παράθυρο εμφανίζεται ο Teddy που τον καλεί μέσα στο σπίτι. Επιστρέφουμε στην creepy ατμόσφαιρα από την οποία βγήκαμε για λίγα λεπτά.
Στη φάση στην οποία βρισκόμαστε ως θεατές, μη έχοντας από πουθενά αλλού να πιαστούμε, κρεμόμαστε πάνω στον Darius και βλέπουμε μέσα από τη δική του οπτική την κατάσταση που διαμορφώνεται. Μια ακολουθία περίεργων σκηνικών και μιας αποκάλυψης ότι ο πατέρας του Teddy κακομεταχειριζόταν τον ίδιο και τον Benny όταν δεν έπαιζαν σωστά πιάνο (κάτι για το οποίο ο Τeddy τον ευγνωμονεί) και έχοντας μπει πια σε περιβάλλον θρίλερ είμαστε και εμείς και ο Darius πεπεισμένοι ότι Benny δεν υπάρχει, ότι πρόκειται απλά για μια περσόνα του Teddy. Ακόμα και όταν εμφανίζεται στο υπόγειο του σπιτιού ένας άνθρωπος σε αναπηρική καρέκλα και με καλυμμένο από επιδέσμους πρόσωπο που προειδοποιεί τον Darius και του ζητάει να πάρει το όπλο γιατί αλλιώς ο Teddy θα σκοτώσει και τους δύο, θεωρούμε ότι πρόκειται για το παιχνίδι ενός ψυχοπαθούς. Ε, όπως και να το κάνουμε το ‘Ψυχώ’ δεν το ξεπερνάς εύκολα.
Ο Darius τελικά αποφασίζει να κάνει ό,τι παρακαλάμε όλοι να κάνουν οι πρωταγωνιστές των θρίλερ: να φύγει. Βλέπει όμως ότι το αυτοκίνητό του είναι κλεισμένο από το αυτοκίνητο του Teddy. Ο Darius αναζητά τον Teddy και εκείνος τον υποδέχεται σημαδεύοντας τον με μια καραμπίνα. Όλες οι επιφυλάξεις μας δικαιώνονται. Ο Teddy του αποκαλύπτει ότι όλα ήταν ένα προσχεδιασμένο σχέδιο προκειμένου να φανεί ότι ένας διαρρήκτης δολοφόνησε τον Benny. Το πλοτ τουίστ έρχεται όταν ξαφνικά ο Benny εμφανίζεται στο σαλόνι και αφού σκοτώνει τον Teddy, αυτοκτονεί και ο ίδιος.
Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό και ενώ προσπαθείς να καταλάβεις τι ακριβώς είδος σειράς βλέπεις, ξετυλίγεται από τον Glover ο προβληματισμός για τη φύση της επιτυχίας. Τόσο καιρό βλέπουμε τον πρωταγωνιστή Ern να προσπαθεί να πιαστεί από κάπου προκειμένου να ξεφύγει από τη μετριότητα και να κάνει κάτι με τη ζωή του. Τώρα βλέπουμε την ακριβώς απέναντι όχθη. Έναν άνθρωπο που μεγάλωσε θεωρώντας ότι για την επίτευξη ενός ανώτερου σκοπού είναι απαραίτητες οι θυσίες. Έναν άνθρωπο, γιό ενός σπουδαίου για τον ίδιο πατέρα, που τελικά θυσίασε την ίδια την παιδική του ηλικία και σαν προσομοίωση του Michael Jackson το πλήρωσε με μια μη λειτουργική ζωή και με μια δυστυχισμένη ψυχοσύνθεση προορισμένη σε ένα τραγικό τέλος. Σε έναν κόσμο γεμάτο βολονταρισμούς που σε καλεί συνεχώς να υπερβαίνεις τα όρια σου και να κάνεις θυσίες για να γίνεις κάποιος, ο Glover αναρωτιέται ποια είναι τελικά τα όρια αυτής της προτεσταντικής ηθικής. Αν τελικά έχει νόημα να θυσιάζεις ολόκληρη τη ζωή σου για να πετύχεις. Με τη δολοφονία και την αυτοκτονία, ο Darius έρχεται αντιμέτωπος με το πού μπορεί να φτάσει η απόλυτη δυστυχία μιας προγραμματισμένης από πολύ νωρίς επιτυχίας.
Τελικά, όμως, αυτό που κάνει σπουδαίο αυτό το επεισόδιο δεν είναι ούτε οι προβληματισμοί που θέτει, ούτε το γράψιμο, ούτε καν η αρτιότητα του στησίματος ενός τέτοιου bottle episode. Δεν είναι ούτε η υποκριτική δεινότητα του Glover που μάλλον είναι αυτός που υποδύεται τον Teddy (wow!). Αυτό που το κάνει σπουδαίο είναι πως οι δημιουργοί δείχνουν να έχουν μελετήσει τόσο καλά τις συμβάσεις της τηλεόρασης, ώστε να παίζουν με αυτές και τελικά να τις ξεπερνούν. Και αυτό είναι ένα κομβικό σημείο για κάθε τέχνη. Όταν βλέπεις μια σειρά, όταν έχεις μπει στο κλίμα της, μπορεί να μην έχεις ιδέα τι πρόκειται να συμβεί στην πλοκή, αλλά ξέρεις περίπου σε τι δρόμο θα κινηθεί μελλοντικά. Ο Glover πιάνεται από αυτή τη σύμβαση και πετάει χωρίς καμία προειδοποίηση ένα θρίλερ το οποίο βλέπεις χωρίς να έχεις τις άμυνες του ανθρώπου που ξέρει ότι βλέπει θρίλερ. Ο Glover, επειδή κάνει τηλεόραση, έχει την ευχέρεια να στήσει όλη αυτή τη μυστηριακή ατμόσφαιρα. Έχει επίσης τον χρόνο να στήσει σε 15 μια βεβαιότητα στον θεατή που θα την σπάσει στο καπάκι με το 16ο.
Στο τέλος του επεισοδίου, αυτό που νιώθεις είναι ότι τρόμαξες από ένα 40λεπτο χωμένο στην αγαπημένη σου κωμική σειρά. Και αυτό είναι αν μη τι άλλο κάτι ανεκτίμητο.
* Η 2η σεζόν του ‘Atlanta’ επιστρέφει στην Ελλάδα τον Ιούνιο στο FOX. Το FOX το βρίσκεις σε Nova, COSMOTE TV και Vodafone TV.
|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: