Το Beef στο Netflix είναι η σειρά για τον θυμό που όλοι κρύβουμε μέσα μας

Το Beef είναι η πιο πολυσυζητημένη σειρά στον κόσμο του streaming, κερδίζοντας διθυραμβικές κριτικές από κοινό και κριτικούς. Στο IMDB έχει βαθμολογία 8,4 στα 10, ενώ στο Rotten Tomatoes σημείωσε βαθμολογίες ρεκόρ. Τα πρώτα 24ωρα της κυκλοφορίας του στο Netflix είχε το αψεγάδιαστο σκορ του 100% στο Rotten Tomatoes, κερδίζοντας τη σήμανση “Fresh”. 

Αυτή τη στιγμή, το σκορ του είναι 99%.

Οι περισσότερες κριτικές κάνουν λόγο για μία καλογραμμένη, καλογυρισμένη, ποιοτική σειρά, που ακροβατεί μεταξύ της κωμωδίας και του δράματος με μικρές δόσεις θρίλερ και μυστηρίου. Για μία ιστορία που καταφέρνει να διεισδύσει με χειρουργική ακρίβεια στην ψυχοσύνθεση του σύγχρονου ανθρώπου και να μιλήσει για την οργή από την οποία λίγο-πολύ όλοι πάσχουμε, φέρνοντας στο φως τις διαφορετικές αιτίες που μας κάνουν να νιώθουμε τόσο εξοργισμένοι με τους πάντες και τα πάντα, με τις ζωές και τελικά, με τον ίδιο μας τον εαυτό. 

Τι είναι λοιπόν το Beef;

Το Beef αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν χρησιμοποιείται με την κυριολεκτική του έννοια, αυτή δηλαδή του βοδινού κρέατος, αλλά με τη μεταφορική. Στην αμερικάνικη αργκό σημαίνει παράπονο, κόντρα, αντιδικία, έριδα. Η επιλογή της συγκεκριμένης λέξης για τον τίτλο της σειράς καθρεπτίζει την υπόθεσή της. 

Δύο ήρωες με υψωμένα, μεσαία δάχτυλα (διαρκώς)

Το Beef λοιπόν συμβαίνει ανάμεσα σε δύο αγνώστους διαφορετικής κοινωνικής τάξης: ενός αποτυχημένου εργολάβου, του Danny (Steven Yeun, υποψήφιος για Όσκαρ για την ταινία Minari) που ζει με τον αδερφό του σε ένα μικρό διαμέρισμα και παλεύει καθημερινά για να βγάλει τα προς το ζην και μίας εύπορης επιχειρηματία, της Amy (την έχεις ξαναδεί στη σειρά Always Be My Maybe) που ενώ φαινομενικά τα έχει όλα -οικογένεια, χρήματα, επαγγελματική καταξίωση-, δεν αντέχει την πίεση που υφίσταται. 

Οι δυο τους γνωρίζονται και διαπληκτίζονται με αφορμή μία παρεξήγηση, καθώς οδηγούν. Χωρίς να έρθουν ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο, γίνονται οι πρωταγωνιστές ενός περιστατικού «οδικής οργής», το οποίο λαμβάνει χώρα στα πρώτα λεπτά του πρώτου επεισοδίου. Αμέσως γίνεται αντιληπτό ότι θα πυροδοτήσει μία απίστευτη κόντρα μεταξύ τους, που θα βγάλει προς τα έξω τα πιο σκοτεινά τους ένστικτα.

Όπως αναφέρεται και στην αφίσα «Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο» και ο Danny και η Amy δείχνουν ότι είναι διατεθειμένοι να το σερβίρουν συνέχεια ο ένας στον άλλον, υψώνοντας κάθε φορά το μεσαίο δάχτυλο. Να παίξουν ένα κυνηγητό για να ξεδιπλώσουν όλο τον εσωτερικευμένο θυμό, να βγάλουν από μέσα τους ό,τι τους τρώει την ψυχή, να εκτονωθούν μπας και λυτρωθούν. Μπας και καταφέρουν να βρουν την εσωτερική τους ηρεμία, τη χαρά και το νόημα της ζωής, που εννοείται ότι δεν θα έρθουν όμως με αυτό τον τρόπο. 

Γιατί ενώ εκείνος κυνηγά εκείνη και εκείνη εκείνον, ταυτόχρονα κυνηγούν τους εαυτούς τους που παραμένουν απαθείς και αδρανείς σε μία ζωή που δεν τους δίνει καμία ικανοποίηση, εθισμένοι στον θυμό, στη σύγκρουση που διαλύει την κοινοτοπία της καθημερινότητας τους, αλλά και στη φράση «πάντα κάτι γίνεται» που τους χαλάει τη φάση, η οποία για να λέμε αλήθειες είναι ούτως ή άλλως χαλασμένη εδώ και πολύ καιρό. 

Εκτός όμως από την αφήγηση της ιστορίας και τη δράση των δύο ηρώων, η κακή ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκονται αντικατοπτρίζεται και κάπου άλλου: στους τίτλους των δέκα συνολικά επεισοδίων.  

Τι παίζει με τους τίτλους του Beef

Οι τίτλοι δεν έχουν επιλεγεί τυχαία από τον δημιουργό της σειράς, τον Lee Sung Jin (Dave, Silicon Valley). Συνεπώς, μην τους προσπεράσεις. Κάθε ένας περιγράφει τις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών που θα δούμε σε κάθε επεισόδιο, αντλώντας έμπνευση από γνωστά quotes, φράσεις από συνεντεύξεις, από τίτλους σειρών, ταινιών, κεφαλαίων βιβλίων. 

Ξεκινάμε με το The Birds Don’t Sing, They Screech in Pain (Τα πουλιά δεν τραγουδάνε, στριγκλίζουν με πόνο), εμπνευσμένο από το ντοκιμαντέρ του Werner Herzog, Burden of Dreams στο πρώτο επεισόδιο για να φτάσουμε στο I Am a Cage (Είμαι ένα κλουβί), φράση από τους Αφορισμούς του Franz Kafka στο έβδομο επεισόδιο και να καταλήξουμε στο Figures of light (Φιγούρες φωτός), απόσπασμα του Carl G.Jung («Ο άνθρωπος δεν διαφωτίζεται φανταζόμενος φιγούρες φωτός, αλλά κάνοντας το σκοτάδι συνειδητό») στο δέκατο επεισόδιο.

Από όπου και να το πιάσεις το Beef δείχνει καλοδουλεμένο. Όλα είναι μελετημένα. Τίποτα δεν έχει τοποθετηθεί τυχαία στην ιστορία.

Μοιάζει να είναι η μεγάλη τηλεοπτική στιγμή του Α24, του στούντιο που έρχεται με φόρα από τα φετινά Όσκαρ (μετά τη σαρωτική νίκη του Τα Πάντα Όλα και το χρυσό αγαλματίδιο του Brendan Fraser στο The Whale) να πρωταγωνιστήσει και στη μικρή οθόνη.