Το Big Bang Theory είναι ο ορισμός της έξυπνης κωμωδίας

Η Space Week που τρέχει αυτή την εβδομάδα στο ONEMAN ήταν απλά η αφορμή για να γράψω για την μοναδική κωμωδία μετά το Friends που παρακολουθώ τόσο πιστά για τόσα πολλά χρόνια. Από τον Σεπτέμβριο του 2007 όταν εμφανίστηκε στις τηλεοπτικές οθόνες των Αμερικανών μέχρι και σήμερα, το The Big Bang Theory αποτελεί ένα φαινόμενο.

Όχι μόνο γιατί άλλαξε τον τρόπο που γινόταν η κωμωδία μέχρι τότε, όχι επειδή κατάφερε σε ένα θέμα το οποίο όλοι πίστευαν ότι θα κούραζε στα 6 επεισόδια να το κάνει ενδιαφέρον για 6 χρόνια αλλά και γιατί κάθε χρόνο, τα νούμερα τηλεθέασης αυξάνονται ολοένα και περισσότερο, αναγκάζοντας το CBS να ανοίξει κι άλλη πτέρυγα στο θησαυροφυλάκιο που μαζεύει τα λεφτά από τις παραγωγές του.

Από τους 8,31 εκατομμύρια τηλεθεατές κατά μέσο όρο της πρώτης σεζόν – η οποία είχε πάει εκπληκτικά και μας είχαν ζαλίσει με το άστρο του Chuck Lorre – έχουμε φτάσει φέτος στα 18,84 εκατομμύρια τηλεθεατές για φέτος και με τέσσερα επεισόδια να απομένουν για το φινάλε της. Αν έχει ανανεωθεί για έβδομη σεζόν; Εσύ, τι λες;

Πάτησε στα nerds αλλά τα εξέλιξε σε κουλ υπερήρωες

Στην αρχή ένιωθες ότι βλέπεις 4 σπασίκλες. Τέσσερις ανθρώπους που έκαναν τα ίδια αστεία και παγιδεύονταν στα ίδια επιστημονικά και κωμικά στερεότυπα. Πολύ σύντομα όμως άρχισες να τους γνωρίζεις καλύτερα. Να μαθαίνεις τις ιδιοτροπίες του καθενός. Τους γλοιώδεις τρόπους του Howard, την αδυναμία του Koothrappali να μιλήσει σε γυναίκες, την μίρλα του Leonard και τις αβάσταχτα μοναδικές ιδιαιτερότητες του Sheldon.

Και τότε είναι που μετατρέπονται σε σύμβολα, σε περσόνες, σε υπερήρωες. Η κάθε αδυναμία τους μέσα σε λίγα επεισόδια έγινε “αυτό το γαμάτο που κάνει ο Sheldon”. Πράγματα τα οποία μπορεί να κορόιδευες στο σχολείο και την παρέα, τώρα έγιναν κουλ συνήθειες. Που μπορεί να μην τις αντιγράψεις στη ζωή σου αλλά τις αποθεώνεις από την άνεση του καναπέ σου.

Διδάσκει την χρήση των κοινωνικών κλισέ

Η σειρά παίζει safely πάνω σε μερικές πεπατημένες. Η κλασικότατη έννοια του φλώρου που δεν μπορεί να βγάλει γκόμενα, το στερεότυπο των nerds που διαβάζουν κόμικ, παίζουν video games και βλέπουν τριλογίες, το κλισέ της ξανθιάς χαζογκόμενας που είναι καλή μόνο για να δείχνει τα βυζιά της και μοιάζει πανηλίθια μπροστά στα μεγάλα μυαλά της επιστήμης.

Όλα αυτά το The Big Bang Theory τα εκμεταλλεύεται στο έπακρον. Είναι οι βασικοί πυλώνες πάνω στους οποίους πατάει αλλά το κάνει με τέτοιο τρόπο που δεν σου μοιάζει δεδομένο, δεν σου μοιάζει γνωστό, δεν σου μοιάζει κλασικό.Ο φλώρος βγάζει γκόμενα αλλά την βγάζει δύσκολα και όντας φλώρος, δεν μετατρέπεται σε superman. Τα nerds πράγματι κάνουν όσα έχουμε στο μυαλό μας ό,τι κάνουν αλλά και πολλά παραπάνω. Η Penny είναι μια ξανθιά χαζογκόμενα και αυτό υπενθυμίζεται στον τηλεθεατή από το πρώτο επεισόδιο μέχρι το τελευταίο αλλά η σχέση που αναπτύσσει με την αγοροπαρέα και κυρίως ο διδακτικός ρόλος που αναλαμβάνει με τα υπόλοιπα κορίτσια της σειράς, την αναδεικνύει σε καταλυτικό χαρακτήρα.

Καταφέρνει να μην εξαντλήσει τα αστεία της επιστήμης

Έπιασα πολλές φορές τον ευατό μου να γελάει με κάτι χωρίς να ξέρει τι είναι. Με θυμάμαι κιόλας πολλές φορές να ακούω ένα όνομα επιστήμονα και να τον googlάρω για να δω ποιος είναι και τι σημαντική παρακαταθήκη άφησε στον κόσμο αυτό. Και θα περίμενες τα αστειάκια να εξαντλούνται, οι κομπορημοσύνες για την φυσική να μην πιάνουν μετά από 2-3 σεζόν. Αλλά το πεδίο είναι αστείρευτο και οι διάλογοι τόσο εύστροφοι που ακόμα και το ίδιο αστείο να επαναλαμβάνουν, μοιάζει κάθε φορά μοναδικό.

Έχει την Kaley Cuoco για μπαλαντέρ

Kaley Cuoco 

Δεν είναι μόνο τα looks της σειράς. Η Penny για τον Leonard είναι ό,τι ο Αλέξης Γεωργούλης για την Βίκυ Σταυροπούλου στο Είσαι το ταίρι μου. Ειλικρινά συγγνώμη για τον παραλληλισμό αλλά θέλω να πω κάτι. Ότι δίνει στους φύτουκλες, ακοινώνητους και λοιπούς το δικαίωμα στο όνειρο. Απατηλό αλλά γιατί όχι;

Αν δεν ήταν η Kaley Cuoco στην σειρά δεν θα είχε τόση αξία ο ρόλος του Leonard. Δεν θα γούρλωνε τα μάτια ο Sheldon σε κάθε βλακεία της. Δεν θα υπήρχε μέτρο σύγκρισης για την ευφυία των υπολοίπων. Δεν θα βλέπαμε αυτό το – ναι, ατσούμπαλο – αλλά τόσο εφηβικά προκλητικό σώμα στους δέκτες μας. Η Penny είναι η χαζογκόμενα που θες να σου γλεντήσει μια φορά σε αυτή τη ζωή το μυαλό.

Αντιμετωπίζει λεπτά ζητήματα και το κάνει πολύ καλά

Ειδικά στις τελευταίες δύο σεζόν, τα αστεία του Koothrapali για την Ινδική κουλτούρα αλλά κυρίως τα σχόλια του Sheldon για την σεξουαλική παρενόχληση και τους Αφροαμερικανούς είναι από τα πλέον επιτυχημένα αστεία της σειράς. Δεν ξέρω αν είναι τακτική ή αν απλά εξυπηρετεί το σενάριο αλλά ο τρόπος με τον οποίο αναφέρονται τόσο αθώα αλλά και τόσο αστεία σε θέματα τα οποία είναι κοινωνικά δεδομένα είναι ξεκαρδιστικός. Όποιος έχει παρακολουθήσει τις απόψεις του Sheldon για τις γυναίκες, τους λιγότερο ικανούς σε σκέψη συμπολίτες του και τους αλλοεθνείς, καταλαβαίνει.

Έχει στο καστ αυτόν τον χαρισματικό άνθρωπο

Δεν είναι τα 6 βραβεία και οι πολλαπλές υποψηφιότητες που έχει κερδίσει ο Jim Parsons όλα αυτά τα χρόνια που με ανάγκασαν πριν λίγο καιρό να τον αποθεώσω. Είναι αυτή η ξεκαρδιστικά υπέροχη φιγούρα που σίγουρα σε ενόχλησε στα πρώτα 3 επεισόδια αλλά μετά την αγάπησες τόσο αγνά. Κάθε κόμπλεξ του είναι άλλος ένας λόγος που μια γυναίκα θέλει να τον πάρει αγκαλιά. Κάθε κοφτό γελάκι του μπορεί κάνει να κλάψεις μέχρι δακρύων. Κάθε σνομπ αντιμετώπιση κάθε ανθρώπου που θεωρεί υποδεέστερο είναι άλλο ένα βήμα προς την αιωνιότητα ενός χαρακτήρα που δεν ξέρω αν σκόπευαν οι δημιουργοί να υπερκαλύπτει τον Leonard αλλά το έχει κερδίσει 100-0 με το σπαθί του.