Το Big Bang του ‘The Strain’ αλλάζει τα πάντα
Η 3η σεζόν του πνευματικού τέκνου του Guillermo Del Toro μόλις τελείωσε, με τον πλέον φαντασμαγορικό τρόπο. Έλα να σου πούμε τι έγινε. Προσοχή, μόνο, μην πατήσεις κατά λάθος σε κάποιο spoiler.
- 19 ΝΟΕ 2016
Προσοχή, ακολουθούν SPOILERS για το τέλος της 3ης σεζόν.
***
Πόσες σειρές θυμάσαι που να τελειώνουν τη σεζόν με μια πυρηνική έκρηξη; Τον πιο θεαματικό δηλαδή τρόπο να βάλεις τέλος σε όλα τα ευτράπελα και να προετοιμάσεις την 4η, φουλ μετα-αποκαλυτική σεζόν, που αρχικά δεν είχες καμία πρόθεση -ως δημιουργός/παραγωγός- να σερβίρεις στο κοινό;
Ειδικά αν συνυπολογίσεις ποιος και γιατί ήταν αυτός που προκάλεσε την έκρηξη. Κάτι πολύ υπέροχα άρρωστο για να στο αποκαλύψουμε εδώ και μετά να μας το κρατάς μανιάτικο.
Αν και τίποτα από τα παραπάνω δεν αποτέλεσαν ακριβώς έκπληξη σε εμάς, αφού σου μιλάμε για το βρικολακιάρικο ‘The Strain’ εδώ και χρόνια, ήδη από την εποχή που ο Del Toro αναγκάστηκε να το κυκλοφορήσει σε μορφή τριλογίας μυθιστορημάτων, την οποία και ξεκοκαλίσαμε.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
Ο τερατο-σεφ Guillermo del Toro
Ενώ, έτσι για να ευλογήσουμε λίγο παραπάνω τα salt & pepper γένια μας, και με το που ξεκίνησε σε παρακινήσαμε να αρχίσεις να το βλέπεις.
Η αλήθεια είναι ότι οι δυο πρώτες σεζόν (στην πρώτη βλέπουμε την αρχική εξάπλωση του ‘ιού του βαμπιρισμού’ μέσα από τον Master και τα σκουλήκια του και στη 2η την προσπάθεια της ανθρωπότητας να τον πολεμήσει) είχαν τα προβληματάκια τους.
Ωστόσο έστρωσαν μια χαρά το έδαφος για μια τρίτη που ήταν σαφώς πιο τριμαρισμένη -σε αριθμό επεισοδίων και περιττά γεμίσματα, μαύρη & άραχνη, πεσιμιστική, κινηματογραφική και γενικώς απολαυστική.
Ενώ, μέσα σε όλα, προλάβαμε να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε -παράφορα- κάποιους από τους χαρακτήρες. Όχι απαραίτητα τον πρωταγωνιστή Eph, η μάχη του οποίου με το αλκοόλ και τα -κομβικά για την πλοκή- οικογενειακά του ζητήματα συνεχίζουν να με αφήνουν αδιάφορο ή τον εμμονικό παππού κυνηγό βρικολάκων Abraham, όπως ίσως θα περίμενε κανείς.
Αλλά τον δίμετρο εξολοθρευτή τρωκτικών και βρικολάκων Fet, που κλέβει την παράσταση κάθε φορά που εμφανίζεται, τον σιχαμένο υπερ-καπιταλιστή Palmer, που βοήθησε τον Master να έρθει στη Νέα Υόρκη, τον πειστικό ‘μαμάκια’ συμμορίτη Gus και τον υπέροχα σιχαμένο Eichorst (αποκάλυψη στο ρόλο ο Richard Sammel) ως τον πρώην Ναζί διοικητή στρατοπέδου συγκέντρωσης και νυν υπαρχηγό του Master που, κανονικά, θα έπρεπε να παίρνει τουλάχιστον ότι ρόλο απορρίπτει ο Christoph Waltz.
Προφανώς, η απόφαση να προστεθεί μια σεζόν στις ήδη τρεις προγραμματισμένες (μια για κάθε βιβλίο) βοήθησε τους δημιουργούς να κάνουν focus σε αυτά που έχουν πραγματική σημασία και να ξεπαστρέψουν με συνοπτικές διαδικασίες όλους και όσα ήταν εμπόδιο και δεν βοηθούσαν την πλοκή να ‘καλπάσει’ μπροστά.
Ενώ, ο μεγαλύτερος προσωπικός μου φόβος, το που θα βρουν δηλαδή τα λεφτά για να υλοποιήσουν το συνολικά πιο μεγαλεπήβολο όραμα της σειράς, αυτό που δεν ολοκληρώνεται αλλά μόλις ξεκινά με την έκρηξη της πυρηνικής βόμβας-καταλύτη στη Νέα Υόρκη, φαίνεται να καταλαγιάζουν.
Μπόνους η (SPOILER) απρόσμενη απόφαση σε ποιανού σώμα θα κατοικεί πλέον ο Master ο οποίος, ομολογουμένως, ήταν στις αρχικές σεζόν ολίγον γραφικός εντός του κορμιού του τρίμετρου πάλαι ποτέ Πολωνού ευγενή και, στη συνέχεια -λιγότερο- στο αντίστοιχο του goth rocker. Καθώς επίσης άλλες κομβικές στιγμές, που θα αναφέρουμε εδώ συνοπτικά, όπως (SPOILER) η μάχη για το Central Park ή οι βρικόλακες αυτοκτονίας.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παύει να έχει βάση η πιο ουσιαστική από τις κριτικές, ότι δηλαδή όλη η σειρά μοιάζει να κατοικεί μέσα σε ένα κενό, αφού υπερβολικά σπανίως μαθαίνουμε τι συμβαίνει εκτός Νέας Υόρκης και πως αντιμετωπίζει η υπόλοιπη Αμερική και συνολικά ο υπόλοιπος πλανήτης την επιδημία.
Αλλά αυτό, φαντάζομαι, είναι κάτι που θα μάθουμε στην 4η σεζόν. Εκείνη που θα αποζημιώσει εμάς τους πιστούς και, δυνητικά, θα προσηλυτίσει όλους εσάς τους υπόλοιπους.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΣ ΠΑΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΣΕΖΟΝ:
