Το Black Panther: Wakanda Forever είναι η καλύτερη ταινία της Marvel εδώ και χρόνια
- 10 ΝΟΕ 2022
Η ταινία του Ryan Coogler – που παραλίγο να παραιτηθεί από το franchise μετά τον χαμό του Chadwick Boseman – είχε την πιο δύσκολη αποστολή. Να διαπραγματευτεί την απώλεια του κεντρικού της ήρωα, ενός σταρ που απέκτησε κιόλας διαστάσεις συμβόλου για την κοινότητά του και όχι μόνο, και να το κάνει χωρίς να τον κάνει recast, χωρίς να χρησιμοποιήσει CGI, χωρίς να πακετάρει στα γρήγορα ένα πένθος express για να προχωρήσει παρακάτω και, κυρίως, χωρίς να προδώσει την πορεία όπου θα πήγαιναν οργανικά οι υπόλοιποι χαρακτήρες μετά τον θάνατο του Black Panther.
Για να επιτευχθεί αυτό υπήρχε ένας μονάχα τρόπος, και το στούντιο της Marvel – ή καλύτερα, το υπερηρωικό σινεμά όπως έχει διαμορφωθεί πια – δεν τον προσφέρει συχνά: χρόνος και ανάσες. Δεν αναφέρομαι στη διάρκεια. Υπάρχουν πολλές υπερηρωικές ταινίες που διαρκούν πολύ (πολύ περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε). Και αν κάτι μπορεί να προσάψει κανείς στο Black Panther: Wakanda Forever είναι πως νιώθεις αρκετά έντονα τη διάρκειά του. Εάν ήταν αυτό όμως το κόστος για να έχουμε έναν τόσο γλυκό φόρο τιμής στον Boseman και μία τόσο στιβαρή κινηματογραφική ψυχολογία εδώ, χαλάλι. Ο Coogler ξεφορτώνεται δια παντός τον μαρβελικό τόνο και φτιάχνει μία ιστορία για το πώς το πένθος και η αγάπη γίνονται συνοδοιπόροι, και για τη γιατρειά που μπορεί να κρύβεται στον πιο σπλαχνικό μας πόνο.
Ο T’Challa αρρώστησε λοιπόν, και χωρίς το ιθαγενές στη Wakanda λουλούδι που χαρίζει στον Black Panther τις δυνάμεις του, δεν μπορεί να βρεθεί θεραπεία. Η αδερφή του, Suri, ο breakout χαρακτήρας της Letitia Wright, προσπάθησε να αναπαράξει μία συνθετική μορφή του λουλουδιού χωρίς αποτέλεσμα και έτσι νιώθει ενοχές για τον θάνατο του αδερφού της. Η μητέρα τους Ramonda, μία σαρωτική Angela Bassett σε ενισχυμένο ρόλο (σε συνέντευξή μας μαζί της μας είχε πει πόσο λατρεύει το “DRAMA!!1!” στις ερμηνείες και εδώ φάνηκε πάρα πολύ έτοιμη να το σκίσει), προσπαθεί να κρατήσει το έθνος της ενωμένο χωρίς τον Black Panther, ενώ την ίδια στιγμή άλλα έθνη χτυπούν την πόρτα της για να διεκδικήσουν ή να καταστρέψουν το βιμπράνιο. Πολλοί εκλαμβάνουν πλέον τη Wakanda ως ακέφαλη χώρα και την κατάσταση ως πρόσκληση για μπάχαλα.
Ένας εξ αυτών είναι ο Namor, ηγέτης εδώ του Talokan και όχι της Ατλαντίδας όπως στα κόμικ, σαγηνευτικός, έξυπνος και ηρωικός στη δική του ιστορία. Το casting του συγκεκριμένου χαρακτήρα θα ήταν πάντοτε περίπλοκη υπόθεση εάν ήθελαν να μείνουν στο πνεύμα της πηγής, και με τον αυτόχθονα Μεξικανό Tenoch Huerta πέτυχαν διάνα. Η φυλή του μοιάζει με αληθινή απειλή – οι κακοί της Marvel όχι τόσο συνήθως – και το φανταστικό μουσικό σκορ του Ludwig Göransson που, γιατί όχι, θα μπορούσε ξανά να διαγωνιστεί και να κερδίσει στα Όσκαρ τους αβαντάρει υπέροχα.
Μιλώντας για τα crafts του Wakanda Forever, εξαιρώντας τις γνωστές δυσκολίες που αντιμετωπίζει με τα εφέ το στούντιο τελευταία, οι πάντες έχουν ανεβάσει επίπεδο με κάθε πιθανό τρόπο. Η σκηνογράφος Hannah Bleacher έχει μεγαλύτερη παλέτα εδώ για να παίξει, με διαφορετικές τοποθεσίες και προκλήσεις στην καθεμία. Μαζί με την επίσης οσκαρική για το πρώτο Black Panther σχεδιάστρια κοστουμιών Ruth E. Carter έχουν επεκτείνει το σύμπαν του franchise, αποδίδοντας τη φροντίδα του σεναρίου στις κουλτούρες που αναπτύσσονται με νέες υφές. Εκεί διέφερε εξαρχής νομίζω το συγκεκριμένο υπο-σύμπαν της Marvel, στη ζωντάνια του κόσμου του, στο πόσο βιωμένο και αληθινό μοιάζει.
Προς αποφυγή σπόιλερ δεν θα αναφερθούν περισσότερα για την πλοκή, αξίζει να τονιστεί όμως το πόσο ανεπιτήδευτα φτάνει, όχι μόνο ο κάθε χαρακτήρας, αλλά η ίδια η ιστορία στον προορισμό της σχετικά με την απώλεια του T’Challa/Boseman. Τίποτα δεν είναι φτηνό, τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα δεν στερεί από το υπερθέαμα. Δεν υπάρχουν παρακάμψεις εδώ και είναι ακριβώς αυτό που λείπει εδώ και χρόνια από τις αφηγήσεις του στούντιο.
