To Bloodline παίρνει το μέσα σου και το στύβει στην οθόνη

Ο βυθός. Το νερό. Ο ωκεανός. Τα εκατομμύρια μυστικά που βρίσκουν χώρο να κρυφτούν κάτω από την υδάτινη στάθμη. Αυτά που δεν θα μάθουμε ποτέ, κι αυτά που θα μάθουμε όταν ανασυρθούν φαγωμένα απ’ το βυθό. Το Bloodline, η ιστορία μιας οικογένειας στο ονειρικό αρχιπελάγος-θέρετρο Florida Keys, δεν θα μπορούσε να διαδραματίζεται μακριά από το νερό, αν και το δράμα της θα μπορούσε να φυτρώσει και στην πιο άπνοη ξέρα της Nevada. Δίπλα στο νερό όμως, είναι πάντα αλλιώς.

Έχω ένα θέμα με τους τίτλους αρχής των επεισοδίων. Τους βαριέμαι, τους κάνω skip, φτιάχνω ένα τοστ μέχρι να παίξουν. Σίγουρα θα τους δω την πρώτη φορά, θα κρατήσω τον ήχο και το χρώμα τους και τέλος, να αρχίσει η δράση παρακαλώ. Μετά τους τίτλους του Bloodline, πετάχτηκα μέχρι τον καθρέφτη και είπα “Την επόμενη φορά που θα ξανακάνεις skip στους τίτλους, ο Λεβαδειακός θα κάνει μια νίκη στη Superleague”. Έπιασε.

Το τραγούδι των τίτλων του Bloodline σε συνδυασμό με το συννεφιασμένο ωκεανό και τους κεραυνούς που δείχνουν τα δόντια τους σε μεταφέρει στο Florida Keys και δένει κόμπο το στομάχι σου. Στον ελεύθερο χρόνο του, φέρνει λίγο και σε True Detective. Όχι τυχαίο το γεγονός ότι το Youtube σερβίρει το theme του True Detective στα προτεινόμενα, αφού ακούσεις αυτό:

Τι σου κάνει μια φυσαρμόνικα έ;

Μια οικογένεια μαύρων προβάτων

Το Bloodline δεν είναι True Detective κι αυτό είναι μια υπέροχη εξέλιξη και για τις δύο σειρές. Το tagline της σειράς, αυτό το “Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι, αλλά κάναμε κάτι κακό”, είναι όσο ανατριχιαστικό πρέπει, η δε αφήγηση του ‘καλού παιδιού’ των Rayburn, του αστυνόμου John (Kyle Chandler, ΕΛΑ ΡΕ COACH TAYLOR ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ) στο ξεκίνημα του πρώτου επεισοδίου συνεχίζει να δίνει τον τόνο. “Μερικές φορές, ξέρεις ότι κάτι έρχεται…”.

Η καταιγίδα που λέγαμε.

Αφορμή για να μαζευτούν όλοι οι Rayburn στο πιο ζεστό και θέλω-να-πάω-τώρα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο που είδα ποτέ στην τηλεόραση είναι η τιμητική ονομασία ενός μόλου (ή κάτι τέτοιο) με το family name. Βασικά, ο πατέρας Robert (Sam Shepard, δηλαδή ο Woody Harrelson στα 70 του), η μαμά Sally (Sissy Spacek, Όσκαρ Α’ Γυναικείου για το ‘Coal Miner’s Daughter’ το 1980), ο John, ο Kevin (Norbert Leo Butz) και η Meg (Linda Cardellini, λατρεμένη του Θοδωρή Δημητρόπουλου) ήταν ανέκαθεν εκεί.

Θα κλείσω το θέμα με ένα κεφάλαιο μόνο για τον Mendelsohn, οπότε συνεχίζω με την ανάλυση του κάπως πιο θνητής δραματουργίας της σειράς.

Το πρώτο επεισόδιο θέλει να κρύψει πολλά, αλλά δεν θέλει να κρύψει τα πάντα. Είναι σαφές από νωρίς με τη βοήθεια μερικών έντονων φλας φόργουορντ ότι οι καλοσιδερωμένοι Rayburn έχουν βλάψει με κάποιον τρόπο τον ‘κακό’ γιο ή αδερφό Danny και ότι λυπούνται(;) γι’ αυτό. Αυτό που επίσης καταλαβαίνουμε από νωρίς είναι ότι ο Danny από τη μεριά του, δεν έχει υπάρξει το υπόδειγμα κανακάρη.

Οι δημιουργοί της σειράς έχουν καταφέρει να πιάσουν την καρδιά των αδελφικών, ή τέλος πάντων, ενδο-οικογενειακών σχέσεων και να την πετάξουν στο τραπέζι, χωρίς να τους νοιάζει ποιον θα λερώσουν οι πιτσιλιές, εξασφαλίζοντας πολλές μικρές και μεγάλες αγωνίες που κάνουν θρύψαλα κάθε φόβο μην εξελιχθεί όλο αυτό το παραθαλάσσιο δράμα σε μια σαπουνόπερα που όμοιά της δεν έχεις ξαναδεί.

Όσο εξελίσσεται το δράμα και φτάνουμε στο δεύτερο μισό του δεύτερου μισού, θα ανακαλύψεις ότι μιλάμε για κάτι πολύ παραπάνω από άλλο ένα ενδο-οικογενειακό δράμα, αλλά είναι πολύ σημαντικό να απολαύσεις τη διαδρομή μέχρι εκεί. Αναμφίβολα, τα συχνά twist του σεναρίου και οι ερμηνείες των Rayburn και του κύκλου τους κάνουν ό,τι πρέπει για να την απολαύσεις.

Και αυτή είναι η στιγμή που θα γράψω τις συνέπειες της ερμηνείας του Ben Mendelsohn στο Bloodline.

Από πού μας ήρθε αυτό(ς);

Ας ξεμπερδεύουμε μια και καλή με τα ‘μωρέ πού τον έχω ξαναδεί αυτόν, κάτι μου θυμίζει’. Ίσως τον έχεις δει στο ‘Dark Knight Rises’, ίσως στο ‘Place Beyond the Pines’, ίσως στο ‘Lost River’, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ryan Gosling. Έχει πολλή σημασία αυτή η τεχνικότητα τώρα;

Στο Bloodline, ο Mendelsohn παίζει τις κάλτσες του. Είναι σκηνές που με κάποιο μαγικό τρόπο κάνει οτιδήποτε πάνω του ή γύρω του να παίζει κι αυτό. Τον βλέπεις να κάνει το στριφτό του στην αμμουδιά και ταυτόχρονα παίζουν: η χαίτη του, κάτι κοχύλια παραπεταμένα, η καύτρα του τσιγάρου, τα μάτια, το πουκάμισό του. Και όλα αυτά σε μια τόσο χαμηλή συχνότητα που είναι τόσο ανθρώπινη και δραματική, χωρίς να είναι καθόλου ανθρώπινη ή δραματική.

Ο Αυστραλός είναι προικισμένος με μια φάτσα που σου βάζει ιδέες. Δεν ξέρεις τον τρόπο που έχει βλάψει την οικογένεια, αλλά δεν θα σου κάνει εντύπωση αν μάθεις τα χειρότερα. Η φάτσα του είναι σκαμμένη με σκληρές εμπειρίες, ο τρόπος που κρατάει το τσιγάρο παραπέμπει σε τύπο-ζωντανό βιβλίο και ο τρόπος που μιλάει…

Ο τρόπος που μιλάει καθορίζει τα πάντα.

Το ψεύδισμά του δεν σου επιτρέπει να δεις καθαρά. Δεν διακρίνεις πότε κάνει πλάκα, πότε μιλάει σοβαρά, πότε είναι νηφάλιος, πότε είναι μεθυσμένος, πότε απειλεί, πότε ανοίγει την καρδιά του, αν τελικά υποθέσουμε ότι υπάρχει στιγμή που την ανοίγει στην πραγματικότητα.

Ο Ben Mendelsohn πρεσβεύει πέρα από κάθε προσδοκία το μυστήριο που κάνει το Bloodline να τρέχει και για να είμαι δίκαιος με το υπόλοιπο καστ, οι περισσότεροι κάνουν ακριβώς το ίδιο. Περιστρέφονται από την περσόνα που έχτισαν ως παιδιά του Robert και της Mama-Ray και τους χαρακτηρίζει έκτοτε, όντας πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι σε έναν. Ο καθένας τους. Απλά ο Mendelsohn είναι ο κεραυνός που τους αποδιοργανώνει όλους.

Ή αυτό που βάφτισαν ‘μαύρο πρόβατο’ τα πραγματικά μαύρα πρόβατα της ιστορίας.