Το “Bridge” δεν είναι μια ακόμα ιστορία με σίριαλ κίλερ

Το “Bridge” ξεκινά με μια πολύ δυνατή σκηνή υποννοούμενης βίας, αλλά ντυμένη με το είδος της θλιμμένης, λυρικής μουσικής, και της ρεαλιστικής εικονογραφίας που αρμόζει όχι σε κάποιο από τα αμέτρητα υπερβολικά shows με σίριαλ κίλερ, αλλά σε κάποιο κοινωνικό δράμα του καλού ανεξάρτητου σινεμά. Κι αυτό δίνει το στίγμα για τα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν.

Η ιδέα είναι αυτή: Μια πράκτορας από τις ΗΠΑ κι ένας από το Μεξικό βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα έγκλημα που συμβαίνει κυριολεκτικά πάνω στα σύνορα των δύο χωρών. Μια γυναίκα είναι νεκρή εκεί ακριβώς που το Ελ Πάσο δίνει τη θέση του στη Χουάρεζ, εκεί που η προστασία δίνει τη θέση της στην εγκληματική διαφθορά. Υπάρχουν ζητήματα δικαιοδότησης: Ποιος αναλαμβάνει να διαλευκάνει το έγκλημα;

(Η σειρά είναι ριμέικ μιας Δανέζικης και Σουηδικής παραγωγής, συνεχίζοντας το πρόσφατο ρεύμα σειρών που εμπνέονται από τις πολιτικές θεματικές της σκανδιναβικής τηλεόρασης.)

Στην αρχή το παίρνει πάνω της η Αμερικανίδα Σόνια Κρος (Diane Kruger), μια ντετέκτιβ με ξεκάθαρη περίπτωση συνδρόμου Άσπεργκερ που πιθανότατα δεν είναι πάντως διαγνωσμένο. Είναι η κλασική περίπτωση της πρωταγωνίστριας με θέματα κοινωνικής συμπεριφοράς, με ψυχολογικά προβλήματα που την κάνουν εμμονική στη δουλειά της. Το έχουμε δει πρόσφατα σε σειρές σαν το “Bones” και το “Homeland” (στο οποίο και έγραψαν μερικά επεισόδια ακονίζοντας τα δόντια τους οι δημιουργοί του “Bridge”). Όταν πας να μυριστείς κλισέ, η σειρά περνά στο άλλο μισό του κεντρικού του διδύμου- έτσι κι αλλιώς όλη της ύπαρξη στηρίζεται στην ιδέα του αταίριαστου συνταιριάσματος, σε μια σειρά από επίπεδα.

Τα σύνορα εδώ δεν είναι κυριολεκτικά, αλλά απλώς η απόσταση που χωρίζει δύο ανθρώπους που έχουν μάθει (ή αναγκαστεί) να λειτουργούν με ριζικά διαφορετικούς τρόπους. Η Κρος κολλάει στους κανόνες, όμως ο Μάρκο Ρουίζ (Demian Bechir) ξέρει πώς να λειτουργεί γύρω από αυτούς. Η ανατροπή είναι πως δεν το κάνει επειδή ο ίδιος είναι ανήθικος, αλλά επειδή διαθέτει αίσθηση καθήκοντος σε έναν κόσμος που έχει μάθει να το αγνοεί.

Υπάρχει μια χαρακτηριστική σκηνή όπου ο Ρουίζ αποφασίζει να εμπλακεί στην υπόθεση, και επισκέπτεται τον ανώτερό του για να πάρει την τυπική αδεια που χρειάζεται. Εκείνος τον καλεί να πάρει μέρος στην παρτίδα πόκερ που παίζουν, αδιαφορώντας για το αίτημα του Ρουίζ. Εκείνος επιμένει. Τελικά παίρνει το “ναι” που θέλει, όμως η αίσθηση που σου αφήνει η σκηνή είναι ενός άντρα που λειτουργεί μέσα σε ένα περιβάλλον απειλητικό, που οριακά τον ανέχεται. Επειδή θέλει να κάνει το σωστό.

Ο Bechir είναι θαυμάσιος στον ρόλο, παίζοντας τον αστυνομικό του με μια αβίαστη γοητεία, πλάθοντας έναν ήρωα που φαίνεται πως έχει ζήσει πολλά, πως ξέρει τι μάχες να διαλέξει και πώς, αλλά που αυτή τη φορά ίσως προσπαθήσει να πετύχει περισσότερα από όσα το καθεστώς θέλει να τον αφήσει.

Το ταίριασμα των δύο αυτών ηρώων φτιάχνει ένα μίγμα συναρπαστικό. Ενώ το δίδυμο ανόμοιων πρακτόρων είναι μια στάνταρ τηλεοπτική παρουσία τουλάχιστον από την εποχή των “X-Files” και μετά, ο τρόπος που στηρίζεται η απόσταση της Κρος με τον Ρουίζ κάνει το “Bridge” να μοιάζει εντελώς μοναδικό. Οι διαφορές τους δεν χρησιμοποιούνται ως τέχνασμα, δεν είναι εκεί για χαριτωμενιά ή για τρικ, αλλά αποτελούν μια ακόμα διάσταση των όσων θέλει να πει η σειρά.

Οι δυο τους βρίσκονται σε δύο διαφορετικές πλευρές ενός συνόρου, σε επίπεδο χαρακτήρων, προσέγγισης, αλλά και background. Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό. Οι ήρωες εδώ δεν είναι διαφορετικοί επειδή κάποιος θεώρησε πως αυτό θα έκανε καλή τηλεόραση, αλλά επειδή προέρχονται από διαφορετικούς κόσμους. Και είναι αλήθεια πως στο “Bridge” οι διαφορετικοί αυτοί κόσμοι παίζουν κεντρικό ρόλο στις εξελίξεις:

Η γυναίκα που βρίσκεται νεκρή στην αρχή είναι, εξάλλου, μια δικαστής με αυστηρές πολιτικές εναντίον της μετανάστευσης, και η σειρά εξερευνά αυτή ακριβώς τη διάσταση του διαχωρισμού που επιφέρει μια απλή γραμμή, αυτό το σύνορο. Στη μία πλευρά, στο Ελ Πάσο, έχουμε 5 φόνους το χρόνο. Στη Χουάρεζ, χιλιάδες. Γιατί, αναρωτιέται ένα ανατριχιαστικό voice-over/μήνυμα στο τέλος του καθηλωτικού πρώτου επεισοδίου, είναι ο θάνατος μιας λευκής γυναίκας πιο σημαντικός από τόσες άλλες νεκρές στην άλλη πλευρά της γέφυρας;

Η αλήθεια είναι πως τα πάντα εδώ μοιάζουν αυθεντικά, κι αυτό συμβαίνει εν μέρει επειδή το “Bridge” δεν πασχίζει να αποδείξει πως Είναι Σημαντικό. Όμως είναι φανταστικός ο τρόπος που παρουσιάζονται οι διαφορές στις δύο αντικρυστές πλευρές του συνόρου. Η σειρά διατίθεται να εξερευνήσει ποιοι κοινωνικοί μηχανισμοί δημιουργούν αυτές τις αντιθέσεις, και έχει κάνει τους δύο συναρπαστικούς της κεντρικούς ήρωες, ιδανικά πρόσωπα που τις εκφράζουν.

Τα πάντα έχουν σημασία, και γι’αυτό το “Bridge” δείχνει σε αυτή την πρώτη του ώρα να είναι πολύ βαθύτερο από ένα απλό whodunnit. Σε αυτή την ιστορία με σίριαλ κίλερ δεν έχει σημασία τόσο το ποιος, ούτε το πώς, δύο ερωτήματα που έχουν εξερευνηθεί σε εξαντλητικό βαθμό από την Αμερικάνικη τηλεόραση.

Αλλά περισσότερο από ποτέ, εξερευνά το “γιατί”. Γιατί σε έναν κόσμο που φαινομενικά οδεύει προς ένα εναρμονισμένο μέλλον, οι κοινωνικές διαφορές μπορούν να παραμένουν τόσο βίαια εμφανείς. Κι αυτό κάνει κάθε έγκλημα, κάθε ανάκριση και κάθε ανακάλυψη συγκλονιστική. Διότι, όπως και το σύμπαν στο οποίο διαδραματίζεται η σειρά, είναι αληθινή.

*To “Bridge” προβάλλεται στο FOX Greece κάθε Κυριακή στις 23.20 με νέο επεισόδιο, ελάχιστες μέρες μετά την πρεμιέρα στην Αμερική, με πολλές επαναλήψεις μέσα στη βδομάδα.