To Californication πρέπει να τελειώσει

Ήταν το καλοκαίρι του 2009 όταν άρχισα να ασχολούμαι στα σοβαρά με τις ξένες σειρές. (Ναι, το ξέρω, άργησα). Το εισιτήριο μου για τον κόσμο του ‘άλλο ένα επεισόδιο, άλλο ένα επεισόδιο’ ήταν το Californication. Έχοντας φάει μια από τις πιο ηχηρές χυλόπιτες της ενήλικης ζωής μου και παίρνοντας την άδειά μου για να το ξεπεράσω για το καλοκαίρι, ρίχτηκα με τα μούτρα στην ‘όσο πιο βρώμικα ονειρική πάει’ ζωή του Hank Moody.

Η τρίτη σεζόν θα έβγαινε εκείνο τον Σεπτέμβρη, εγώ καθάρισα με τις δύο πρώτες σε δώδεκα μέρες και ήδη άρχιζα να σημειώνω ατάκες, συμπεριφορές, γυναίκες, τα πάντα.

Αποτελέσματα αυτού του love story με τον ορισμό του τύπου που θα ‘θελα να γίνω όταν μεγαλώσω ήταν τα ‘Μαθήματα Ζωής από τον Hank Moody’ που έγραψα πριν 20 μήνες, η καταγραφή μερικής από την ασύλληπτη μουσική που μας δίδαξε η σειρά, αλλά και το νούμερο 1 στο top5 των αγαπημένων μου σειρών ever.

Και τώρα αρχίζει ο προβληματισμός. Κοιτώντας πίσω στις έξι γεμάτες σεζόν της σειράς και πριν δω το πρώτο επεισόδιο της έβδομης, όσο δηλωμένος φαν κι αν είσαι, βλέπεις την ίδια εικόνα: Βλέπεις δύο πρώτες σεζόν-αξεπέραστα αριστουργήματα (στο μεταξύ τους κρας τεστ, θα διαλέγω πάντα την πρώτη) και βλέπεις μια σταδιακή και συνεχόμενη κοιλιά, μια καμπή.

Δεν έχει σημασία αν η 6η μου άρεσε πολύ περισσότερο απ’ την 4η ή την 5η (όντως μ’ άρεσε περισσότερο), αλλά το ότι το έπος του Californication ενδεχομένως να μην χρειαζόταν τέσσερις σίγουρα όχι εξαιρετικές σεζόν.

Παρότι δεν θα βαρεθούμε ποτέ να βλέπουμε ωραίες γυναίκες ή τη θεωρία του Hank για την ανδρική φιλία και την οικογένεια ή τις εκφράσεις και το απόλυτο coolness του, αυτή η επανάληψη και το πάτημα στο αμφιλεγόμενο μεγαλείο του κεντρικού ήρωα κούρασε. Και κουράζει.

Η λεπτή γραμμή που διέπει όλες τις ισορροπίες εδώ είναι η βάση στην οποία γίνεται όλη η συζήτηση. Γίνεται στη βάση ότι οι τελευταίες σεζόν ήταν αντικειμενικά μέτριες ή γίνεται στη βάση ότι ήταν αρκετά καλές, αλλά ωχριούσαν μπροστά στην τελειότητα των δύο πρώτων; (Για κάτι τέτοια διλήμματα υπάρχουν τα σχόλια, σας περιμένω)

Κάπου εδώ λοιπόν, θα μεταφέρω ό,τι ένιωσα βλέποντας τα 28 λεπτά του πρώτου επεισοδίου της έβδομης σεζόν, που θα είναι επισήμως και η τελευταία του Californication.

(Το γεγονός ότι τριβελίζει το μυαλό μας μια εξαιρετικά κοινή σκέψη, ήτοι ότι η σειρά θα κλείσει με τον Hank να τα βρίσκει ή να ξαναπαντρεύεται ή έστω να κλαίει στην αγκαλιά της Karen, δεν είναι καλός οιωνός, να μου το θυμηθείτε).

Η έκτη σεζόν μας άφησε με τον Hank να παρατάει ένα road trip με το ροκ εν ρολ ‘τσίρκο’ του φίλου του Atticus Fetch για να επιστρέψει για χιλιοστή όγδοη φορά στην αγάπη της ζωής του και να διεκδικήσει την αγάπη/στωικότητα/υπομονή της. Η σεζόν κλείνει με τον Hank να χτυπάει την πόρτα της Karen #diplis, τη στιγμή που η κόρη Becca είχε φύγει για το ταξίδι προς τη συγγραφική έμπνευση ή αυτό που λένε ‘literary pilgrimage’ στα ξένα.

7η σεζόν, 1ο επεισόδιο. Αν εξαιρέσεις μια ενδιαφέρουσα τροπή που παίρνει η κατάσταση και πιθανότατα ολόκληρη η υπόλοιπη σεζόν στην τελευταία σκηνή (δεν θα κάνω σπόιλ), βλέπουμε για πολλοστή φορά το Είδωλο Moody να βολοδέρνει, να μην έχει δουλειά, να μην έχει Karen  και να μην έχει καν καλές ατάκες.

Επιπλέον, ο Runkle είναι πάλι με την Marcy και πάλι ατζέντης του Moody με μηδέν προτάσεις στα χέρια του, με εξαίρεση το σενάριο ενός σήριαλ που μπορεί και να, αλλά ακόμα δεν είναι σίγουρο.

Ο τίτλος ‘Το Californication πρέπει να τελειώσει’ βασίζεται ακριβώς στη διαπίστωση ότι η σειρά δεν γίνεται να πάρει άλλα ματς με τη φανέλα. Φτάνει. Θα φθαρεί και το έργο τέχνης των πρώτων χρόνων.

Δεν βαστάμε άλλους κενούς διαλόγους μεταξύ του Hank και του ατζέντη του ή μεταξύ οποιονδήποτε άλλων συνδιαλεγόμενων. Όχι άλλο “δεν έχω καμία δουλειά για σένα”, όχι άλλο “δεν τα βρίσκω με τη Marcy”, όχι άλλος ανούσιος Hank σε οποιαδήποτε μπάρα του Λος Άντζελες.

Κλείνω με τον ίδιο τρόπο που έκλεισα τα ‘Μαθήματα Ζωής απ’ τον Moody’. “Get it while you can. It will all be gone soon”.

Ισχύει και θα ισχύει στο ακέραιο.