Το Destiny και η κοπέλα σου, δύο ευθείες γραμμές που δεν θα συναντηθούν ποτέ

Δεν έχω πρόβλημα με τα video games και δεν έχω πρόβλημα με αυτούς που παίζουν, ο καθένας έχει τα κολλήματά του. Εγώ μπορεί να κοιτάω με τις ώρες σάιτ με άχρηστες γυναικείες πληροφορίες, ποια είμαι εγώ που θα κρίνω λοιπόν τον άλλον και τα θέλω του; Ειδικά αν είναι η σχέση μου. Ας παίξει το πουλάκι μου. Από το να τριγυρνάει έξω σαν άλλους και να μην συμμαζεύεται, ας κάθεται και ας παίζει. Κι εγώ θα του ψήνω κέικ βανίλια και κουλουράκια.

Έρχεται όμως μια μέρα που κάνει την εμφάνισή του αυτό το Destiny. Που στην αρχή, είπα, ακόμα ένα video game, όμως τελικά το Destiny, αποδεικνύεται ότι κουβαλάει μια κατάρα με το όνομά του και τείνει να αποτελέσει μοίρα και γραφτό του κάθε παίκτη.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από τα games που έχω παρακολουθήσει ως θεατής, έχω ενθουσιαστεί με το “The Last of Us”, μ’ αρέσει να χαζεύω 2Κ και ενίοτε έχω προσπαθήσει να παίξω Pro Evolution. Κοινά σημεία και των τριών; Αρχή, μέση, τέλος και σκοπός- στόχος. Μέχρι που ήρθε και στη δική μου ζωή το Destiny. Ένα παιχνίδι που δεν έμοιαζε με όλα τα άλλα, ωστόσο προκαλούσε τεράστιο εθισμό, χωρίς εγώ προσωπικά να αντιλαμβάνομαι το γιατί. Μάλιστα όσες φορές έβλεπα το τρέιλερ που έπαιζε στους κινηματογράφους για το Destiny, θεωρούσα ότι θα έκανε μια υπέροχη ταινία φαντασίας, σε αντίθεση με το παιχνίδι που μου φαινόταν τέρμα βαρετό, εκτός αν εξαιρέσεις τα σημεία της αφήγησης με τη φωνή της Jina Torres, της μοναδικής Jessica Pearson από το Suits.

Πριν προλάβω όμως να καταδικάσω το Destiny και τη σχέση μου έπρεπε να μάθω περισσότερα για αυτό για να είμαι πιο δίκαιη. Επιστρατεύθηκα λοιπόν έναν άριστο γνώστη video games που έχει γράψει πολλές εργατοώρες, αλλά και πολέμιο του παιχνιδιού αυτού, για να γίνει η έρευνά μου ακόμα πιο συναρπαστική και να πωρωθώ ακόμα περισσότερο εναντίον του παιχνιδιού.

Το 2014 λοιπόν, η Bungie θέλησε να εισάγει έναν τελείως διαφορετικό τρόπο παιξίματος παιχνιδιών στις κονσόλες . Έταξε στο κοινό μία επική ιστορία, εθιστική, σε ένα κόσμο που ο παίχτης θα αλληλεπιδρά με χιλιάδες άλλους παίκτες και θα μπορεί να παίζει τις αποστολές με τους online φίλους του. Διέρρευσε και το ακόλουθο launch trailer:     

Και οι gamer ανά τον πλανήτη , κάτοχοι των φρεσκολανσαρισμένων ps4 και xbox one βρέθηκαν κάπως έτσι.

Σε αυτό το σημείο, ο φίλος που μισεί το Destiny μου τονίζει ότι θα πρέπει να χωρίσουμε το Destiny στην προ Taken King και μετά Taken King εποχή και ότι τα κορόιδα που πλήρωσαν 60 ευρώ για να αγοράσουν το έκτρωμα που τους πάσαρε η Activision αρχικά,  ήταν ένα παιχνίδι που δεν είχε καμία σχέση με αυτό που τους είχαν παρουσιάσει. Γιατί όπως διέρρευσε αργότερα, λίγο πριν κυκλοφορήσει το παιχνίδι, πήρε πόδι ο lead writer και ουσιαστικά ξαναγράφτηκε από την αρχή, με αποτέλεσμα plot holes, αδιάφορους χαρακτήρες, πετσοκομμένα cutscenes και γενικά αφαιρέθηκε υλικό το οποίο έβγαζε μάτια ότι λείπει, όταν πήραν οι παίκτες στα χέρια τους το παιχνίδι. Καλή αρχή, όμως ιστορία χωρίς αρχή μέση και τέλος.

Μετά ο φίλος και πολέμιος του Destiny άρχισε να μου αναλύει τους πλανήτες και τον  τεράστιο κόσμο που η εταιρία είχε υποσχεθεί, ενώ τελικά έδωσε τέσσερις άδειους ξενέρωτους πλανήτες, με διαδρομές ερημικές χωρίς αλληλεπιδράσεις.

Και το χειρότερο; Μέσα σε όλα αυτά ο παίκτης παίζει μία ώρα και βλέπει οθόνη loading άλλη μία . Loading για να πάει στο tower , loading από το tower στον πλανήτη και ξανά loading για να πάει στο επόμενο quest. Δηλαδή ένα loading 30-45 δευτερολέπτων που σε συνδυασμό με το προβληματικό στόρυ  αποτρέπουν τον παίκτη να συνεχίσει και το κοινό γύρω του (εγώ δηλαδή) να κόβει φλέβες.

Μα αυτός ο παίχτης δεν βρίσκει τη δική του μοίρα ποτέ; Ή η μοίρα του είναι να κάθεται να παίζει ισοβίως ένα ατέρμονο παιχνίδι μέχρι που να τον πάρουν τέσσερις;

Και έλαβα ικανοποιητική απάντηση. Οι αποστολές λοιπόν, του παιχνιδιού θέλουν το πολύ μια βδομάδα να ολοκληρωθούν. Από εκεί και πέρα ο παίκτης παίζει πάλι τις ίδιες αποστολές ξανά και ξανά (σε μεγαλύτερη δυσκολία ίσως) , για να ανέβει level και να κερδίσει εξοπλισμό. Και αυτό δεν θα ήταν απαραίτητα κακό αν οι αποστολές δεν ήταν βαρετές. Ανύπαρκτο endgame και αυτό είναι το τελειωτικό χτύπημα. Το Destiny δεν θα τελειώσει ποτέ. Ο παίκτης θα ανακυκλώνεται μια ζωή γύρω από τα ίδια, μέχρι να πάθουν αρθρίτιδα τα χέρια του, μέχρι να λιώσει ο κώλος του, μέχρι οι πυροσβέστες θα τον βρουν με εγκαύματα τρίτου βαθμού, γιατί δεν ήθελε να αφήσει την παρέα και να σωθεί από την πυρκαγιά που ξέσπασε στην πολυκατοικία.

Το Destiny μπορεί να πούλησε πολύ, να ήρθε με θόρυβο, να κέρδισε οπαδούς που παίζουν νυχθημερόν, αλλά δεν έκανε αυτό που υποσχέθηκε.  Και έτσι δικαιώνομαι κι εγώ, το Destiny είναι ένα υπερεκτιμημένο παιχνίδι, που όταν επιτέλους με κάποιο τρόπο τελειώσει ή γίνει βαρετό, θα κάνω πάρτυ.

Θέλω να ευχαριστήσω τον αδερφό Δημήτρη που μου έδωσε τα φώτα του και να κρατήσουμε όλοι μαζί εντός λεπτού σιγή, για όλους αυτούς που ρίχνουν καθημερινά τσακωμό με την κοπέλα ή τη γυναίκα τους για να κάτσουν το βράδυ να παίξουν Destiny μιας και δεν υπάρχει pause. Για αυτούς που κάνουν όλα τα χατίρια αμίλητοι (και είμαι μία από αυτές που τα εκμεταλλεύονται) με απώτερο σκοπό να μην υποστούν κανενός είδους πρήξιμο που θα ξενυχτήσουν για ένα ακόμα βράδυ. Για αυτούς που σκουπίζουν, σφουγγαρίζουν, καθαρίζουν τουαλέτες γιατί «μωράκι το βράδυ θα παίξω με τα παιδιά Destiny, ε φανταστική γυναίκα της ζωής μου;» Μπορεί να μισώ το Destiny, αλλά πρέπει να μου το αναγνωρίσετε ότι κάνω φιλότιμες προσπάθειες να σας καταλάβω.