Το Digital Revolution σου δίνει φτερά

Ο Βίκτορ Ουγκώ έγραψε ‘μάθε τι θα πει επανάσταση και ονόμαζέ την πρόοδο. Μάθε τι θα πει πρόοδος και ονόμαζέ την αύριο’ δίχως να γνωρίζει ότι αυτό που εκείνος ονόμασε ‘αύριο’, σήμερα σημαίνει προσβασιμότητα σε οποιαδήποτε πληροφορία όπως καλή ώρα το εν λόγω απόφθεγμα με ένα απλό κλικ. Για μισό λεπτό. Αυτό συνέβαινε πριν από περίπου 20 χρόνια (26 για την ακρίβεια, μετά την επινόηση του World Wide Web από τον Sir Tim Berners-Lee, που έβαλε το πρώτο τουβλάκι στο τζένγκα του σημερινού Ίντερνετ). Σήμερα, αυτό το ‘αύριο’ σημαίνει πολλά περισσότερα από απλή πρόσβαση σε μία φαινομενικά ατέρμονη βάση δεδομένων. Ο θαυμαστός κόσμος της τεχνολογίας πλέον όχι απλώς μας δίνει το ελεύθερο να βολτάρουμε στους δρόμους του, αλλά μας ανήκει. Μπορούμε να τον πιάσουμε, μπορούμε να τον αλλάξουμε, μπορούμε να συνδιαλλαγούμε μαζί του. Μπορούμε να τον πάρουμε από το χέρι και να τον πάμε όπου γουστάρουμε.

 

Όταν διάβασα για την συγκεκριμένη έκθεση, κοντοστάθηκα στην εξής πληροφορία: ‘Μετά το Κέντρο Τεχνών Barbican του Λονδίνου και το Μουσείο Tekniska της Στοκχόλμης, η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση φιλοξενεί την επαναστατική και άκρως διαδραστική έκθεση ψηφιακών τεχνών, με έναν τίτλο που δεν αφήνει περιθώρια για αναλογικές παρανοήσεις, αλλά μόνο για ψηφιακές βεβαιότητες: Digital Revolution‘.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Χάρηκα. Πολύ. Σκέφτηκα ότι παρά τα όσα στραβά μας ως χώρα καταφέραμε να φιλοξενήσουμε μία έκθεση όντας τρίτοι στη σειρά μεταξύ δύο μεγαθηρίων χωρών όπως είναι η Αγγλία και η Σουηδία. Πέρα από αυτό, επιτέλους, μεταξύ βαρετών πλην ενδιαφέρουσων εκθέσεων θα παρευρισκόμουν σε μία άκρως διαδραστική και κατ’επέκταση διασκεδαστική. Α, και κάτι ακόμα.

 

Ένιωσα μέσα μου και ένα ψήγμα υπερηφάνιας που έχω τη δυνατότητα να παρακολουθήσω κάτι τέτοιο χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσω αεροπλάνο στη μεταφορά.

 

Πριν προχωρήσω στο παρασύνθημα και σε εκείνα που μου άρεσαν περισσότερο στην έκθεση η οποία σημειωτέον για να τη γυρίσεις, χρειάζεσαι περίπου 2 ώρες, θέλω να σε αγχώσω (σόρι) και να σε προειδοποιήσω ότι αν σε ενδιαφέρει να παίξεις Pac-Man μία ακόμη φορά ή να δεις τον εαυτό σου να πετάει πρέπει να σπεύσεις. Η έκθεση τελειώνει αύριο.

 

Πάμε, τώρα.

Η πιο πολυανεβασμένη στα social media αίθουσα είναι αυτή με τα πουλιά που αλλά Χίτσκοκ σε πλησιάζουν απειλητικά και σου ‘τρώνε’ το κεφάλι. Ναι, εντάξει είναι λίγο αηδιαστικό αλλά είναι τέλειο. Επίσης, ακριβώς δίπλα μπορείς κινώντας τα χέρια σου γρήγορα μπροστά από το video wall να δεις τον εαυτό σου να πετάει. Ναι, να πετάει.

Εδώ κάνω την Κέιτ Ουίνσλετ στον Τιτανικό.

 

Εδώ, παρατάω τον Λεονάρντο στην τύχη του.

Ένα ακόμη εξαιρετικά ενδιαφέρον δωμάτιο είναι αυτό του Sound and Vision. Εκεί, ο διεθνώς καταξιωμένος μουσικός, παραγωγός και επιχειρηματίας στο χώρο της τεχνολογίας, will.i.am. (The Black Eyed Peas), σε συνεργασία με τον εικαστικό καλλιτέχνη Yuri Suzuki, παρουσιάζουν το Pyramidi (2014), μια συναρπαστική και πολυαισθητηριακή εγκατάσταση. Γι’ αυτό το έργο, που είναι το πρώτο που δημιούργησε για εκθεσιακό χώρο, ο will.i.am. συνέθεσε –κατόπιν ανάθεσης– και ένα νέο τραγούδι, το οποίο ερμηνεύεται από τρία ρομποτικά όργανα και συνοδεύεται από ένα σκηνικό με προβολή βίντεο χωρικής επαυξημένης πραγματικότητας.

Και τώρα που χορέψαμε, ας παίξουμε λίγο.

Εδώ. με βλέπεις να προσπαθώ να ενώσω τις γραμμές και να αποφύγω τις μπάλες πάνω στον κυριούλη. Δεν τα κατάφερα, εννοείται αλλά τουλάχιστον δεν έπεσα κάτω.

‘Τα έργα τέχνης της ενότητας State of Play δείχνουν πώς έχουν αντιστραφεί πλέον οι ρόλοι του θεατή και του υπολογιστή: εκεί όπου άλλοτε ο παίκτης παρακολουθούσε μια οθόνη και αλληλεπιδρούσε μέσω ενός απλού ελεγκτή χειρός, σήμερα ο υπολογιστής είναι αυτός που παρακολουθεί προσεκτικά τον παίκτη’ διάβασα και μπήκα σαν σίφουνας μέσα στο χώρο.

Έρρικα, να μία μπάλα.

Μετά από πέντε παιχνίδια σερ αποφάσισα να πάω παρακάτω και βρέθηκα μπροστά σε ένα πιάνο- αρμόνιο- τέλος πάντων έφτιαχνε μουσική.

11 χρόνια πιάνου, στράφι σε μία μέρα.

Έπειτα βρέθηκε μπροστά μου ο 3D Printer. Έκανα ένα wow και συνέχισα. Πέτυχα τον Χρήστο Δεμέτη να περιηγείται αμέριμνος και του πρότεινα να πάρουμε ένα τηλέφωνο στα πουλιά, να δούμε τι κάνουν.

‘Ναι, καλησπέρα φωλιά εκεί;’

Έπειτα, είπαμε να μορφωθούμε λίγο γι αυτό παρακολουθήσαμε ένα από τα δεκάδες διάσπαρτα ντοκιμαντέρ που αφορούν στην ψηφιακή επανάσταση.

Δεν μπορώ να θυμηθώ τι είπα στο Χρήστο και κατέληξε να βγάζει φωτιές από τα μάτια, μερικά μέτρα πιο κάτω.

Εντάξει, θυμήθηκα. Του είπα ότι δεν έχω παίξει ποτέ gameboy.

Όχι, όχι, Playstation έχω παίξει.

Στο δρόμο προς την έξοδο συναντήσαμε και τη Νάγια Κωστιάνη από την Huffington Post Greece. Και οι τρεις μαζί προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με αυτήν την ψηφιακή μέδουσα. Καμιά ελπίδα.

Χάιδεψέ το, δεν δαγκάνει (σόρι)

Καθόλη τη διάρκεια της περιήγησης μου στους διάφορους χώρους της έκθεσης, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είδα ούτε έναν μη ενθουσιασμένο. Όλοι, ανεξαρτήτως φύλου και αναμνήσεων από την παιδική τους ηλικία ήταν χαρούμενοι. Αυτήν την εικόνα κρατάω. Ψέμματα, και αυτήν.

 

‘Άμπρα καντάμπρα’ Μα γιατί δεν πιάνει;

Μάγια θες να κάνεις ή να ρίξεις φάσκελα;

Όπως προείπα η Έκθεση Digital Revolution θα βρίσκεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μέχρι και αύριο, Κυριακή, 10/02. Τρέχα.