Το δίλημμα του παγωτού

Σαν παιδιά που είναι στην παιδική χαρά και περνά ο παγωτατζής χτυπώντας το κουδούνι του. Κάπως έτσι ήταν το σκηνικό στην κουζίνα μας όταν με είδαν από τα διπλανά γραφεία να μπαίνω με τρεις κούτες παγωτών. Αλλά όπως πάντα, τους είπα να περιμένουν και σφράγισα για τα καλά την κουζίνα.

Έπρεπε να σκεφτούμε πώς θα γίνει η μάχη ανάμεσα στα δύο παγωτά της Κρι Κρι. Ανάμεσα στο κυπελλάκι της noisetta και εκείνο της ΙΟΝ αμυγδάλου. Θα σας οπτικοποιήσω μάλιστα αυτή τη σκέψη όπως διαγραφόταν στο πρόσωπο του Ηλία Αναστασιάδη.

Και σκεφτήκαμε διάφορους τρόπους. Αποφασίσαμε ας πούμε να στήσουμε μερικές κατασκευές με τα παγωτά.

Δεν ήμασταν πολύ καλοί αρχιτέκτονες με την noisetta οπότε ο Ηλίας δοκίμασε να φτιάξει μια καρδιά με τα αμυγδάλου.

Ψιλοfail οπότε τα στήσαμε σαν ποδοσφαιράκι. Την μπάλα θα την παίζαμε εμείς.

Αλλά όχι. Τίποτα από αυτά δεν θα ήταν σωστό και λογικό. Οπότε αποφασίσαμε να στήσουμε μία παραδοσιακή μάχη ανάμεσα στα δύο. Να βάλουμε τους συντάκτες να δοκιμάσουν και να μας πουν τη γνώμη τους. Βάλαμε τα παγωτά στο ρινγκ της μάχης.

Στην πράσινη γωνία η noisetta

Στην κόκκινη γωνία τα ΙΟΝ αμυγδάλου

Στο ρόλο του ρέφερι τα ξυλάκια noisetta (ψιλοστημένο το παιχνίδι με πράσινο ρέφερι).

Και ο άρχων του αγώνα Μάνος Χωριανόπουλος.

Η ώρα των αποφάσεων

Το πράσινο Noisetta ο Μάνος Μίχαλος

Ποτέ δεν αγάπησα την ΙΟΝ αμυγδάλου. Καταλαβαίνω πόσο έχει επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη, ενώ μέσα στο σπίτι μου αν εμφανιστεί μια μπάρα από αυτήν, εξαφανίζεται από τη γυναίκα μου μέσα σε πέντε λεπτά (μπορεί να λέω και πολλά). Από την άλλη οτιδήποτε είναι κοντά στη νουτέλα, στην κρέμα φουντουκιού και όλα τα συναφή είναι πάντα αυτό που δεν θα μπορώ να πω όχι. Το έχω προσπαθήσει, γιατί μετά τα 30 λένε (και έχουν δίκιο) ότι πρέπει να προσέχεις τι τρως. Οκ, μείωσα τα αναψυκτικά, μείωσα το τσιγάρο, μείωσα ακόμη και τα burgers (δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμη για αυτό, ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ), αλλά όχι τη Noisetta, όχι οτιδήποτε κοντά σε αυτό, δεν μπορώ.. Ναι, ξέρω, λιγώνει. Μη φάτε. Θα φάω εγώ.

Ίον Αμυγδάλου ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που παραγγέλνουν παγωτά τύπου φιστίκι-πεπόνι-σορμπέ φρούτων νοτιανατολικής Ηλείας και οι άλλοι που δεν είχαν δύσκολη παιδική ηλικία και γουστάρουν τη σοκολάτα. Ανήκω στη δεύτερη.  Σε σημείο που αν έπρεπε να βάλω κάτι άλλο στη σοκολάτα μου, θα ήταν άλλη διαφορετική σοκολάτα. Οπότε η Ίον Αμυγδάλου ήρθε και έδεσε, γιατί απλούστατα ήταν μια διαφορετική εκδοχή από τη συνηθισμένη, μια call-me-γάλακτος φάση. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα η σκέψη του να φάω κάτι τόσο γνώριμο (θα πρέπει να μιλήσουμε κάποια στιγμή για το ότι ο σοκολάτα Ίον Αμυγδάλου έχει το πλέον κατάλληλο μέγεθος σε ότι αφορά α) το κομματάκι β) το συνολικό μέγεθος) στην καλύτερη πιθανή του μορφή: το παγωτό.

Το πράσινο Noisetta ο Ηλίας Αναστασιάδης

‘Το σαλόνι δίπλα στη Noisetta’, έλεγε μια παλιά(;) διαφήμιση και ποιος είμαι εγώ που θα τα βάλει με τους διαφημιστές; Δεν είναι ότι μεγάλωσα προτιμώντας το φουντούκι από το αμύγδαλο, αλλά αυτό το πράσινο περιτύλιγμα στο περίφημο σοκολατάκι έδινε ζωή σε βάζα, σε πιάτα, σε τραπέζια και γενικά όπου τα έσπερνε (κυριολεκτικά με το τσουβάλι) η μητέρα μου. Το πράσινο της Noisetta χτυπάει στο μάτι. Από την άλλη, αν μου έλεγες ότι θα ναυαγήσω σε ένα ερημονήσι με ένα σεντούκι ΙΟΝ Αμυγδάλου, θα σου έλεγα ότι πολύ σύντομα θα έμενα μόνος στο νησί, αλλά αυτό δεν αναιρεί την προτίμηση μου στο ολόκληρο φουντούκι. Έστω κι αν στο παγωτό είναι σπασμένο σε μικρές υποδιαιρέσεις καλυμμένες με σοκολάτα. Συμβιβάζομαι.

Ίον Αμυγδάλου ο Στέλιος Αρτεμάκης

Φανταστική ιδέα. Φανταστική σου λέω ρε. Τρελαίνομαι. Γιατί το χειμώνα τα πράγματα είναι απλά. Εκεί που βλέπεις την ταινία, σε πιάνει η λιγούρα, πατάς pause και κατεβαίνεις στο περίπτερο για μια ίον αμυγδάλου. Το καλοκαίρι, όμως, τι να κάνεις; Πάλι με ίον αμυγδάλου; Στους 35 βαθμούς. Να βάζεις το air condition στο τέρμα και να τρως ίον αμυγδάλου; Δεν παίζει. Για το ΚΡΙ ΚΡΙ noisetta τώρα, δεν είναι ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Τα τίμησα εξίσου. Απλά τις νουζέτες, όπως τις λέγαμε σπίτι, τις είχαμε πάντα δίπλα στο σκρίνιο, στο σαλόνι, που δεν πάταγε κανείς για να μη λερώσει και μην τύχει να έρθει ο πρωθυπουργός κάποις στιγμή. Τέλος πάντων τις είχαμε για κέρασμα. Δεν τις έχω κολλήσει με ταινία. Ρε λες;

Ιον Αμυγδάλου ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν τα Noisetta, τα οποιά -από τότε που με θυμάμαι- τα κατέβαζα αντί για στραγάλια, όπου τα πετύχαινα. Απλά με την Ιον αμυγδάλου έχω κόλλημα. Με το που την βλέπω με πιάνει το παβλοφικό μου και μου τρέχουν κανονικά τα σάλια. Ίσως επειδή ήταν το μοναδικό πράγμα που έβαζε στο στόμα της μια πρώην μου. Οπότε ήμουν αναγκασμένος -ως σωστός οικοδεσπότης- να έχω πάντα μια κούτα πρόχειρη στο σπίτι. Ίσως επειδή την θεωρώ όντως την απόλυτη ελληνική σοκολάτα (σ.σ. πεθαίνω και για την συσκευασία, με τα άνθη αμυγδαλιάς). Πάντως το συγκεκριμένο δεν ήταν ποτέ για μένα δίλημμα. Τώρα, πειράζει πολύ το παγωτό, αντί με κουτάλι, να το φάω χρησιμοποιώντας μια πλάκα Ιον αμυγδάλου;

Μια noisetta για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι η ΙΟΝ αμυγδάλου είναι η αγαπημένη μου σοκολάτα. Έρχεται και το αλλά τώρα. ΑΛΛΑ το φουντούκι είναι η πεμπτουσία του ξηρού καρπού. Και μέχρι κάποια ηλικία νόμιζα ότι η πραλίνα είναι απλά ένας είδος σοκολάτας που φυτρώνει σε κάποιο μαγικό μέρος στον κόσμο. Όταν μου είπαν ότι η γεύση της πραλίνας οφείλεται στο φουντούκι, ορκίστηκα αιώνια πίστη σε αυτό. Και όσο κι αν το αγαπάω το αμύγδαλο, ολόκληρο, σε κομμάτια μεγάλα, σε φλείδες, από το φουντούκι πάντα περιμένω να μου δώσει αυτή την υπέροχη ανάμνηση μιας παιδικής ηλικίας σε διαρκή αναζήτηση φουντουκοδημιουργιών. Noisetta for the win.