To Dopesick σε βάζει στα άδυτα της πιο σατανικής οικογένειας των ΗΠΑ

Με πόσους τόνους δολάρια εκτιμάς ότι «μπλαντζάρονται» οι καταστροφικές συνέπειες που είχε η απόφαση της οικογένειας Sackler (ιδιοκτήτες της φαρμακευτικής εταιρείας Purdue) να λανσάρει και να προμοτάρει αδίστακτα το -άκρως εθιστικό- «παυσίπονο» OxyContin (ή αλλιώς «ηρωίνη των βλάχων») στις εκατομμύρια οικογένειες και κοινότητες που είδαν τις ζωές τους να καταστρέφονται ολοσχερώς από αυτό;

«Πείθοντας», μεταξύ άλλων, τους υπεύθυνους του Αμερικάνικου Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων για να πιστοποιήσουν ότι είναι λιγότερο εθιστικό από τα άλλα οπιοειδή (ο υπεύθυνος για τη συγκεκριμένη -πρωτόγνωρα ευνοϊκή- πιστοποίηση, όλως τυχαία, παραιτήθηκε και έπιασε δουλειά για την εταιρεία λίγο καιρό μετά).

Οι ανήθικες πρακτικές

 

Επίσης, παραποιώντας γραφήματα, προσφέροντας δουλειά και λεφτά (διόρθωση, πολλά λεφτά) σε όποιον ομοσπονδιακό εισαγγελέα τολμούσε να τους φέρει αντίρρηση, απειλώντας με μηνήσεις όποιο φαρμακείο δεν ήθελε να το πουλάει (επειδή είχε βαρεθεί να το ληστεύουν εξαιτίας των συγκεκριμένων χαπιών), δίνοντας κίνητρα στους πωλητές (βλέπε ταξίδι στην Καραϊβική) να πουλάνε αδιάκριτα και ανεξέλεγκτα και εφευρίσκοντας καινούργιες ασθένειες (για να εξηγήσουν γιατί ο ασθενής πρέπει να πάρει παραπάνω).

Φερόμενοι, με άλλα λόγια, με έναν τρόπο που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι χαρακτηρισμοί τύπου «η πιο σατανική οικογένεια στην Αμερική» και «οι χειρότεροι έμποροι ναρκωτικών στην ιστορία» είναι μάλλον επιεικείς.

Ενώ ταυτόχρονα αισθάνεσαι μια ανακούφιση που οι Γερμανοί υπεύθυνοι, εκείνοι που οι Sacklers πίεζαν αφόρητα για να επιτρέψουν να κυκλοφορήσει ανεξέλεγκτα το OxyContin στη Γερμανία (και μέσω αυτής σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη) δεν ενέδωσαν ποτέ.

Κάνε μια εκτίμηση, τέλος πάντων, για εκείνο το ποσό που είναι δίκαιο ως αποζημίωση για μια κρίση που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την αντίστοιχη του κρακ (εκείνη στην οποία έβαλε το «χεράκι» της και η CIA) στα γκέτο των αμερικάνικων μεγαλουπόλεων πίσω στα 80ς.

Δίνοντας στους αδελφούς Sacklers (απογόνους Εβραίων μεταναστών από την Ευρώπη) και στους απογόνους τους το «ελαφρυντικό» ότι σίγουρα δεν ήταν ρατσιστές αφού οι κοινότητες και οι πολιτείες που στόχευσαν ήταν οι πιο φτωχές της Αμερικής, εκείνες στις οποίες κατοικούν ανθρακωρύχοι, εργάτες σε χαλυβουργίες και γενικώς φτωχοί, λευκοί Αμερικάνοι.

Και «κατανοώντας» ότι μπορεί να ήταν ήδη βαθύπλουτοι εδώ και δυο γενιές, αλλά ήθελαν να κάνουν το κάτι παραπάνω. Να μη μείνουν, ρε παιδί μου, στην ιστορία γνωστοί μόνο ως η οικογένεια που έκανε διάσημο το Betadine και το Valium.

Πάντα με στόχο, στη θεωρία, να βοηθήσουν τον κόσμο να «απαλλαγεί από τον πόνο του», όπως δηλώνει επανειλημμένα στο Dopesick ο -βαθιά κομπλεξικός- δημιουργός του Oxycontin («του πρώτου φαρμάκου του 1 δις δολαρίων στην ιστορία της εταιρείας») Δρ. Richard Sackler. Εκείνος που εξαργύρωσε εσωτερικά την επιτυχία του OxyContin με την προεδρία της Purdue στην οποία και έμεινε μέχρι που οι δικηγόροι τον συμβούλεψαν να την «κάνει με ελαφρά πηδηματάκια» για να αποφύγει τις συνέπειες του νόμου.

Το εξαιρετικό καστ

Εκείνος που στη -βασισμένη προφανώς σε αληθινά γεγονότα- σειρά του Hulu υποδύεται ο βετεράνος ηθοποιός Michael Stuhlbarg. Για την ακρίβεια, τον υποδύεται με τόσο αληθοφανή τρόπο, αναδεικνύοντας όλο το σκοτάδι της ύπαρξής του, που αποτελεί για μένα το breakthrough χαρακτήρα της όλης ιστορίας.

Γιατί ο Stuhlbarg όντως κλέβει με ευκολία την παράσταση από τους τρεις «κράχτες». Συγκεκριμένα τον -πάντα εξαιρετικό- Michael Keaton ως τον γιατρό της μικρής κοινότητας ανθρακωρύχων που πείθεται από τα ψέματα των εκπροσώπων της φαρμακευτικής, συνταγογραφεί το Oxycontin στους ασθενείς του και τελικά καταλήγει και ο ίδιος εθισμένος από αυτό.

Καθώς επίσης την Rosario Dawson ως τη στοχοπροσηλωμένη και τσαμπουκαλεμένη deputy director της Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) που δεν διστάζει να τα βάλει με τους Sacklers, τον FDA και όποιον άλλο βρει μπροστά της προκειμένου να λάμψει η αλήθεια.

Και τoν Peter Sarsgaard ως έναν από τους δυο «δεν δωροδοκούμαι, κατάλαβέ το» βοηθούς του ομοσπονδιακού εισαγγελέα της West Virginia (μια από τις περιοχές, αυτή των Απαλάχιων Όρεων, που διαλύθηκαν από τη συγκεκριμένη κρίση) που ήταν υπεύθυνοι για την πολυετή έρευνα στον αμαρτωλό βίο και πολιτεία της συγκεκριμένης φαρμακευτικής (ακόμη και όταν η κεντρική διοίκηση προτιμούσε ένα «διακριτικό» συμβιβασμό).

Πίσω στα δολάρια. Εννοείται πως όλο αυτό, όλη αυτή η κρίση, εικόνες όπως 9χρονα παιδιά να αγοράζουν OxyContin από γιατρούς -επίσης εθισμένους σε αυτό- σε ερημωμένα parking, μεταφράζεται σε ένα νούμερο.

Συγκεκριμένα 4,5 δις δολάρια, πληρωτέα από τους Sacklers σε δόσεις για μια περίοδο 9 χρόνων. Με τους ίδιους να αναγκάζονται να κόψουν τους δεσμούς τους με τη φαρμακευτική και να προσφέρουν ως αποδιοπομπαίους τράγους κάποιους top executives (οι οποίοι επίσης δεν έλαβαν σκληρές ποινές).

Προφυλασσόμενοι ωστόσο, εκείνοι και η αξίας 11 δις δολαρίων περιουσία τους, από οποιαδήποτε μελλοντική διεκδίκηση από την πλευρά των θυμάτων.

Ένα -καθόλου ικανοποιητικό- αποτέλεσμα που οριστικοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2021, μετά από μια πρωτόγνωρη κινητοποίηση του κοινού που διαδήλωσε ώστε να κατέβει το όνομά τους από μια σειρά έγκριτων μουσείων και πολιτιστικών ιδρυμάτων στα οποία είχαν κάνει δωρεές. Αν και, μια πρόσφατη δικαστική απόφαση, φαίνεται ότι ανατρέπει αυτή τη συμφωνία, με τους Sacklers να κινδυνεύουν και πάλι.

Όλο αυτό, ωστόσο, δεν αφορά αφηγηματικά το Dopesick. Η συγκεκριμένη σειρά, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Beth Macy, καλύπτει ότι προηγήθηκε. Με έναν τρόπο που πραγματικά σε γεμίζει αηδία για το απύθμενο βάθος της ανθρώπινης απληστίας.

Μια καλοφτιαγμένη δραματική σειρά για ένα πολύ δύσκολο θέμα το οποίο και προσπαθεί να παρουσιάσει από όλες τις οπτικές γωνίες (της φαρμακευτικής, των διωκτικών αρχών και των ανθρώπων που εθίστηκαν σε αυτό).

Μια κρίση που μας κάνει να ντρεπόμαστε που συνέβη

Για να είμαι ειλικρινής το κομμάτι των ανθρωπίνων ιστοριών (ο εθισμένος γιατρός, η έφηβη ανθρακωρύχος, ο αδίστακτος πωλητής που τελικά γίνεται μάρτυρας κατηγορίας) θα μπορούσε να είναι και πιο σύντομο. Και αυτό γιατί η πραγματική δράση και ένταση λαμβάνει χώρα στο διοικητικό συμβούλιο της φαρμακευτικής (μια real life άσπονδη οικογένεια επιπέδου Succession) και στα -γεμάτα κιβώτια χαρτούρας- γραφείων των εισαγγελέων. Επιπλέον, όλο αυτό το μπροστά-πίσω στο timeline, προσωπικά με μπέρδεψε, παρά με ιντρίγκαρε.

Αν και όλα τα παραπάνω είναι πταίσματα μπροστά στην προστιθέμενη αξία του Dopesick. Το ότι δηλαδή καθιστά κατανοητή μια κρίση που θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε όλοι που επιτρέψαμε να συμβεί. Άσε που επιπλέον σε βάζει στο τριπάκι να μάθεις παραπάνω, ιδανικά παρακολουθώντας το – άκρως αξιόλογο- ντοκιμαντέρ The Crime of the Century. Μια διπλή και άκρως εθιστική δόση που, σε αντίθεση με το OxyContin, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και πιο συνειδητοποιημένο πολίτη.