Το ‘Είμαστε στον αέρα’ μας έψησε να θέλουμε να κάνουμε ραδιόφωνο

Κακά τα ψέμματα, η ελληνική τηλεόραση διαθέτει αυτή τη στιγμή μια όαση ποιότητας κι αυτή ακούει στο όνομα MEGA. Για όλους τους λάθους λόγους βέβαια, αλλά σημασία έχει πως το κανάλι που βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης ξεθάβει μία-μία τις χρυσές σειρές του παρελθόντος για να γεμίσει το -χωρίς καν διαφημίσεις- πρόγραμμά του, κάνοντάς μας να θυμόμαστε τα νιάτα μας.

Αυτές τις ημέρες, σειρά έχει το ‘Είμαστε στον αέρα’, μια παραγωγή του 1997 η οποία μας έκανε να λατρέψουμε το ραδιόφωνο και να θέλουμε να γίνουμε σαν τους πρωταγωνιστές της. Όταν πρωτοβγήκε η σειρά, ήμουν 11 χρονών και έβλεπα στην τηλεόραση μια παρέα παλιών συμμαθητών να πραγματοποιεί το όνειρό της και να ανοίγει το δικό της ραδιοφωνικό σταθμό, τον θρυλικό Τζουκ Μποξ FM.

Πραγματικά, δεν ήξερα τι να πρωτοζηλέψω. Το ότι τα παιδιά που μεγάλωσαν μαζί ξαναβρέθηκαν και άρχισαν να κάνουν πάλι παρέα, ότι έφτιαξαν έναν σταθμό όπου έλεγαν ό,τι ήθελαν και έβαζαν ότι μουσική γούσταραν ή ότι δεν είχαν αφεντικά από πάνω τους; Έμοιαζε όλο πολύ καλό για να είναι αληθινό και θεωρώ ότι μίλησε στην ψυχή όσων αγαπάνε αυτό το μέσο, είτε βρίσκονται στην πλευρά του παραγωγού, είτε σε αυτή του ακροατή.

Πριν πιάσουμε τις αλήθειες της σειράς όμως, ας ξεκινήσουμε με μερικά ιστορικά στοιχεία. Όπως ότι η ιδέα της ανήκε στον Θοδωρή Μανίκα, ιστορικό ραδιοφωνικό παραγωγό, για λίγο επικεφαλής του θρυλικού Ποπ και Ροκ και ιδρυτή της μπάντας Thirty Ντέρτι με τον ένα και καλό δίσκο, που μας χάρισε το ομώνυμο και εθιστικό κομμάτι των τίτλων αρχής. Δεν γίνεται να το ακούς, ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά και να μην τραγουδάς με την ψυχή τον στίχο ‘όπως παλιάαααααα’. Απλά δεν γίνεται.

“Όταν σκορπίσαμε, νόμιζα πως θα ήταν για λίγο, πως κάτι θα μας έφερνε και πάλι μαζί” συνεχίζουν οι στίχοι και κάπως έτσι γίνεται στη σειρά, αφού η παρέα των συμμαθητών, τους οποίους υποδύονται μεταξύ άλλων οι Στέλιος Μάινας (ακόμα θυμάμαι το σοκ μου όταν μετά τον Τίμο Σταμάτη τον είδα με μούσια σε ‘σοβαρό’ ρόλο), Θοδωρής Αθερίδης, Ιεροκλής Μιχαηλίδης και Άκης Σακελλαρίου (ο κορμός από τους ‘Άγαμοι Θύται’ με λίγα λόγια) είχαν τον δικό τους πειρατικό σταθμό ‘Ο Πάμπτωχος’. Μεγάλωσαν, σκόρπισαν, όμως τα όνειρα δεν σβήνουν και κάπως έτσι γεννήθηκε ένας ραδιοφωνικός σταθμός τόσο τέλειος και ρομαντικός που αν τότε έμοιαζε με ουτοπία, σήμερα μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Μαζί τους, ο Δημήτρης Σταρόβας, αργότερα ο Δημήτρης Πουλικάκος(!) και η πιο σέξι φωνή του ραδιοφώνου, μια φωνή που είναι από μόνη της λόγος να ερωτευτείς το ραδιόφωνο, η υπέροχη Αφροδίτη Σημίτη. Και φυσικά, η πρώτη τηλεοπτική παρουσία της Δήμητρας Ματσούκα στο ρόλο της Μαρίας, της γραμματέως που ήταν ερωτευμένη με τον Μίλτο και μας έκανε όλους να πιστέψουμε πως τα πάντα είναι πιθανά.

Το ‘Είμαστε στον αέρα’ μας έμαθε πάρα πολλά πράγματα. Εκτός από μουσική και ραδιόφωνο, είπε μεγάλες αλήθειες για την δύναμη της παρέας, για το πόσο δύσκολο είναι για φίλους να στήσουν μια επιχείρηση, για τις σχέσεις και για τη ζωή. Και το σοκαριστικό είναι πως μοιάζει ακόμα και σήμερα μπροστά από την εποχή του, αφού άγγιξε θέματα όπως η ομοφυλοφιλία, η ‘βρωμιά’ των ελληνικών ΜΜΕ και το παράνομο στοίχημα.

Κυρίως όμως, το σενάριο του Μανίκα και του Παναγιώτη Κούστα, εκτός από καλή τηλεόραση μας έμαθε τι σημαίνει και καλό ραδιόφωνο. Με τη μυθική εκπομπή του μεταλά Νάσου ‘Σίδερα που δεν σκουριάζουν’, με τα λαϊκά και τις γραμμές των ακροατών του Μίλτου, με το δίδυμο Πέτρου-Τάνιας και τα μαθήματα ελληνικών (!) του καθηγητή Γεράσιμου Λεούση. Χωρίς playlist, χωρίς παρεμβάσεις, χωρίς κολλήματα. Και στο τέλος, φρόντισε να μας δώσει κι ένα πολύ ωραίο μάθημα ζωής, προσγειώνοντάς μας στην πραγματικότητα, έτσι για να καταλάβουμε όσοι ήμασταν μικρά παιδιά πως τα όνειρα δύσκολα κρατάνε ακόμα στα τηλεοπτικά σενάρια.

Ο σταθμός κυνηγήθηκε, δεν άντεξε, έκλεισε (το επεισόδιο με την τελευταία εκπομπή παραμένει από τα πιο συγκινητικά στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης), ξανάνοιξε και αγοράστηκε από ξένους επιχειρηματίες, οι οποίοι φυσικά τον αλλοίωσαν εισάγοντας όρους για εμπορική εκμετάλλευση και λέξεις όπως η ‘αγορά’, αναγκάζοντας τους δημιουργούς του να αποχωρήσουν και τον σταθμό να ‘διαλυθεί’, γιατί τίποτα καλό και αυθεντικό δεν κρατάει πολύ όταν αρχίσει να σκέφτεται έτσι. Κάπως έτσι άλλωστε λειτούργησε κι η ισορροπία της σειράς, με μία εξαιρετική πρώτη σεζόν και μια πιο μέτρια (και σαφώς μικρότερη) δεύτερη, αφού το DNA και η ψυχή του σταθμού είχαν πια αλλοιωθεί. Η παρέα ξαναπήρε τον σταθμό, τον παρέδωσε στα παιδιά της, οι συμμαθητές έκαναν την ιστορία τους τηλεοπτική σειρά και στη συνέχεια χάθηκαν ξανά.

Πρόλαβαν όμως να μας κάνουν να λατρέψουμε το ‘καλό’ ραδιόφωνο, την ωραία μουσική και τη δύναμη της παρέας και στη συνέχεια να μας προσγειώσουν στην πραγματικότητα, των ελληνικών ΜΜΕ και των αδιέξοδων των ανθρώπινων σχέσεων. Δεν πειράζει, τουλάχιστον η σειρά λειτούργησε σε μεγάλο βαθμό προφητικά και είχε το θάρρος να μας πει την αλήθεια. Ένα ωραίο τραγούδι άλλωστε γίνεται πιο δυνατό όταν συνοδεύει ένα τέλος που δεν είναι χαρούμενο.

“Περάσανε τα χρόνια και είναι σαν μια μέρα

όσα κάναμε δεν τά ‘σβησε κανείς”