Το ‘El Camino’ ήταν εξαιρετικό κι ας μη μίλαγε για μεγάλα πράγματα
- 14 ΟΚΤ 2019
Όλες αυτές τις μέρες ασχοληθήκαμε με το ‘Joker’ μια ταινία που ήθελε να μιλήσει για πολλά και πολύ σημαντικά θέματα: white trash, ψυχική υγεία, περιθωριοποίηση, κοινωνική ανισότητα. Όλο αυτό το πλαίσιο δημιούργησε έναν διάλογο σχετικά με την ταινία και όχι τόσο για την ίδια την ταινία. Την ίδια στιγμή όμως είχαμε το ‘El Camino’, την τηλεταινία του Breaking Bad που έκανε πρεμιέρα στο Netflix. Αυτή δεν είχε να μιλήσει για τίποτα τόσο βαρύ, τόσο επιτακτικό και τόσο σημαντικό. Ήταν όμως εξαιρετική.
Το ‘El Camino’, σε αντίθεση με το ‘Better Call Saul’, είναι μια ταινία που φτιάχτηκε απλά για να κλείσει ζητήματα που είχαν μείνει ανοιχτά μετά το τέλος του ‘Breaking Bad’. Με την έννοια αυτή, δεν είχε πραγματικά πολλά πράγματα να περιμένεις. Το πλαίσιο ήταν συγκεκριμένο, καθόλου θολό και σίγουρα καθόλου ριζοσπαστικό. Έπρεπε να είναι μια ταινία που θα έμοιαζε με δύο επεισόδια του ‘Breaking Bad’. Και ήταν.
Ωστόσο, αφού παρακολουθήσεις αυτή την ένεση των δύο παραπάνω ωρών ‘Breaking Bad’, βγαίνεις με ένα αίσθημα πληρότητας. Το ‘Εl Camino’ είχε όλα αυτά που έκαναν τη σειρά από την οποία προέκυψε τόσο σπουδαία: Μια εντυπωσιακά σωστή ποσότητα στα πάντα. Ο Gillingham έχει αυτό το φανταστικό για έναν σκηνοθέτη ταλέντο να έχει τον πλήρη και απόλυτο έλεγχο των πραγμάτων που θέλει να πει και, όταν χρειαστεί να υπερβεί τα όρια του, η μαύρη κωμωδία παίρνει τα ηνία και φτιάχνει αυτόν τον συνδυασμό που έκανε το ‘Breaking Bad’ τόσο εμβληματική σειρά.
O Gillingham από την αρχή της ταινίας δεν κάνει καμία εξτραβαγκάντ και ultra συναισθηματική αναφορά στη σειρά. Δεν νιώθει καν την ανάγκη να εξηγήσει με άβολα exposition τι συνέβη στο τέλος του ‘Breaking Bad’, πού είχαμε μείνει με τον Jesse και όλους τους άλλους χαρακτήρες. Αν είσαι πραγματικός fan, αυτά τα πράγματα τα θυμάσαι. Αν δεν τα θυμάσαι, κάνε τον κόπο να τα θυμηθείς. Ο Vince Gilligan έχει προσφέρει κάτι σημαντικό στην τηλεόραση και εμείς οφείλουμε να του συμπεριφερθούμε με τον ανάλογο τρόπο.
Στα της πλοκής. Η ιστορία ακολουθεί τον Jesse Pinkman, τον πιο αδικημένο χαρακτήρα όλης της σειράς. Κι όταν λέμε ‘αδικημένο’ εννοούμε με κάθε πιθανό τρόπο που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή καθισμένος στο γραφείο μου και απολαμβάνοντας τον καφέ μου. Aλλά, εδώ που τα λέμε, ο χαρακτήρας ήταν φτιαγμένος για να είναι αδικημένος. Αυτή ήταν η ουσία του. O Jesse ήταν το drama μέσα σε αυτόν τον κόσμο του εγκλήματος που παρουσιαζόταν μέσα από μια λεπτά κωμικη ματιά. Ο χαρακτήρας εκείνος που απλά δεν μπορούσε να προσαρμοστεί μέσα σε ένα πράγμα για όλους τους υπόλοιπους γύρω του δεδομένο.
Aυτός ακριβώς ο χαρακτήρας του ήταν που φανερώθηκε και πάλι, αυτή τη φορά όχι ως αντιδιαστολή προς όλους τους άλλους, αλλά ως ο βασικός κινητήρας όλης της πλοκής. Ο Jesse πέρασε ένα δίωρο αγνής και ατόφιας παράνοιας με ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι χαώδεις (όπως ήταν ο Joker για παράδειγμα) αλλά ήταν απόλυτα προσαρμοσμένοι και ενταγμένοι σε έναν τελείως διαφορετικό ηθικό κώδικα. Όλη η συνύπαρξη του Jesse με τον Todd ήταν κινηματογραφικά απολαυστική και ταυτόχρονα φανταστικά καλογραμμένη με έναν κοενικό αέρα να μας κλείνει πάντα το μάτι. Το πιο παρανοϊκό με το ‘Breaking Bad’ και με το ‘El Camino’ μετά είναι ότι όσα αφηγείται δεν αφορούν παρανοϊκούς ανθρώπους. Σε αυτό το σημείο να τονίσουμε ότι ο Jesse Plemons, ο τύπος που υποδύεται τον Todd είναι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα. Το είδαμε στο Fargo και στο Black Mirror, το ξαναείδαμε εδώ. Σίγουρα θα το ξαναδούμε και στο μέλλον.
Εκτός όμως από τη συνύπαρξη με τον Todd, είδαμε και μια από τις πιο απολαυστικές σκηνές Breaking Bad. Σε μια περίεργη τροπή των πραγμάτων, o πρωταγωνιστής αυτής της σκηνής ήταν ο Robert Foster, ο οποίος πέθανε ακριβώς με το που έβγαινε το ‘El Camino’. Ο Jesse έρχεται και πάλι αντιμέτωπος με μια τάξη πραγμάτων τόσο γραφειοκρατικά δομημένη που είναι αδύνατο να κάνει την παραμικρή έκπτωση. Ο χώρος της παρανομίας είναι ένας χώρος που έχει αυστηρούς δικούς του κανόνες και η ταινία αυτή μας το θυμίζει συνεχώς.
Το ‘El Camino’ είναι το όνομα του αμαξιού που οδηγάει ο Jesse στην αρχή της ταινίας. Ταυτόχρονα όμως, ‘El Camino’ σημαίνει στα ισπανικά και τον ‘Δρόμο’. Ο δρόμος που ακολουθεί ο Jesse στη μακρινή εξορία, σε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από όλα εκείνα μέσα στα οποία πάλευε. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, ενώ τα πάντα θύμιζαν το ‘Breaking Bad, το τέλος του sequel είναι ένα τέλος που μας αφήνει μια σκηνή σε ένα τοπίο παντελώς διαφορετικό από όλα όσα είχαμε συνηθίσει. Η μετάβαση είχε γίνει.
Τελικά, βλέποντας το ‘El Camino’ θα δείτε μια ταινία που ίσως να αναρωτηθείτε με ένα βαθύ ‘γιατί έγινε;’ και εδώ είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που το ‘γιατί έτσι’ έχει πραγματικά το νόημά του. Ο κινηματογράφος δεν είναι μια τέχνη που αφορά μόνο το τι λες, είναι μια τέχνη που ίσως ακόμα βασικότερο είναι το πώς το λες. Με την έννοια αυτή, μπορείς να βρεις εκεί έξω διάφορα στιλιζαρισμένα διαμαντάκια από δημιουργούς που δεν θέτουν τον πήχη της θεματολογίας τους στον ουρανό αλλά που ξέρουν να διαχειρίζονται τέλεια όσα πραγματεύονται. Το να παρουσιάσεις μια εξέλιξη του πράγματος που σου άλλαξε τη ζωή είναι κάτι πολύ δύσκολο και ο Pinkman δεν είπε ποτέ τη λέξη ‘bitch’.
***
Μην ξεχνάς! Αν κι εσύ δεν έχεις βγει ακόμα από το μυαλό του John Malkovich, άκου το POP για τις Δύσκολες Ώρες με καλεσμένο τον ίδιο τον θρυλικό ηθοποιό.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: