Το ελληνικό ροκ των 90s σε 35 μπάντες

Εγχειρήματα τύπου ‘το ελληνόφωνο ροκ των 90s σε 35 τραγούδια’ είναι καταδικασμένα να μην ικανοποιήσουν πλήρως τους κλασικούς φίλους της συνήθειας ‘Τραγική η λίστα σου, δεν έχεις βάλει Inchtabokatables’ και να περιορίσουν τον συντάκτη να διαλέξει 35 αντί για 350 τέτοια τραγούδια. Γι’ αυτό σήμερα θα παίξουμε με μπάντες.

Στα 90s, το ελληνικό ροκ με λαμπαδηδρόμους τις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά ζούσε τις μεγαλύτερες στιγμές της ιστορίας του, με δεκάδες μπάντες να χωράνε με το σπαθί τους (και συνήθως 2-3 χιτάκια) σε αυτή τη μεγάλη οικογένεια και να υπάρχει χώρος και για δεκάδες ακόμα.

Μπορεί ο κολλητός μου στο γυμνάσιο και το λύκειο να ήταν Παναθηναϊκός και συνεπώς να είχαμε ανεξάντλητο πεδίο για κόντρες και αντιπαράθεση, αλλά η βασική μας μάχη ήταν γύρω απ’ το ποιος ξέρει τις περισσότερες μπάντες. Αν ξέραμε κάποια και οι δύο κέρδιζε αυτός που είχε δίσκο της. Αν είχαμε και οι δύο δίσκο της, κέρδιζε αυτός που είχε τους περισσότερους απ’ αυτήν την μπάντα. Αν είχαμε τους ίδιους, ΟΚ, τότε σημειώναμε ισοπαλία.

Από τα μέσα της δεκαετίας και μετά, ο παλιός Ατλαντίς FM έβαλε το χεράκι για την περαιτέρω διάδοση του ελληνικού ροκ στην Αττική με heavy rotation -εντάξει, εξαιρούνται τα αμφιλεγόμενα τραγούδια του Άγγελου- αλλά η φλόγα στη Θεσσαλονίκη έκαιγε περισσότερο από οπουδήποτε.

Είκοσι χρόνια μετά, οι μπάντες που παίζουν ροκ θεωρούν αρκετά μπας κλας το να γράψουν μουσική με ελληνικό στίχο, τα πρότυπα έχουν αλλάξει άρδην, οι περισσότεροι ζουν και γράφουν με το όνειρο κάποιου live σε μεγάλο φεστιβάλ του εξωτερικού και το ελληνικό ροκ τους κάνει περισσότερο ως μια καλή ανάμνηση.

Σε αρκετούς κάνει και ως ένοχο μουσικό παρελθόν.

Στους ίδιους ακροατές θα έρχονται αναδρομικά οι στίχοι των Κόρε.Ύδρο. και θα τους παρηγορούν για την ατυχία να μην γεννηθούν σε κάποιο γκρι χωριό της βόρειας Αγγλίας (το οποίο οι ίδιοι ακροατές θα μισήσουν βαθιά όταν επισκεφτούν για μεταπτυχιακό στα mid-20s) ώστε να γλίτωναν τα αυτιά τους από κάτι τόσο άβολο όσο ένα τραγούδι στα ελληνικά. Τέλος πάντων.

Προφανώς το ελληνικό ροκ δεν είναι θέμα μίας ή δύο ή δεκαπέντε λιστών. Στην κατάλληλη αφορμή, το ΟΝΕΜΑΝ θα τοποθετηθεί εκτενώς και σε βάθος για αυτό το μουσικό φαινόμενο. Μην ξεχνάς ότι μεγαλώσαμε και με άλλα 90s τραγούδια, μόνο που δεν τα παίρναμε τόσο στα σοβαρά.

Στην παρακάτω 30άδα, διαλέξαμε μόνο ένα τραγούδι από τις 35 μπάντες. Δεν υπονοούμε ότι όλες ήταν το ίδιο μεγάλες (δεν ήταν) ούτε ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο σουξέ τους (οι επιλογές είναι μάλλον προσωπικά αγαπημένα από δίσκους που κυκλοφόρησαν εντός των 90s), αλλά και πάλι δεν έχει τόσο ζωτική σημασία το τραγούδι εδώ.

Εδώ, δείχνουμε το βάθος μιας μουσικής τάσης που εκτοξεύτηκε και κάηκε κάπου στη στρατόσφαιρα την ίδια δεκαετία με τα τελευταία αστέρια της όπως τα Διάφανα Κρίνα να δύουν στο τέλος της επόμενης.

Τη δεκαετία που κυκλοφόρησε το ‘Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι’.