Υπάρχει ελληνικό ‘Last Dance’ (με φοβερό Στράτο Αποστολάκη και τρομερό Ανδρέα Μικρούτσικο)

Τι καλύτερο από το να γυρίζεις πίσω στο χρόνο, αποφεύγοντας τη σημερινή πραγματικότητα της πανδημίας και της καθημερινότητας σε δουλειά/σχολείο/σπίτι με starter pack αποτελούμενο από μάσκες και γάντια και αντισηπτικά; Κλείσε τα μάτια και άνοιξε τα ξανά.  Βρίσκεσαι στο 1995, έχεις πατήσει παύση στο walkman που παίζει “…and all the roads we have to walk are winding” από ένα συγκρότημα που μόλις πριν λίγους μήνες άκουσες πρώτη φορά. Ανοίγεις την τηλεόραση, βαριέσαι.

Πάλι όμως, η πολιτική επικαιρότητα παίζει σκληρό μέταλ, με τον πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με καίριες δημόσιες παρεμβάσεις.

Το μόνο που θέλεις είναι να μπλοκάρεις αυτή την μιζέρια και την υποψία τρομολαγνείας του πολιτικού ρεπορτάζ που ήδη γίνεται αισθητή, ήδη τη νιώθεις να επιπλέει ανάμεσα στα δημητριακά που βουλιάζουν μέσα στο σοκολατούχο γάλα σου. Αλλάζεις κανάλι στο ζάπινγκ και βρίσκεις κάτι που σε αιφνιδιάζει ευχάριστα: Ένα ολόκληρο ντοκιμαντέρ για τον ‘Πρωταθλητή Χειμώνα Α’Εθνικής’ Παναθηναϊκό, με πολλά στιγμιότυπα και εκλεκτούς σχολιαστές. Ακόμα και η πρόταση γάμου του Διονύση Σχοινά προς την Καίτη Γαρμπή κατά τη ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση του ‘Μπράβο’, είναι πολύ ‘λίγη’ (και θα συμβεί δυο χρόνια αργότερα) μπροστά σε ένα τέτοιο ντοκουμέντο.

Τι στο καλό βλέπω;

Κάπου εδώ θα γίνει η απαραίτητη παύση για να εξηγήσουμε τι μας δείχνει αυτή η υπέροχη βιντεοκασέτα: Ο Παναθηναϊκός του Χουάν Ραμον Ρότσα με Κριστόφ Βαζέχα, Γιόζεφ Βάντσικ, Χουάν Χοσέ Μπορέλι και πολλούς ακόμα ταλαντούχους παίκτες, βρίσκεται με άνεση, αήττητος, στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα για το πρωτάθλημα της Α’Εθνικής 1994-95. Η σεζόν βρίσκεται στο καθιερωμένο break, που διαρκεί από την προ-παραμονή Χριστουγέννων μέχρι την πρώτη εβδομάδα του νέου έτους. Σε μια εποχή όπου τα social media και το YouTube δεν βρίσκονται καν στη σφαίρα του ιδεατού, η έλλειψη της αθλητικής δράσης καλύπτεται με τηλεοπτικά αφιερώματα που διατίθενται και ως βιντεοκασέτες μαζί με αθλητικά περιοδικά/εφημερίδες ή κατευθείαν στα βιντεοκλάμπ.

Οι καλύτερες συμμετοχές

Ανδρέας Μικρούτσικος:

Καθιστός σε κάποιον καναπέ, μας προειδοποιεί πως ο Παναθηναϊκός έχει ήδη κατακτήσει το πρωτάθλημα και πως οι υπόλοιπες ομάδες ας αναζητήσουν τον τίτλο σε άλλα σπορ, όπως το χόκεϊ επί πάγου και το ‘επί ξύλου κρεμάμενοι’. Το τελευταίο ήταν κάποιο κωμικό pun, για λίγους (μάλλον, μπορεί και όχι).

Μανώλης Μαυρομάτης

O Μανώλης Μαυρομάτης σχολιάζει Παναθηναικό

Σε κάποιο κέντρο διασκεδάσεως της εποχής (μπουζούκια), όπου ακούγεται καθαρά η φωνή του Πασχάλη να τραγουδάει “Αγάπη παρανοϊκή, ερωτάς δίχως λογική, ανεπανάληπτη…” ο κύριος Μαυρομάτης μπαίνει ξανά στον χαρακτήρα του αθλητικογράφου και περιγράφει με απόλυτη σιγουριά το -νικηφόρο-μέλλον του Παναθηναϊκό μέσα στους μήνες που θα ακολουθήσουν, σαν να δίνει δηλώσεις στην μεικτή ζώνη. Το έμπειρο μάτι ξέρει τι περιλαμβάνουν τα μελλούμενα (όχι για τον Πασχάλη, για τον Παναθηναϊκό).

Άγγελος Διονυσίου

Άγγελος Διονυσίου – 1995

Άλλος ένας ‘επώνυμος φίλαθλος’ που καλείται να σχολιάσει τον Παναθηναϊκό με τα μαύρα γυαλιά να κρύβουν το εμφανές hangover του. Κατάφερε να προφέρει 6 1/2 λέξεις περίπου.

Στράτος Αποστολάκης

O Στράτος Αποστολακης σχολιάζει την πορεία του Παναθηναϊκού. 1995

“Εεεε τα μυστικά μας θεωρητικά πρέπει να είναι πολλά, αφού κάναμε τέτοια πορεία, νομίζω ανάλογη πολύ σπάνια συναντάς στο ελληνικό πρωτάθλημα όλα τα χρόνια αυτά που θυμάμαι εγώ, εεε είμαστε αήττητοι σχεδόν ένα χρόνο. Το μυστικό μας εεε νομίζω είναι ότι δουλεύουμε πολύ […] και το κυριότερο ας πούμε, να μην ξεχνάμε και αυτό, είναι ότι δουλεύουμε πάρα πολύ”. Από τον Χουάν Μπορέλι μέχρι τον Νίκο Τσιαντάκη, εμφανίζονται δεκάδες ποδοσφαιριστές στη διάρκεια του video. Μόνο ο Στράτος Αποστολάκης όμως, καταφέρνει να συνδυάσει όλες μα όλες τις κλισέ ατάκες που χρησιμοποιούν οι Έλληνες ποδοσφαιριστές στις δηλώσεις τους, σε μια σειρά από απαντήσεις που ‘κολλάνε’ σχεδόν με οποιαδήποτε αθλητική ερώτηση.

Το sequel.

Ο Παναθηναϊκός κατακτούσε το πρωτάθλημα της σεζόν 1994-95 και ακόμα κανείς δεν είχε καταλάβει τι σήμαινε το ‘επί ξύλου κρεμάμενοι’ του Ανδρέα Μικρούτσικου. Επειδή όμως κάθε επιτυχημένη ταινία έχει και sequel, το καλοκαίρι του 1996 πήραν και πάλι φωτιά τα VHS players. Ένα νέο – κάτι σαν – ελληνικό ‘Last Dance’, μια νέα, πανηγυρική βιντεοκασέτα για το πρωτάθλημα που είχε και πάλι κατακτήσει ο Παναθηναϊκός, έκανε την εμφάνιση της σε περίπτερα και βιντεοκλάμπ. Μπορεί να μην ήταν κάτι περισσότερο από μια συρραφή ποδοσφαιρικών στιγμιοτύπων, παρ’όλα αυτά, αξίζει να τονίσουμε πόσο μαεστρικά χρησιμοποιείται η techno/europop της εποχής ως soundtrack.Ίσως αν έβαζαν με copy+paste τις δηλώσεις Στράτου Αποστολάκη από την προηγούμενη χρονιά, να απογειωνόταν και εκείνο το αριστούργημα.