Το Fair Play του Netflix είναι καλή δοκιμασία για το πρώτο ραντεβού

Στα χαρτιά, το Fair Play έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ερωτικού θρίλερ. Έχει το σεξ, έχει τις εκρήξεις, έχει δύο εραστές που συμβιώνουν παρότι συνεργάζονται ενώι η εταιρεία τους δεν θα ενέκρινε την προσωπική τους σχέση, Τα τρέιλερ της ταινίας παρουσιάζουν ένα παιχνίδι γάτας και ποντικού συνώνυμο με αυτό το είδος, που γενικά περιλαμβάνει σεξ σε ακατάλληλα μέρη και ερωτικά ψυχολογικά παιχνίδια που διαπερνούν την ηθική γραμμή.

Το Fair Play ωστόσο δεν είναι τίποτα από αυτά, αν και διατηρεί την classy trash ποιότητα που ταυτοποιεί εύκολα το genre.

Αμέσως μετά το πλάνο της Dynevor, το θρίλερ της Chloe Domont που παραδίδει εδώ την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινίας, συνεχίζει με τον χαρακτήρα της, την Emily, και τον σύντροφό της Luke (Alden Ehrenreich) να ξεφεύγουν στα κρυφά κατά τη διάρκεια μίας βαρετής γαμήλιας δεξίωσης για να κάνουν σεξ στις τουαλέτες. Μια ματιά στον Luke αφότου σκύβει για να τη γλείψει είναι αρκετή για να καταλάβουν ότι η Emily αιμορραγεί γιατί της έχει έρθει περίοδος. Το κρεμ φόρεμά της λερώνεται, το ίδιο και το πρόσωπό του, το ζευγάρι αντιμετωπίζει την αμηχανία του γελώντας και, τελικά, με μία χαοτική πρόταση γάμου που προμηνύει άγριες εξελίξεις.

Η Emily και ο Luke είναι και οι δύο εργαζόμενοι σε ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό hedge fund της Νέας Υόρκης. Όταν όμως η Emily θα πάρει την προαγωγή που ο Luke πίστευε ότι θα ήταν δική του, η σχέση τους αρχίζει να καταρρέει καθώς εκείνος αισθάνεται ότι μένει πίσω.

Η σεναριογράφος και σκηνοθέτρια είχε αρχίσει να γράφει το Fair Play προτού ασχοληθεί με τη σειρά Billions που διαδραματίζεται και αυτό στη χρηματοοικονομική βιομηχανία της Νέας Υόρκης, ενώ είχε από καιρό μεγάλο ενδιαφέρον για αυτόν τον κόσμο από ταινίες όπως το Wall Street και το Working Girl. Το γεγονός επίσης ότι το #MeToo δεν χτύπησε ποτέ τον οικονομικό κόσμο, ότι άντρες από τον συγκεκριμένο χώρο δε λογοδότησαν, και ότι οι γυναίκες εκεί αναγκάζονται να παίζουν άσχημα ώστε να επιβιώσουν υπό τους όρους αυτού του πεδίου, έκανε την ιδέα της το πιο πρόσφορο έδαφος.

Η Domont έχει κατασκευάσει ένα κομψό, σαγηνευτικό φιλμ που κρατά το κοινό εκτός ισορροπίας. Απορροφημένο, ενεργοποιημένο και αποπροσανατολισμένο την ίδια στιγμή. Η ταινία της είναι αιχμηρή όπως τα μαχαίρια που κάνουν την εμφάνισή τους στο φινάλε της, κυρίως όμως είναι το είδος ταινίας που, εάν έχεις κάνει ποτέ τον εαυτό σου μικρό για να αποφύγεις την οργή ενός ανασφαλούς άνδρα, ή εάν έχεις έστω γίνει μάρτυρας του φαινομένου αυτού, θα σε κάνει να νιώθεις ότι αναγνωρίζεσαι. Ότι σε βλέπουν.

Αυτό που μπορεί να κάνει πολύ καλά το σινεμά είναι να τοποθετήσει τον θεατή στην ψυχολογική συνθήκη γυναικών που βρίσκονται να ζαρώνουν, ή απλώς να ανησυχούν ότι η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή τους θα απειλήσουν ανθρώπους και ότι θα υπάρξουν συνέπειες.

Ο Luke μοιάζει με το καλύτερο είδος υποστηρικτικού συντρόφου μέχρι να αισθανθεί πως οι γύρω του γελούν μαζί του, ότι η ζωή που έχει απεγνωσμένα πείσει τον εαυτό του ότι αξίζει να ζήσει ανατρέπεται, και ότι η Emily που τον λατρεύει ενδέχεται να τον κοιτάζει πια μέσα από διαφορετικό φακό.

Άνδρες όπως αυτός πιστεύουν ότι αξίζουν κάτι – μία γυναίκα, μία δουλειά, ένα πολύ συγκεκριμένο είδος σεβασμού – απλώς και μόνο επειδή υπάρχουν. Όταν αντιλαμβάνονται πως μπορεί και να ισχύει το αντίθετο, δε βρίσκονται μακριά από τη λεκτική ή/και τη σωματική βία. Πριν καν ακόμη φτάσουμε όμως σε αυτό το σημείο, η πραγματική απειλή βρίσκεται στη σιωπή του Luke, στο πώς τιμωρεί μία αποτραβηγμένη και εξοντωμένη Emily. Τίποτα δεν μπορεί να πει ή να πράξει για να κάνει τον αρραβωνιαστικό της να χαμογελάσει και οι αποκρουστικές προσπάθειές της να εκτονώσει την πίεση κάνουν απλώς τα πράγματα χειρότερα.

Η Dormont και ο διευθυντής φωτογραφίας της, Menno Mans, δημιουργούν έντονες οπτικές αντιθέσεις στο αμυδρά φωτισμένο, αραιά επιπλωμένο διαμέρισμα της Emily και του Luke όπου η άλλοτε αγαπημένη δυναμική τους αγωνίζεται να επανεμφανιστεί, και το Fair Play τους ακολουθεί μεταξύ αίθουσας συνεδριάσεων και κρεβατοκάμαρας, μετατρέποντας αυτούς τους δημόσιους και ιδιωτικούς κόσμους σε εμπόλεμες ζώνες.

Υποθέτω θα είχε ενδιαφέρον ως ταινία πρώτου-δεύτερου ραντεβού, για να τεστάρει κανείς εάν υπάρχει έδαφος για κάποια επερχόμενη δική του εμπόλεμη ζώνη.