Το φινάλε του The Knick είναι όλη η ζωή σε 55 λεπτά

Ο Θοδωρής Δημητρόπουλος ξεκινά το review του για το δέκατο και τελευταίο επεισόδιο της δεύτερης και καταληκτικής σεζόν του The Knick με την εξής ατάκα: “Υπάρχει μια σοβαρή περίπτωση ο Σόντερμπεργκ και το παρεάκι του να μας έχωσαν ένα series finale κάτω από τη μύτη μας χωρίς να έχουμε ιδέα. Μπράβο”. Κι είναι αλήθεια ότι όταν προβλήθηκε το φινάλε στην Αμερική, κανείς δεν γνώριζε από πριν ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο επεισόδιο. Δεν ξέρω αν οι δημιουργοί θα βρουν έναν τρόπο να την συνεχίσουν χωρίς Θακ αλλά για μένα και τους περισσότερους η σειρά σταματά εδώ.

Ήθελα όμως αφού είδα για άλλη μια φορά το φινάλε, χθες βράδυ στα κανάλια Novacinema που έχουν την αποκλειστική προβολή της σειράς. Για μένα της καλύτερης σειράς για το 2015, να γράψω μερικά πράγματα για όσα μικρά και μεγάλα ανακαλύπτουμε μέσα σε 55 λεπτά τηλεόρασης. Για τις σχέσεις των ανθρώπων, για τη ζωή και τα συναισθήματά μας, για τη μαύρη και μίζερη πολλές φορές ψυχή μας, για τους ανθρώπους γύρω μας που ορίζουν άθελά τους τη δική μας μοίρα.

Οι διάλογοι, οι μονόλογοι, η κατάληξη των ιστοριών των βασικότερων χαρακτήρων της σειράς είναι ένας τρομακτικά ακριβής καθρέφτης της κοινωνίας μας. Μόνο που σε αυτή τη σειρά, ο καρκίνος, ο ρατσισμός και όλα όσα πιασάρικα προκρίνουν οι δημιουργοί για να ευαισθητοποιήσουν σε κάθε σειρά και ταινία τον κόσμο, δεν σερβίρονται όπως η οικονομική κρίση στον Άλλο Κόσμο του Χριστόφορου. Σερβίρονται στη σωστή τους διάσταση μέσα στην ιστορία των χαρακτήρων. Και έρχονται ως λύτρωση ή τιμωρία για τους ανθρώπους αυτούς.

Το καταπιεσμένο εγώ της Lucy Elkins

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που ζει μέσα στις νόρμες και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει ένα κλαρί να πιαστεί για να ξεφύγει. Η nurse Elkins έζησε όπως μάθαμε τα πρώτα χρόνια της ζωής της με έναν πατέρα που την καταπίεζε, έναν πατέρα που την κακοποιούσε. Ο έρωτάς της για τον Thackery αποτέλεσε τον κινητήριο μοχλό για να αντλήσει δύναμη και να ζητήσει για τον εαυτό της όσα θεωρητικά στερήθηκε. Το αθώο – και πανέμορφο συνάμα – πρόσωπό της δεν φαντάζεσαι ποτέ ότι μπορεί να ανήκει σε μία αδίστακτη γυναίκα που κόβει το τελευταίο νήμα της ζωής του πατέρα της και ύστερα από μια μικρή περιπλάνηση στον έρωτα αποφασίζει να δεσμευτεί με τον πιο πλούσιο  και ισχυρό άνδρα τριγύρω της. Μία γυναίκα που κάνει τελικά τα πάντα για το δικό της καλό. Η Lucy έδωσε μία από τις καλύτερες σκηνές της σειράς με τον μονόλογο μπροστά στον προς εκτέλεση πατέρα της. Μονόλογος που τριγυρνά σε πολλά καταπιεσμένα μυαλά.

Το άπληστο εγώ του Herman Barrow

Στο τελευταίο επεισόδιο της σεζόν παρακολουθούμε τον Herman να κάνει ακριβώς ό,τι σε κάθε άλλο επεισόδιο της σειράς. Να κυνηγάει το χρήμα, να απολαμβάνει τις όποιες πρόσκαιρες απολαύσεις της ζωής – είτε είναι σεβασμός, είτε είναι μία πόρνη στο κρεβάτι του – να προσπαθεί να σώσει τα σπασμένα γιατί έχει βάλει τον εαυτό του σε έναν φαύλο κύκλο χρεών και μεσοαστισμού. Τον ίδιο φαύλο κύκλο στον οποίο μπαίνει κάθε μικρό και μεγάλο λαμόγιο της κοινωνίας μας. Να κλέψει λίγο από εδώ, να χρωστάει λίγα εκεί, να ξεδίνει στον πληρωμένο έρωτα και να ελπίζει σε τι; Σε μία θέση σε ένα στρογγυλό τραπέζι με ανθρώπους πολύ πιο ισχυρούς και ανήθικους από εκείνον. Στη Νέα Υόρκη οι λέσχες, στη δική μας κοινωνία τα τραπέζια των ληστών στη Γλυφάδα, τη Βουλιαγμένη και το Κολωνάκι. Για τον καρκίνο δεν είναι ανάγκη να σχολιάσω κάτι. Μόνο να πω ότι μοιάζει να ταιριάζει ιδανικά ως ποινή ενός ανθρώπου τόσο σάπιου.

Το υπερφίαλο εγώ του Everett Gallinger

“It is a message worth to be spread”. Ο Everett μετά από μία τρομακτική ψυλογογική μετάπτωση μετά τον συγκλονιστικό θάνατο του παιδιού του και την ψυχική κατάσταση της γυναίκας του, αποφασίζει να γίνει travelling prophet, evangelist, πες το όπως θες των πρακτικών του για τη διαιώνιση της λευκής φυλής. Σωστά τοποθετημένος χρονολογικά γίνεται ο πιονέρος μιας λογικής που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στις περισσότερες δεκαετίες του εικοστού αιώνα και να μας ταλαιπωρεί ως σήμερα. Πρόσεξε όμως τι φιγούρα είναι ο Everett. Είναι ένας μέτριος, ένας άνθρωπος που αδυνατεί να δει άλλους να προοδεύουν και επιζητά να μείνει κολλημένος στην καρέκλα. Είναι οι μέτριοι και οι ανίκανοι που ψάχνουν δαιμόνια και ακραίες μεθόδους για να μπορέσουν σε κάτι να είναι καλοί. Ο μέτριος του Knickerbocker, είναι ο άριστος της νέας μεθόδου.

Το ελεύθερο εγώ της Cornelia Robertson

Από τους χαρακτήρες που δεν συμπάθησα ποτέ στη σειρά. Ενδεχομένως γιατί δεν είχε τα κότσια για να κρατήσει το μωρό και να κλεφτεί με τον Algernon. Η Cornelia είναι το κλασικό πρότυπο του πλουσιοκόριτσου που θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ό,τι εκείνη ορίζει στη ζωή της μέχρι να μάθει τη σκληρή αλήθεια της ζωής. Είτε από έναν διευθυντή νοσοκομείου, είτε από τον πατέρα της, είτε από τον ίδιο της τον αδερφό. Η Cornelia πάλεψε με τις επιθυμίες της, καταπίεσε τις περισσότερες αλλά το φινάλε την βρίσκει λυτρωμένη, απαλλαγμένη από τα δεσμά της. Δεν ξέρω βέβαια αν είναι πιο πολύ ο φόβος του αδερφού ή το πνεύμα της που την οδήγησαν στο καράβι. Όπως και να ΄χει, κάθε μεγάλη απόφαση χρειάζεται λίγο σπρώξιμο.

Το εγκλωβισμένο εγώ του Algernon Edwards

Συζητώντας με τον πατέρα του στο τελευταίο επεισόδιο, όταν τον ρωτά τι έγινε και είναι χτυπημένος, ο Algernon απαντά: “A fight. It was inevitable” για να εισπράξει το αφοπλιστικό “It always is with you”. Ο Algernon μοιάζει σε κάθε επεισόδιο της σειράς δέσμιος της ταυτότητάς του. Είτε αναγκασμένος να πρέπει να αποδείξει κάθε φορά εκ νέου την αξία του καθότι μαύρος, είτε αναγκασμένος να τιθασεύει τη φύση του που επιζητά την εύρεση άλλου ενός αντιπάλου. Ίσως η πιο τραγική φιγούρα της σειράς αν αναλογιστείς τις δυνατότητές του επαγγελματικά και την κανονικότητα των επιθυμιών του προσωπικά.

Το κληρονομικό εγώ του Henry Robertson

Δεν βλέπεις το πλουσιόπαιδο στη φάτσα του; Εκείνον που λέει πάντα ότι θα είναι καλύτερος από τον πατέρα του; Εκείνον που θα αγαπήσει το κοινό; Ο Henry είχε όλα αυτά τα στοιχεία. Και σίγουρα δεν είναι η Lucy που τον παρέσυρε σε αυτά τα αμαρτωλά μονοπάτια αλλά ο βολεμένος Henry μοιάζει να είναι ακόμα πιο άπληστος από τον πατέρα του. Ένας καλομαθημένος που ζητά τα πάντα για τον εαυτό του και δεν διστάζει να θυσιάσει την οικογένειά του στο βωμό του προσωπικού του κέρδους.

Το κολάσιμο εγώ του Tom Cleary

Ακόμα μια συγκλονιστική σκηνή. Η εξομολόγηση του Cleary μας προσφέρει ένα σοκαριστικό νέο. Το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος για να κερδίσει αυτό που θέλει. Το πόσο εύκολα θα προδώσει κάποιος τον άνθρωπό του για να φανεί αυτός ο καλός, ο σωστός, ο κατάλληλος. Ο Cleary έχει βρει τον τρόπο να δικαιολογεί εαυτόν για κάθε έγκλημα που διατελεί. Έτσι έκανε σε όλη τη σειρά έτσι κάνει και τώρα. Τι λέει στον παπά που τον εξομολογεί; “I did you all a fucking favor” με το να απομακρύνει την Harriet από τον κλήρο. Θα πεις οτιδήποτε για να δικαιολογήσεις την αμαρτία σου. Θα πεις οτιδήποτε για να προστατέυσεις τον εαυτό σου, απέναντι σε Θεό, ανθρώπους και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Το υπερτροφικό εγώ του John Thackery

Ο Thack είναι νεκρός και ο Algernon στο γραφείο του. Οι κόμποι πάνω στο γραφείο, σηματοδοτούν την προαναγγελία του τέλους. Ένα τέλος που ούτε εμείς ούτε ο Everett θέλαμε να δεχτούμε για τον Thack. Υπάρχουν άνθρωποι που για να φτάσουν τον στόχο τους ξεπερνούν κάθε προσωπικό και ανθρώπινο όριο. Όταν η επέμβαση που έκανε στον εαυτό του δεν πήγαινε καλά, είπε στον Chickering και τον Everett “Thank you doctors but I will finish what I started, the show must go on”. Γιατί πάντα έπρεπε αυτός να πρωταγωνιστεί στο show, έπρεπε πάντα η δουλειά να προοδεύει ασχέτως των συνθηκών. Είναι αυτό που κράτησε τον Thack ζωντανό δύο σεζόν, είναι αυτό που αντιπροσώπευε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλους στη σειρά. Το show έπρεπε πάση θυσία να συνεχιστεί, για τον καθέναν προσωπικά, για όλους, για την επιστήμη. Είναι αυτό το show που ανέλαβε ο ίδιος να συνεχίσει στο πρώτο πρώτο επεισόδιο της σειράς. Είναι αυτό το show που παρέδωσε στα λευκά παπούτσια του Τσικ και στην γυρισμένη πλάτη που αντίκρυζε ο Algernon στο τέλος του επεισοδίου.

Μέσα σε 55 λεπτά, οι δημιουργοί έδωσαν στους χαρακτήρες της σειράς το πρόσωπο του καθενός από εμάς, το εγώ που κρύβουμε ή φωνάζουμε. “This is it. This is all we are” είπε ο Thack πριν αφήσει την τελευταία του πνοή και δεν ξέρω αν κατάλαβε εκείνη την τελευταία στιγμή το ανώφελο του πράγματος ή αν απλά ήθελε να δείξει πόσο παγιδευμένοι είμαστε στον κύκλο της ζωής.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι μέσα από τον Thack και όσους τον περιτριγύριζαν, είδαμε μέσα σε αυτή τη σειρά αλλά και ειδικότερα σε αυτό το τελευταίο επεισόδιο, το είδωλό μας στον καθρέφτη του The Knick. Είδαμε την σκοτεινή πλευρά του δικού μας εαυτού.