Το Flow είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που θα δεις φέτος

Τοποθετημένο σε ένα μεγάλο, ανθισμένο και γεμάτο ζωή δάσος, το Flow ξεκινάει με πεταλούδες να φτερουγίζουν, κουνέλια να χοροπηδούν και τη Γάτα – στην οποία δεν δίνεται ποτέ όνομα – να μοιάζει σα στο σπίτι της.

Περιπετειώδης, αλλά και επιφυλακτική, με τα αυτιά της να πλαταίνουν όταν τρομάζει, αυτή η Γάτα δεν φοβάται να αρπάξει ένα ψάρι από μία αγέλη σκύλων όταν αυτοί δεν κοιτάζουν, και είναι αρκετά γρήγορη ώστε, όταν την κυνηγούν, μπορεί πολύ εύκολα να τους ξεφύγει. Τους βλέπει όμως να επιστρέφουν κατά πάνω της τρέχοντας, χωρίς να κοιτάζουν προς το μέρος της, ακολουθούμενοι από ένα κοπάδι ελάφια.

Και μετά ένας τοίχος νερού – μία πλημμύρα που βροντοχτυπά το δάσος, παρασύρει τη Γάτα και την αφήνει πρώτα σε ένα κλαδί δέντρου και μετά σε έναν λόφο κοντά στο εργαστήριο ενός γλύπτη, που, σε αυτή την πρώιμη στιγμή της ταινίας, είναι το μόνο σημάδι ότι άνθρωποι υπήρξαν ποτέ τριγύρω.

Η Γάτα βρίσκεται λοιπόν χωρίς άλλη επιλογή από το να καταφύγει σε ένα μικρό ιστιοφόρο, του οποίου ο μοναδικός επιβάτης είναι ένα καπιμπάρα. Έρχονται και άλλοι τελικά στην παρέα, όπως ένας σκύλος, ένας λεμούριος και ένα πουλί. Όλα τους θέλουν να επιβιώσουν, αλλά η Γάτα θέλει να το κάνει αυτό στην απομόνωση, ο σκύλος λαχταρά την κοινότητα, το πουλί θέλει κάτι ενδιάμεσο, ο λεμούριος βασίζεται στον υλισμό του και το καπιμπάρα αδιαφορεί για σχεδόν όλους τους. Η ανάπτυξή τους σε μία πραγματική κοινότητα είναι η ραχοκοκαλιά του Flow.

Ο Λετονός σκηνοθέτης Gints Zilbalodis είχε κάνει το ντεμπούτο του με το Away το 2019, μία ταινία κινουμένων σχεδίων για έναν και μοναδικό χαρακτήρα, που είχε γυρίσει μόνος του. Αυτή τη φορά εξακολουθεί να είναι συν-σεναριογράφος, σκηνοθέτης, μοντέρ, συμπαραγωγός και συν-συνθέτης της μουσικής για το Flow, όπως όμως αρμόζει σε μια ιστορία για ζωάκια που συνεργάζονται για να επιβιώσουν, είχε βοήθεια.

Οι animators από το Βέλγιο και τη Γαλλία έχουν κάνει θαύματα με τα digital γραφικά των πανέμορφων φωτορεαλιστικών φόντων. Η ρευστή εικονική τους κάμερα στροβιλίζεται και περιστρέφεται για να ακολουθεί τα πλάσματα που φαίνονται σχεδιασμένα στο χέρι. Είναι ένα συναρπαστικό μείγμα, σαν ένας τρισδιάστατος Bambi να περιπλανιέται σε ένα ντοκιμαντέρ φύσης.

Τα ζώα συμπεριφέρονται σαν αληθινά ζώα, όχι ως καρτούν ή ως άνθρωποι, και αυτή η αυτοσυγκράτηση προσδίδει στην περιπέτειά τους μια αυθεντικότητα που, σε στιγμές απόλαυσης και κινδύνου, κάνει τα συναισθήματα πολύ πιο ισχυρά.

Οι κινήσεις όλων τους μοιάζουν φυσικές, το ίδιο όμως και οι εκφράσεις τους στις κρίσιμες στιγμές της αφήγησης – όταν κινείται η βελόνα ανάμεσα στο γνήσιο και το ανθρωπομορφικό, κερδίζει πάντοτε το πρώτο. Ένα ανήσυχο βλέμμα που ρίχνει ο σκύλος, ας πούμε, όταν συνειδητοποιεί ότι η παλιά του αγέλη είναι μεγαλύτερος μπελάς από ότι υπολόγιζε θα είναι απολύτως οικείο σε όποιον έχει λαμπραντόρ ή ριτρίβερ. Κάθε πλάσμα έχει παρόμοιες στιγμές και είναι προς τιμήν της δουλειάς που έχει κάνει ο Zilbalodis και η ομάδα animation του για να ζωντανέψουν όλα αυτά, χωρίς ούτε μια λέξη διαλόγου.

Αν πούμε δυνατά τα μέσα και τα έξω αυτής της ιστορίας ακούγεται απλή και γλυκανάλατη – η Γάτα ζει μία βιβλική οδύσσεια και μαθαίνει την ανιδιοτέλεια – αλλά είναι η μεθοδολογία του Zilbalodis και το animation που κάνουν το Flow να μοιάζει τόσο εξελιγμένο, δοκιμάζοντας τα όρια του πώς προβάλλουμε τα ανθρώπινα συναισθήματα στα ζώα, αναλογιζόμενοι ταυτόχρονα και αθόρυβα τη μόνιμη ζημιά που έχουμε προκαλέσει στον πλανήτη. Το Flow μπορεί να είναι ένα ψηφιακό κατασκεύασμα, είναι όμως επίσης ανοιχτό, ζωντανό, φτιαγμένο από τα στοιχεία. Από κάθε άποψη, είναι μία ανάσα φρέσκου αέρα.

Είναι φαβορί για το Όσκαρ Καλύτερου Animation, αλλά έχει και μία – εξαιρετικά σπάνια για ταινία κινουμένων σχεδίων – δεύτερη υποψηφιότητα Καλύτερου Διεθνούς Φιλμ. Αμφότερες οι υποψηφιότητες είναι οι πρώτες της Λετονίας.

Το Flow – Η Γάτα Που Δεν Φοβόταν το Νερό κυκλοφορεί στις αίθουσες από το Cinobo.