To Fresh Off the Boat δεν είναι (απλά) το ασιατικό Modern Family

Υπάρχουν πολλοί εξαιρετικοί λόγοι να κάτσεις να δεις τώρα όλα τα επεισόδια του Fresh off the Boat που έχουν προβληθεί μέχρι τώρα. Για να λες ότι το ανακάλυψες πρώτος. Γιατί ο πιτσιρικάς είναι απίστευτη μούρη. Επειδή η μάνα-τίγρης έχει τα προσόντα να εξελιχθεί σε μυθική τηλεοπτική φιγούρα. Ο πιο σημαντικός; Ότι θα σε κάνει να γελάσεις.

Αυτό είναι το Fresh off the Boat.

Ναι, δικαίως σου θυμίζει Modern Family. Και ναι, το γεγονός ότι πήρε πράσινο φως, προφανώς έχει σχέση με την επιτυχία του Blackish και του Empire. Δυο σειρές που απέδειξαν ότι ο κόσμος διψάει να δει διαφορετικές οικογένειες. Ειδικότερα όταν αυτές έχουν άλλο χρώμα δέρματος.

Aυτός λοιπόν στα αριστερά, στη φωτό πιο κάτω, είναι ο τύπος που έγραψε το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίζεται η σειρά. Τον λένε Eddie Huang. Και λογικά τον ξέρεις από το Snack-Off του MTV. Επίσης είναι δικηγόρος. Εστιάτορας. Και κολλημένος με το hip hop.

Τίποτα από αυτά δεν έχουν σημασία. Γιατί στο Fresh off the Boat αυτό που μας περιγράφει το παλικάρι είναι το πως ήταν να μεγαλώνει στο ‘λευκό’ Orlando των 90s, με μια μάνα Κέρβερο και ένα πατέρα που είχε steakhouse με Wild West τύπου διακόσμηση.

Η απάντηση; Όχι και πολύ εύκολα. Εκείνος πάντα. Γιατί τα δυο του αδέλφια προσαρμόστηκαν μια χαρά στα προάστια. Ο αμέσως μικρότερος μάλιστα απέκτησε γρήγορα φίλους. Επίσης φιλενάδες. Ναι, πληθυντικός.

Το βασικό του πρόβλημα; Ότι κανείς δεν τον καταλαβαίνει στο σχολείο γιατί είναι διαφορετικός. Και ότι στο σπίτι του, η -εγκληματικά οικονόμα- μάνα του, επιμένει να θέλει να τον κάνει να φέρεται υπεύθυνα.

Κάτι που σημαίνει ότι παραπονιέται στους δασκάλους γιατί βάζουν υπερβολικά εύκολα καλούς βαθμούς. Δεν τον αφήνει να αγοράσει sneakers και video games αν δεν πάει να δουλέψει για αυτά. Και επιμένει να του μαγειρεύει σπιτικά και όχι να του παίρνει έτοιμα γεύματα όπως έχουν όλα τα άλλα παιδιά στο σχολείο (που θεωρούν αηδία όσα τρώει εκείνος).

Ναι, συμφωνώ. Θα μπορούσε να είναι Ελληνίδα. Ή τουλάχιστον η δική μου μάνα η οποία πήγαινε στους δασκάλους και τους έλεγε να με δέρνουν αν θεωρούν ότι πρέπει. Οπότε Eddie, my man, καταλαβαίνω τι πέρασες.

Ευτυχώς δηλαδή που είχες τους Wu-Tang Clan και τα σοφά τους λόγια να σου κάνουν παρέα. Και να σου μαθαίνουν και το σωστό pimp walk θριάμβου.

Εντάξει, δεν ήταν όλα άσχημα. Εγώ, μεγαλώνοντας στην Καλλιθέα, δεν είχα π.χ. για γειτόνισσα την καυτή -2η σύζυγο- Honey, με το σιλικονάτο στήθος. Αλλά, και να την είχα, δεν πιστεύω ότι θα με άφηνε να προσποιηθώ πως την έχω γκόμενα προκειμένου να πουλήσω μούρη στην παρέα.

Και σκέψου ότι ο πιτσιρικάς πρωταγωνιστής δεν είναι καν αυτός που κλέβει την παράσταση στο Fresh off the Boat. Όπως δεν την κλέβει ο πάντα χαμογελαστός πατέρας Randall Park, τον οποίο είδαμε πρόσφατα και στο The Interview ως πρόεδρο της Βόρειας Κορέας.

Εκείνη που έκανε από το πρώτο επεισόδιο το μπαμ ήταν η 26χρονη Constance Wu στο ρόλο της μάνας. Υπερπροστατευτική. Σπαγκοραμμένη. Αποφασισμένη. Με το μάτι να γυαλίζει. Και, πάνω από όλα, ένας αναπάντεχος ξεναγός στην ηλιθιότητα της ζωής στα προάστια. Εκεί όπου όλοι είναι ίδιοι (εξαιρετική η σκηνή όπου προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι το Daytona 500).

Προφανώς και δεν είναι όλα ρόδινα. Το Fresh off the Boat έχει δεχθεί κριτική ότι διαιωνίζει τα στερεότυπα σχετικά με τους Ασιάτες. Όσον αφορά π.χ. την προφορά. Τις συνήθειες. Τον ζήλο να πετύχουν.

Οι πρωταγωνιστές του το υπερασπίζονται με ζήλο. Εξηγώντας πως ότι στερεότυπο υπάρχει στη σειρά, υπάρχει και στη ζωή. Ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να εκπροσωπούν ένα ολόκληρο λαό. Και ότι το σημαντικό είναι ότι τα αστεία δεν είναι φθηνά. Που όντως δεν είναι. Τουλάχιστον τα περισσότερα από αυτά.

Ο δημιουργός του πάλι, όχι και τόσο. Μάλιστα ο Eddie βγήκε και έγραψε ένα ολόκληρο άρθρο για το πως το τηλεοπτικό δίκτυο ‘νέρωσε’ το όραμά του και το έκανε πιο φιλικό προς το λευκό κοινό. Παίζει και να έχει δίκαιο. Ή απλώς παίζει να έχει χαλαστεί που το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι edgy, δεν είναι μια κωμική εκδοχή του Breaking Bad (της αγαπημένης του δηλαδή σειράς).

Τι μένει για το τέλος; Ότι αυτή είναι η πρώτη σειρά με Ασιάτες πρωταγωνιστές στην Αμερική εδώ και 20 χρόνια. Και είναι δεδομένο ότι θα ακολουθήσουν δεκάδες άλλες. Κάποιες καλύτερες. Κάποιες (οι περισσότερες) χειρότερες. Όλες, ωστόσο, διαφορετικές σε σχέση με ότι βλέπαμε πριν.

Οπότε, μπράβο στον Eddie. Και, κυρίως, μπράβο στην μάνα του.