Το Ghost Recon Wildlands είναι η Ubisoft

Φίλοι PopCoders, σας προειδοποιώ ότι έχω μπει στον αγωνιστικό χώρο με full διάθεση να γκρινιάξω για τη διαιτησία. Και, η αλήθεια είναι, πως το βασικό πρόβλημα ίσως να μην είναι το Ghost Recon Wildlands αυτό καθαυτό αλλά η λογική της Ubisoft. Αν απομονώσω ορισμένα στοιχεία του εν λόγω παιχνιδιού, αν υποθέσουμε ότι τα έβλεπα για πρώτη φορά σ’ αυτή την gaming ζωή, μπορεί και να με έψηναν. Βέβαια, υπάρχουν και τα προβλήματα, θέματα δηλαδή που όσες φορές και να τα δεις συγκαταλέγονται στα μείον του όποιου videogame.

Για αρχή, θέτω ένα θεμελιώδες ερώτημα, απευθυνόμενο σε πρώτη φάση στην κύρια υπεύθυνο Ubi, αλλά και κατ’ επέκταση στο σύνολο των publishers εκεί έξω. «Είναι αναγκαίο κάθε franchise την εποχή που διανύουμε να μετατρέπεται σε open-world game;». Απαντώ με τη λέξη, «νισάφι». Τα παιχνίδια ανοικτού κόσμου είναι μέσα στα 2-3 αγαπημένα μου είδη, όμως όλη αυτή η υπερβολική δόση κυκλοφοριών το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει να μπουχτίζει, να χάνει το γούστο της βρε αδερφέ.

Έχουμε κάνει μαζί φαντάροι;

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Είσαι ένας τύπος που έρχεται από άλλον πλανήτη (είσαι ήρωας από άλλον πλανήτη, Sport Billy) και, για την οικονομία της κουβέντας, γνωρίζεις από videogames, τα ‘χετε κι εκεί. Απλώς, δεν είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά της Γης, στον γαλαξία σου δεν υπάρχει Ubi. Η πρώτη σου εντύπωση από το Ghost Recon Wildlands θα είναι πολύ καλή.

Κοίτα να δεις τι φτιάξανε ρε φίλε. Ένας τεράστιος, γεμάτος χάρτης με δεκάδες πράγματα να κάνεις. Κι αυτή η Βολιβία είναι εξαιρετικά σχεδιασμένη, με ποικιλία στα περιβάλλοντα, από χιονισμένα βουνά έως αμμουδερές παραλίες και νησάκια, υψομετρικές διαφορές και τα ρέστα. Όχι απλώς θέλεις αυτοκίνητο και μηχανή για να τη διασχίσεις σε ασφάλτινες και χωμάτινες διαδρομές (πολύ Colin McRae ακούστηκε αυτό), αλλά επιβάλλονται τα πλεούμενα, ακόμα και ιπτάμενα μέσα. Ευτυχώς, υπάρχει και το fast travel για να συντομεύσουμε λίγο τις διαδικασίες.

Κι αυτή η ιστορία ακούγεται ενδιαφέρουσα, αν και λίγο υποτιμητική για τη Βολιβία για να λέμε την αλήθεια. Ένα καρτέλ από Μεξικό μεριά έχει στην ουσία κατακτήσει τη χώρα και έχει ρίξει τα πλοκάμια του παντού. Κάποια κομάντα από άλλο κράτος, ΗΠΑ λέγεται, καλούνται να επέμβουν και να καθαρίσουν την κατάσταση. Το πιο ιντριγκαδόρικο όλων φαίνεται να είναι η δομή της αποστολής, η διαστρωμάτωση. Ξεκινάς από χαμηλά, ταρακουνάς στη συνέχεια τους υψηλόβαθμους και στόχος, φυσικά, είναι να κόψεις το κεφάλι.

Ωραίο φαίνεται και το gameplay, εμείς στον πλανήτη Olympus δεν έχουμε τέτοια πράγματα. Έχεις απέραντη ελευθερία να ολοκληρώσεις το objective όπως νομίζεις, έχει και παράπλευρες αποστολές. Υπάρχουν πολλά και διάφορα όπλα τα οποία αναβαθμίζεις, ικανότητες, drone που αποκαλύπτει τις θέσεις των εχθρών, stealth gameplay για να μην αρχίζουν και τελειώνουν όλα στο «άμυαλο» πιστολίδι, customization, ρε τι χαμός είναι αυτός.

Επίσης, μπορώ να παίξω (διαπλανητικό) co-op με τρεις ακόμη φίλους μου (ή και όχι φίλους μου) και να φέρουμε σε πέρας κάθε πιθανή αποστολή οποιαδήποτε στιγμή, να μπούμε και να βγούμε όποτε θέλουμε. Εσείς οι γήινοι είστε πολύ τυχεροί, έχετε φοβερά games, τι μετοίκηση του Άρη και πράσινοι μονόκεροι, προσωπικά σκέφτομαι σοβαρά να μετακομίσω στον πλανήτη σας. Γεια σου ρε Ubi με τα όμορφά σου.

Την κατάρα μου να ‘χεις Far Cry 3

Mόνο που εμείς, οι κάτοικοι αυτού του παράξενου πλανήτη που λέγεται Γη και ασχολούμαστε με videogames, τα ‘χουμε ξαναδεί όλα αυτά, και να ήταν μόνο μία φορά να πήγαινε στον διάολα. Και το σημείο μηδέν μοιάζει να είναι το Far Cry 3.

Προσοχή εδώ. Το εν λόγω παιχνίδι το σέβομαι, το τιμώ, για να πούμε την πλήρη αλήθεια το λάτρεψα όσο λίγα. Παρόλα αυτά, πέρα από τα επιμέρους στοιχεία τα οποία βλέπουμε κατά κόρον σε open-world games της Ubi, υπάρχει και κάτι ακόμη, η ρίζα του προβλήματος: η επιτυχία του έβαλε την εταιρεία σε ένα πολύ συγκεκριμένο καλούπι με το οποίο έχει ταχθεί να ζήσει και να πεθάνει. Σαν τους Golden State Warriors και το τρίποντο, η κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν είναι εξασφαλισμένη.

Πέρα από το Far Cry 3, αν έχεις παίξει Watch Dogs, The Division, ακόμα και Assassin’s Creed, για λίγες έστω ώρες, στο Ghost Recon Wildlands θα διαπιστώσεις πληθώρα όμοιων (ή παρόμοιων) χαρακτηριστικών με τρόπο εξόφθαλμο, σχεδόν προκλητικό.

Δυστυχώς, το ζήτημα του copy-paste έχει και παρέα στη λίστα των αρνητικών, π.χ. το ΑΙ είναι για να γελάει κανείς σε ορισμένες στιγμές. Επειδή ακριβώς το Wildlands παίζεται και σόλο, τη θέση των τριών συμπαικτών δύναται να πάρουν τύποι που ελέγχονται από τον κομπιούτερ (που λέγαμε παλιά). Δεν είναι μόνο ότι υπάρχουν φάσεις που πράττουν ασυνάρτητα. Ο ρεαλισμός του παιχνιδιού δέχεται σοβαρό πλήγμα όταν εμφανίζονται στο ξέφωτο στα 20 μέτρα από τους αντιπάλους οι οποίοι θα πρέπει να κλείσουν ραντεβού στον οφθαλμίατρο το συντομότερο δυνατό γιατί δεν βλέπουν την Παναγιά τους.

Ή, καλύτερα, κάνουν ότι δεν τους βλέπουν για να μη σου χαλάσουν τη stealth προσέγγιση για κάτι που δεν φταις, για την εγκεφαλική καθυστέρηση του φίλα προσκείμενου ΑΙ. Επιπλέον, είναι επικό να φεύγεις μόνος σου με αυτοκίνητο, βαπόρι, ελικόπτερο και ξαφνικά να διακτινίζονται οι τρεις συνάδελφοί σου εντός του μέσου μεταφοράς με τρόπο που ούτε στον πλανήτη Olympus δεν έχουν εφεύρει (ακόμη). Τέλος, είναι εξαιρετικά μυστήριο το πόσο εξοικειωμένος μοιάζει ο λαός της Βολιβίας με το να βλέπει ένα στρατιώτη ξένης δύναμης να μπαίνει στο χωριό του μέρα-μεσημέρι. ΟΙ ΑΤΑΡΑΧΟΙ.  

Επίσης, όταν οι αποστολές φεύγουν από το stealth, διότι πολύ απλά σε ανακαλύπτουν ή το ζητούμενο είναι διαφορετικό, θα έλεγα ότι στερούνται έντασης και, σίγουρα, γίνονται αρκετά τάλε κουάλε, κάτι το οποίο ισχύει και στις side missions. Για παράδειγμα, η αποστολή στο καζίνο που πρέπει να καταστρέψεις κάτι κουλόχερηδες και τραπέζια, είναι από τις πιο αδιάφορες που έχω παίξει το τελευταίο διάστημα.

Όσο για το co-op στοιχείο, είναι πράγματι σούπερ ευπρόσδεκτο, αρκεί να βρίσκονται όλοι οι παίκτες στο ίδιο μήκος κύματος και να το βλέπουν σοβαρά το πράγμα. Προφανώς, δεν αποτελεί αποκλειστική ευθύνη του παιχνιδιού η συμπεριφορά του εκάστοτε «αστείου πολύ» που θέλει να προκαλέσει χάος παρά να βγάλει όμορφα το objective. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα μετράει και το βέβαιο είναι πως το συνεργατικό στοιχείο δε λειτουργεί πάντα.    

Γκασταρμπάιτερ

Υπάρχουν και ήσσονος σημασίας ζητήματα, π.χ. όσα όπλα και αναβαθμίσεις να συλλέξεις, πάντα θα προτιμάς εκείνα που κάνουν το λιγότερο θόρυβο για να κάνεις τη δουλειά σου καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση, σαν το κολοσσιαίο θέμα της φάμπρικας, δεν έχει.

Το Ghost Recon Wildlands αποτελεί το επιστέγασμα της φιλοσοφίας της Ubi, είναι το άκρον άωτον της βιομηχανοποίησης που έχει υιοθετήσει. Όλα για ένα, ένα για όλα, χωρίς διακριτές γραμμές. Για να είμαι δίκαιος, είναι πολλά από τα παιχνίδια της που έχουν κάτι φρέσκο, κάτι δικό τους, μια ωραία σύλληψη ιδέας που εκτελείται σωστά. Στο Wildlands, όμως, δεν ισχύει αυτό, το παρατράβηξε, ένα κλασικό Ghost Recon στοιχείο σαν το Sync shot χάνεται μέσα στη γενικότερη προκάτ ατμόσφαιρα.

Και, τελικά, είναι ν’ απορείς κανείς γιατί πρέπει όλα τα games να γίνουν καταναγκαστικά open-world. Επειδή η Ubisoft γνωρίζει πώς να φτιάχνει όμορφους κόσμους (ανεξαρτήτως εποχής και κατάστασης); Αυτό από μόνο του, πλέον, δεν αρκεί. Το Ghost Recon Wildlands θα μπορούσε να είναι ένα σφιχτοδεμένο tactical shooter με συγκλονιστικές αποστολές. Εν αντιθέτως, παίρνουμε ένα ντεμί χαβαλέ-καυστικό κλίμα με ραδιοφωνικές εκπομπές αλά GTA. Αυτά είναι για το Watch Dogs και πρέπει να δουλευτούν καλά για να λειτουργήσουν, δεν είναι για παντού και πάντα. Ούτε καν για τον πλανήτη του Sport Billy, τελικώς.