To ‘Goat’ είναι η σκοτεινή πλευρά των frat parties που ζηλεύεις

Δε με λες και ειδική στην κουλτούρα των frat parties και του κολεγιακού hazing. Οι γνώσεις μου περιορίζονται σε όσα έχω δει χιλιάδες φορές σε ταινίες και σειρές για τα πρώτα – βλέπε κόκκινα κυπελάκια, γυρισμένα καπέλα, άπειρα bro και dude και τύπους που μοιάζουν έτοιμοι να σου ρίξουν χαπάκι στο ποτό – κάτι ‘Animal House’ (ναιιι) και ‘Skulls’ (όχιιι) και όση (άχρηστη;) πληροφορία είχα μαζέψει μία περίοδο που είχα πέσει στη μαύρη τρύπα αρθρογραφίας για αδελφότητες που παίζει να σε βάλουν και σε φέρετρο όπως έκανε η Skull and Bones στον Bush και άλλους γνωστούς Bonesmen.

Όταν άκουσα λοιπόν ότι μία από τις εκπληξούλες του φετινού Sundance πραγματευόταν το όλο θέμα όπως δεν το έχουμε δει ποτέ μέχρι σήμερα και το βάσισε μάλιστα σε memoir του Brad Land, ενός πραγματικού μέλους αδελφότητας, μία περιέργεια την είχα. Αυτό που δεν είχα, ήταν η παραμικρή ιδέα ότι το κομμάτι που θα ξόδευε η ταινία στη Hell Week που περνάει ο πρωταγωνιστής μαζί με άλλους συμφοιτητές του για να μπει στη φατρία που συμμετέχει ο αδερφός του, θα ήταν τόσο μακροσκελές και τόσο σκληρό.

Ξύλο, περιττώματα, ασφυξία, κλουβιά, απειλές, σεξουαλική ταπείνωση. Το ‘Goat’ είναι αδυσώπητο στον τρόπο που παρουσιάζει τις δοκιμασίες των επίδοξων μελών. Τόσο που και τα μισά να γίνονται απ’ όσα μας δείχνει, δεν είναι να απορείς που πολλές φορές θρηνούνται και θύματα σ’ αυτήν την υπόθεση. Όλα αυτά κάνουν την ταινία δύσκολη στη θέασή της. Το μόνο σίγουρο δηλαδή, είναι ότι δεν είναι για όλους.

Είναι όμως και αρκετά αυτά που θα κερδίσεις βλέποντάς την και οφείλονται κυρίως στην απόφαση της ταινίας να ξεκινήσει από τη μεταμεσονύκτια επίθεση που δέχτηκε ο χαρακτήρας του Brad λίγο καιρό πριν αποφασίσει να μπει στη φατρία.

Το γεγονός ότι δεν αμύνθηκε ενάντια σε μια παρέα που τον έστειλε στο νοσοκομείο μετά από ένα πάρτι και η αντίδραση δικών του ανθρώπων που σχολίασαν με το γάντι την απραξία του και τη δυσκολία που έχει να αφήσει το συμβάν πίσω του, ωθεί τον Brad να αναζητήσει μια θέση σε μια κοινότητα που θα τον προκαλέσει να τεστάρει τα όρια αυτού που εκλαμβάνει ο ίδιος και η κοινωνία ως ανδρισμό, με την ταινία ουσιαστικά να ξεφεύγει από τα στενά όρια της βίας στο κολεγιακό περιβάλλον και να σχολιάζει τις επιπτώσεις της τοξικής ανδροπρέπειας γενικότερα.

Η εύθραυστη, συγκρατημένη ερμηνεία του Ben Schnetzer προσφέρει το απαραίτητο συναισθηματικό κέντρο που χρειαζόμαστε για να εξερευνήσουμε τον κόσμο αυτό και τους λόγους που μπορούν να οδηγήσουν κάποιον μέσα του. Και περιττό να πω ότι μου πήρε αιώνες να καταλάβω ότι είναι ο θεός από το προπέρσινο ‘Pride’. Εδώ είναι αγνώριστος και προβλέπω ότι οι χολιγουντιανές μετοχές του θα ανέβουν πολύ σύντομα. Η ταινία περιέχει επίσης αξιοπρεπέστατο Nick Jonas και έξαλλο James Franco, οπότε καστικό win παντού.

Το προτείνω εύκολα, παρέα με ένα disclaimer για λόγους που φαντάζεσαι.