To Ι-Land κοιτάζει το Lost και αναστενάζει βαθιά

Αν δεν υπήρχε το όνομά του φαρδύ πλατύ στους τίτλους τέλους, ποτέ, μα ποτέ, δεν θα φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να γράψει κάτι τόσο ‘μη εξαιρετικό’ (για να το θέσω κομψά) ο αγαπημένος μου Neil LaBute (από την εποχή των Your Friends & Neighbors και In the Company of Men).

Θα μου ήταν πραγματικά πιο πιστευτό να μου έλεγαν ότι κάποιος τάισε σε ένα computer της σειράς τα Lord of the Flies, Lost, Westworld, The Hunger Games, Minority Report και Survivor και αυτό είναι το σενάριο που εκείνο μόνο του έγραψε.

Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα μετά από ένα ολοήμερο binge watching του I-Land του Netflix που μόλις κυκλοφόρησε (12/09). Αυτό μαζί με την σκέψη ότι 9 χρόνια μετά το Lost κάποιος executive κάπου στο Χόλιγουντ χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι και αποφάσισε πως ήρθε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η ώρα για ένα reboot. Απλώς “πρέπει ρε φιλαράκι να βρούμε ένα twist για να μην μας κράξουν ότι αντιγράφουμε”.

Γιατί, αν και τελικά δεν είναι δίκαιο, το Lost -ως σκηνικό, όχι ως ποιότητα- είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό βλέποντας ένα μάτσο όμορφους αγνώστους (με πρωταγωνίστρια την ‘έκανα την προπόνηση του super ήρωα’ Natalie Martinez με την trademark βραχνή φωνή) να ξυπνάνε σε μια κατάλευκη αμμουδερή παραλία ενός εξωτικού νησιού.

Αν και οι ίδιοι οι ήρωες φροντίζουν να κάνουν πλάκα με το πόσο ίδιες μοιάζουν οι σειρές, γελώντας και μόνο με την ιδέα ότι απλά μπορεί να έχουν πεθάνει και να έχουν πάει στον παράδεισο.

Πίσω στην έναρξη. Όλοι κοιμούνται. Όλοι ξυπνάνε. Όλοι είναι ντυμένοι το ίδιο. Κανείς δεν θυμάται τίποτα από την προηγούμενη ζωή του. Και, δίπλα τους, βρίσκεται από ένα αντικείμενο (από μαχαίρι και τσεκούρι, μέχρι ένα τεράστιο κοχύλι και ένα αντίτυπο από το ‘The Mysterious Island’ του Jules Verne).

Όπως θα περίμενε κανείς, οι εντάσεις ανάμεσα στους επιζώντες (προσοχή, δεν έπεσαν από κανένα αεροπλάνο, απλώς ξύπνησαν εκεί) ξεκινούν αμέσως. Σε πρώτη ανάγνωση εξαιτίας του -ιδιαιτέρως γυμνασμένου σε σχέση με το Magic Mike- Alex Pettyfer. Στην πραγματικότητα (SPOILER) εξαιτίας της ραδιούργας Kate Bosworth που είναι κάργα αντιπαθητική (απλώς δεν είμαι σίγουρος αν είναι απαραίτητα επίτηδες).

Μιλάμε για τους δυο πιο γνωστούς ηθοποιούς συνολικά από το cast, οι οποίοι φαντάζομαι ότι είχαν ένα δυο γαλλικά να ψιθυρίσουν στους ατζέντες τους για το γεγονός ότι τους έμπλεξαν σε αυτό το κακομορφισμένο -αν και σούπερ φιλόδοξο- project.

Εννοείται πως η δράση στο νησί μας δεν περιορίζεται μόνο στις εντάσεις και στο ζεστό αίμα που στην πορεία χύνεται στην άμμο. Εκτός και αν πίστεψες ότι το I μπροστά από το I-Land του τίτλου είναι τυχαίο.

Όχι, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Χωρίς να θέλω ή να πρέπει να σου πω παραπάνω, ας το αφήσουμε απλώς ότι στο ότι κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν είναι αθώος. Και κάθε πράξη τους κρίνεται και παρακολουθείται στενά. Τύπου The Truman Show φάση.

Η αλήθεια είναι ότι πίεσα τον εαυτό μου να κάτσει και να δει και τα οχτώ επεισόδια. Όχι απαραίτητα επειδή είμαι μαζόχας (αν και η επιμονή μου εδώ με έκανε να αμφιβάλλω). Ήθελα, ρε παιδί μου, να δω που θα καταλήξει όλο αυτό. Έλπιζα να καταλήξει η φάση σε Battle Royale καταστάσεις. Κάτι που τελικά δεν συνέβη.

Κρίμα, πάντως, στην εξαιρετικά συμπαθητική Natalie Martinez που κάνει ότι μπορεί, με κάθε πόρο του σώματός της, για να μας κάνει να νοιαστούμε για το νησί και για όσο περνάει. Ας ελπίσουμε ότι κάποιος θα δει την προσπάθειά της και θα την λάβει υπόψιν του όταν με το καλό το reboot του Lost γίνει όντως πραγματικότητα.