Το ιστορικό ρομαντικό θρίλερ ‘Colonia’ δεν είναι τίποτε απ’ τα τρία

Σε μία σκηνή του ‘Colonia’, η Emma Watson είναι έτοιμη να λυποθυμίσει σκάβοντας κάθιδρη το χώμα για πατάτες, κι από πάνω της μία δεσποτική φιγούρα τη μαστιγώνει για να κάνει πιο γρήγορα. Και μόνο στη σκέψη, θα έπρεπε να διαμορφώνεται κανονικά μία φρικώδης συνθήκη και εικόνα. Ε, εγώ γέλασα.

Ο Γερμανός σκηνοθέτης του ‘Colonia’, Florian Gallenberger, είχε κάποτε κερδίσει το Όσκαρ Μικρού Μήκους για το ‘Quiero Ser’. Έκτοτε γύρισε το ‘John Rabe’ με τον Steve Buscemi και τον Daniel Brühl που είδαμε πρόσφατα στο ‘Captain America: Civil War’, με θέμα την πραγματική ιστορία ενός Γερμανού επιχειρηματία που έσωσε 200.000 Κινέζους στη σφαγή του Nanjing από τους Ιάπωνες, αλλά το αποτέλεσμα δεν είχε μπορέσει να αγγίξει τη σημασία του πραγματικού γεγονότος.

Εδώ καταπιάνεται πάλι με την ιστορική πραγματικότητα, αυτή τη φορά με τη φάρμα ‘Colonia Dignidad’ στη Χιλή, μέρος βασανιστηρίων για τη δικτατορία του Pinochet και κατοικία μίας κλειστής, αιρετικής κοινότητας από τη δεκαετία του ‘60, με αρχηγό τον παιδόφιλο Ναζί, Paul Schäfer.

Σε αντίθεση με το ‘John Rabe’, το αποτέλεσμα εδώ δεν είναι καν αξιοπρεπές, οπότε μήπως να αφήσει την ιστορική θεματολογία για τους πιο προσεκτικούς;

Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή.

Η Emma Watson υποδύεται τη Lena, μία αεροσυνοδό της Lufthansa. O Daniel Bruhl, σε δεύτερη συνεργασία με τον Gallenberger, παίζει τον Γερμανό σύντροφό της Daniel, έναν ακτιβιστή που βρίσκεται στην αναστατωμένη Χιλή του ‘73 και αντιτίθεται στο στρατιωτικό πραξικόπημα του Augusto Pinochet.

Η παρορμητική του πράξη να βγάλει φωτογραφίες τη μέρα του πραξικοπήματος τον οδηγεί στη σύλληψη και τον εγκλεισμό του στην Colonia Dignidad κι έτσι η Lena αποφασίζει να παραστήσει τη χαμηλοβλεπούσα επίδοξη αιρετική για να εισχωρήσει στα άδυτα της φάρμας και να τον βοηθήσει να αποδράσει.

Ιδέα μια χαρά. Εκτέλεση όχι.

Η επιλογή του Gallenberger να μας δείξει την τρομοκρατία που ασκεί ο αρχηγός της αίρεσης, Schafer, στα μέλη της μέσα από τα μάτια της outsider, Lena, δεν είναι παράλογη.

Φαντάστηκε, προφανώς, ότι θα λειτουργούσε ως παραθυράκι όλων εμάς των “πολιτισμένων” σ’ ένα περιβάλλον που είναι φυσιολογικό να διαχωρίζονται οι γονείς από τα παιδιά, οι γυναίκες να θεωρούνται δημιούργημα του Σατανά και να κακοποιούνται ομαδικά από τους άντρες-μέλη, και στο μεταξύ, στις υπόγειες στοές της φάρμας να βασανίζονται αντιστασιακοί με ηλεκτρισμό κι ενέσεις.

Η απουσία, όμως, ενός μεταβατικού σταδίου και για τη Lena και για τους θεατές είναι τόσο έντονο, που αυτό που θα έπρεπε να μοιάζει με εφιάλτη, μοιάζει με τσίρκο.

Ο Michael Nyqvist θα μπορούσε ίσως να είναι πιο πειστικός στον ρόλο του Schafer, εάν είχαμε έστω μία ιδέα για το πώς σκέφτεται ο χαρακτήρας του, αλλά το μόνο που κάνει εδώ είναι να λέει πως οι γυναίκες βρωμούν αμαρτία. Το οσφρίζεται στην κυριολεξία. Με σνιφ-σνιφ ήχους.

Η δε άμοιρη Richenda Carey που υποδύεται τη δεσποτική φιγούρα με το μαστίγιο που αναφέρθηκε πιο πάνω, δεξί χέρι του Schafer στην κακοποίηση των γυναικών της Colonia και θύμα και η ίδια από το χέρι του, είναι τόσο καρικατούρα που εάν είχε μουστάκι, θα περίμενες να το στρίβει.

Ακόμα και σε μία σκηνή που ο Schafer της ζητά να βγάλει τα γυαλιά της για να τη χτυπήσει και θα μπορούσε δυνητικά να μας δείξει τη δική της δύσκολη θέση στο θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε, η κάμερα απομακρύνεται τελείως από εκείνη, το σκηνικό μετατοπίζεται ξανά στα μάτια της Lena και το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει επικίνδυνα ‘The Wicker Man’. Βασικά, θα ήθελαν θυμίζει, έστω αυτό.

Έπειτα, η ταινία δεν συμπίπτει καθόλου με τον αυτοχαρακτηρισμό της. “Ιστορικό, ρομαντικό θρίλερ” μας είπε ότι είναι, αλλά τίποτα από τα τρία δεν κάνει καλά.

Ιστορικό τυπικά είναι, λόγω της τοποθέτησης της ιστορίας σε μία πραγματική περίοδο της Χιλής και σε ένα πραγματικό περιβάλλον όπου χάθηκαν ανθρώπινες ζωές. Ούτε τη δικτατορία σχολιάζει με αξιόλογο τρόπο όμως, ούτε ενδιαφέρεται να βάλει τη ζωή της Colonia στο πετσί μας.

Οι φωτογραφίες που δείχνουν την κοινότητα καθόλη τη διάρκεια της λειτουργίας της φάρμας πριν τους τίτλους τέλους μάλιστα, πιο πολύ επικεντρώνουν την προσοχή μας στην έλλειψη σεβασμού των τραυματικών εμπειριών που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι από την ταινία, παρά μας ευαισθητοποιούν παραπάνω.

Ούτε ρομαντικό δεν μπορείς να το πεις, γιατί πολύ απλά δε σε νοιάζει η αγάπη της Lena για τον Daniel. Χρησιμοποιείται απλά ως εργαλείο της πλοκής για να καταλήξει μέσα στην Colonia και δε βασίζεται σε τίποτα άλλο παρά κάποιες λιγοστές σκηνές που τους βλέπεις να χαριεντίζονται σ’ ένα διαμέρισμα. Η Watson και ο Bruhl το παλεύουν, αλλά οι διάλογοι είναι τόσο επίπεδοι και άνευροι που θες να βρουν την ησυχία τους οι άνθρωποι.

Καλά, θρίλερ δεν είναι με τίποτα, αν και το δεύτερο μέρος της ταινίας ήθελε πολύ να είναι κάτι μεταξύ ‘Prison Break’ και ‘Argo’. Τι να κρύβονται κάτω από καταπακτές, τι να πέφτουν μαδεριές, τι να τρέχουν στ’ αεροπλάνα. Πολλή προσπάθεια για μια αίσθηση αγωνίας που δεν ήρθε ποτέ.

Τελικά, το νόημα του ‘Colonia’ συνοψίζεται περιεκτικότατα στην απάντηση που παίρνει η Lena από μία καλογριονοσοκομοεργάτρια, όταν της είπε ότι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ζουν έτσι. “Δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβεις”.

Ε, αυτό.

To ‘Colonia’ βγαίνει στις αίθουσες στις 2/6.