To ‘It Came From The Desert’ ήταν το αγαπημένο video game των εφηβικών μου χρόνων

Για μένα η απάντηση ΠΑΝΤΑ, είναι απροσδόκητα εύκολη. Τίποτα δεν ξεπέρασε ποτέ την εντύπωση και την αγωνία που μου προκάλεσε το It Came From The Desert, της μυθικής Cinemaware. Για εκείνους και εκείνες που αγνοούν το όνομα Cinemaware, μια εξπρές αναφορά.

Η Cineware ως εταιρία δεν άντεξε πολλές ‘κούρσες’. Στην σύντομη πορεία της ωστόσο, από το 1985 εως το 1991, προσπάθησε να «επιταχύνει» το κινηματογραφικό στοιχείο παρουσίασης των video games, λειτουργώντας ουσιαστικά με μια λογική χρόνια μπροστά από την εποχή της. Τίτλοι όπως το Defender of the Crown, το Wings και πολύ περισσότερο η σειρά TV Sports, έδειχναν τις σχεδόν ‘αυτοκτονικές’ φιλοδοξίες τους, καθώς προσπαθούσαν να εκτοξεύσουν τα production values των τίτλων τους σε μια εποχή που δεν ήταν ακόμα έτοιμη να εκτιμήσει τέτοιες κινήσεις.

Το It Came From The Desert όμως ήταν με διαφορά από οποιοδήποτε άλλον τίτλο τους, ό,τι πιο τολμηρό είχαν επιχειρήσει. Αντλώντας έμπνευση από κλασσικά creature features του κινηματογραφικού παρελθόντος όπως το Them! του 1954, το I.C.F.T.D. ακολουθεί την ιστορία του δόκτωρ Γκρεγκ Μπράντλεη (τον οποίο χειριζόμαστε εμείς ως παίκτες), καθώς εκείνος προσπαθεί όχι μόνο να ενημερώσει την μικρή πόλη του Λίζαρντ Μπρεθ στην Καλιφόρνια για τον επερχόμενο κίνδυνο μιας ‘στρατιάς’ από γιγάντια μυρμήγκια (η επιρροή του Them! που λέγαμε), αλλά και να οργανώσει την αντεπίθεση της πόλης ενάντια στην τερατώδη αυτή απειλή. Αν τα καταφέρναμε ως γιατροί/ήρωες/μαχητές του καλού, τότε όλη η πόλη, οι κάτοικοι και ο στρατός ήταν με το μέρος μας, επιτρέποντάς μας να οδηγήσουμε το παιχνίδι στην τελική αναμέτρηση στην φωλιά των γιγάντιων μυρμηγκιών.
Αν δεν τα καταφέρναμε, τότε τα γιγάντια μυρμήγκια καταλάμβαναν την πόλη και μετά έβαζαν πλώρη για τον υπόλοιπο πλανήτη.

Για την ιστορία, να πούμε ότι υπήρχαν ΑΠΕΙΡΟΙ τρόποι να χάσεις και κατά την διάρκεια της ‘πάλης’ μου με το παιχνίδι, τους έμαθα όλους. Αυτό άλλωστε ήταν και το βασικό στοιχείο που έκανε το I.C.F.T.D ΤΟΣΟ εθιστικό. Ήταν εξωφρενικά δύσκολο, αλλά η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού δε σε άφηνε να τα παρατήσεις.

Από την πρώτη στιγμή κιόλας σε ‘βύθιζε’ στην ιστορία:

Για τα δε δεδομένα της εποχής, το I.C.F.T.D. ήταν αδιανόητα πρωτοποριακό, καθώς το παιχνίδι σε κρατούσε σε εγρήγορση με μια σειρά από διαφορετικά game modes: first person shooting segments, top down escape and fighting segments, search segments, strategy segments. Προσπαθήστε να θυμηθείτε ΕΝΑ παιχνίδι της εποχής, αλλά ακόμα και σημερινό που τόλμησε να χωρέσει τόσα διαφορετικά play styles σε ΕΝΑΝ τίτλο. Μην σπάτε το κεφάλι σας, η απάντηση είναι απλή: κανένα.

Και αν για κάποιους αυτό ακριβώς το σημείο, η παρουσία δηλαδή πολλών play styles, δυσκόλεψε το παιχνίδι στην προσπάθειά του να βρει ένα core κοινό, για μένα ήταν ακριβώς ο λόγος που με συνεπήρε και με κάνει να το θυμάμαι ακόμα.

Είχε μια σχεδόν κινηματογραφική προσέγγιση το παιχνίδι στην πλοκή του και η παρουσία πολλών στοιχείων δεν σε άφηνε στιγμή να ησυχάσεις, θεωρώντας ότι το έχεις ‘καταλάβει’, ότι το είχες ‘σπάσει’. Για κάθε κομμάτι στο οποίο ήσουν καλός, σίγουρα υπήρχε ένα σημείο στο οποίο ήσουν άθλιος. Έχω ξεχάσει το πόσες φορές είχα βρεθεί τραυματισμένος στο νοσοκομείο της πόλης (από το οποίο έπρεπε στην συνέχεια να αποδράσω) μετά από ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ αποτυχημένη μάχη με ένα γιγάντιο μυρμήγκι, το οποίου έπρεπε να του πυροβολήσεις τις κεραίες για να βγεις νικητής. ΔΗΛΑΔΗ ΤΙΣ ΚΕΡΑΙΕΣ; ΠΟΙΟ ΜΙΚΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ; ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΩ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ;
Σε περίπτωση δε που δεν αντιλαμβάνεστε το τι σημαίνει ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ, πάρτε μια γεύση και νιώστε το old school ΑΓΧΟΣ:

Αναγνωρίζω ότι με ΑΥΤΑ τα γραφικά, το να πείσεις κάποιον gamer που δεν έζησε την video-game-ική πραγματικότητα της εποχής, ότι το I.C.F.T.D ήταν ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ παιχνίδι είναι ΚΑΠΩΣ δύσκολο. Έχουμε πλέον συνηθίσει άλλα δεδομένα και πολλά από τα στοιχεία του σημερινού gaming μας έχουν κακομάθει.

Στο I.C.F.T.D. ας πούμε, δεν υπήρχαν tutorials. Κατευθείαν στα βαθιά με πολύ μικρό περιθώριο απανωτών λαθών. Δεν είχε try again. Έχανες; Όλο από την αρχή. Είναι ένα άγχος που δεν το ζει εύκολα ο σύγχρονoς gamer του quicksave.

Ακόμα θυμάμαι να πηγαίνω στο σπίτι του φίλου μου Γιάννη (διότι ο κωλόφαρδος είχε Amiga 500) και να δοκιμάζουμε για πολλοστή φορά να φέρουμε την αποστολή μας εις πέρας, μοιράζοντας τις ευθύνες των διαφόρων segments. Ο Γιάννης στα shooting, εγώ στα top down. Ξανά και ξανά και ξανά. Κάθε φορά λίγο πιο κοντά, κάθε φορά ένα βήμα πιο μπροστά.
Δεν θυμάμαι καν, αν το ληξαμε ποτέ μαζί. Νομίζω ότι το προσωπικό μου τέλος με το παιχνίδι ήρθε πολλά χρόνια μετά, όταν το βρήκα μέσω κάποιου θεόσταλτου emulator. Δεν ήμουν πια έφηβος, δεν πήγαινα πλέον σχολείο, αλλά το άγχος που μου προκαλούσε το I.C.F.T.D. παρέμενε το ίδιο.

In fact, λέω να το ξαναπιάσω. Μπορεί να μην αναγνωρίστηκε ως το καλύτερο, μπορεί να μην πούλησε τις περισσότερες κόπιες, μπορεί να μην αναφέρεται διαρκώς ως pop reference σε ταινίες και σειρές, αλλά εγώ ακόμα κυνηγάω τα γιγάντια μυρμήγκια του It Came From The Desert.
Η ανθρωπότητα στηρίζεται πάνω μου.

Αν ακόμα και τώρα δεν είστε σίγουροι ως gamers για την ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ του τίτλου, δείτε και ένα complete playthrough. TI AΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΗΛΑΔΗ;