Το καλοκαιρινό φλερτ με τους Dropkick Murphys έγινε επιτέλους σχέση

Η εμφάνιση των Dropkick Murphys στο Rockwave τον περασμένο Ιούνιο, θύμιζε έντονα έναν καλοκαιρινό έρωτα. Προκάλεσε ενθουσιασμό και συναισθήματα, όμως τελείωσε γρήγορα και δημιούργησε προσδοκίες για περισσότερα.

Στις εντυπώσεις μας την επόμενη ημέρα, έγραφα ότι “μετά τα χθεσινά, επιβάλλεται να τους δούμε και σε δικό τους live πολύ σύντομα” κι ομολογώ ότι δεν περίμενα η επιθυμία μου να γίνει πραγματικότητα ΤΟΣΟ σύντομα.

Σε αντίθεση με τους περισσότερους καλοκαιρινούς έρωτες που λήγουν άδοξα και δεν επιστρέφουν ποτέ, η μπάντα απ’ τη Μασαχουσέτη γύρισε στον τόπο του εγκλήματος για ένα δικό της show στο Πειραιώς 117 Academy το περασμένο Σάββατο, αλλά και μια μέρα πριν στη Θεσσαλονίκη. 

Κι αυτή τη φορά, όλος ο κόσμος που είχε γεμίσει το χώρο, βρισκόταν εκεί μόνο για εκείνους. Για ένα ολοκληρωμένο, ολόδικό τους live, μια αληθινή γιορτή η οποία σηματοδοτούσε και το τέλος της ευρωπαϊκής τους περιοδείας.

Πριν πιάσουμε τα της συναυλίας όμως, ας ξεκινήσουμε με κάτι σημαντικότερο: Τα μέλη του συγκροτήματος απέδειξαν ότι τις πραγματικά μεγάλες μπάντες, δεν τις κάνουν ούτε οι ρυθμικές μελωδίες, ούτε τα κατάμεστα venues, ούτε τα τριφύλλια (συγγνώμη δεν άντεξα) ούτε οι πωλήσεις των άλμπουμ.

Τις σπουδαίες μπάντες, τις κάνουν ενέργειες όπως η παρακάτω:

Πριν τη συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη, τα μέλη των Dropkick Murphys επισκέφτηκαν τα προσφυγόπουλα στο νοσοκομείο ‘Ελπίδα’, υπενθυμίζοντας σε όλους μας πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε απέναντι σε ανθρώπους που υποφέρουν.

Και δυστυχώς, στην Ελλάδα είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι ξεχνάνε τα βασικά και στέκονται μέχρι και εχθρικά απέναντι στους πρόσφυγες.

Ακόμη ένας λόγος λοιπόν να αγαπάς τους Dropkick (παλαιότερα είχαν πετάξει κι έναν ναζί απ’ τη σκηνή, οπότε οι εκτός μουσικής λόγοι είναι κάμποσοι), ακόμη ένας λόγος να βρίσκεσαι στο κατάμεστο Πειραιώς 117 Academy και να τους περιμένεις με ανυπομονησία. Στις 10 ακριβώς, ακούστηκαν οι πρώτες νότες απ’ το ‘If The Kids Are United’ απ’ τα μεγάφωνα, ο Ken, ο Matt και τ’ άλλα παιδιά ανέβηκαν στη σκηνή κι ακολούθησε ο αναμενόμενος πανζουρλισμός.

Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση

Είπαν καλησπέρα με το ‘The Lonesome Boatman’ και το πρώτο καπνογόνο δεν άργησε να ανάψει. Η σύνδεση ανάμεσα στο συγκρότημα και το κοινό δεν μπορούσε να κρυφτεί κι ήταν απ’ τις λίγες φορές που το “δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε καλύτερο μέρος για να ολοκληρώσουμε την περιοδεία μας” δεν έμοιαζε με υπερβολή.

Πρώτη δική μου μαγική στιγμή, το ‘You ‘ll Never Walk Alone’, η διασκευή του ύμνου της Λίβερπουλ που δεν υπάρχει φορά που τον ακούω χωρίς να ανατριχιάσω, με τις γκάιντες των Dropkick να προσθέτουν λίγη μαγεία παραπάνω.

Στο ‘Rose Tattoo’ βγήκαν έξω τα περισσότερα κινητά (ναι, είναι το πιο εμπορικό/ραδιοφωνικό τους τραγούδι, αλλά είναι και κομματάρα) ενώ στα αγαπημένα του κοινού ‘Going Out In Style’ και ‘Johny, I Hardly Knew Ya’,  έγινε ο αναμενόμενος χαμός.

Με τις ιαχές ‘Come on Murphys’ και τις απαραίτητες βρισιές για τους φασίστες, (πάντα είναι ταιριαστό να βρίζεις φασίστες, αλλά σε μια συναυλία των Dropkick είναι λίγο παραπάνω), το συγκρότημα εγκατέλειψε για πρώτη φορά τη σκηνή, μετά από παραπάνω από μια ώρα ‘πολέμου’.

Η επιστροφή τους για το encore με το ‘The Boys Are Back’ πλήρωνε στο στοίχημα 1,05 και τα τελευταία 3 κομμάτια ήταν ένα πραγματικό πάρτι με τον κόσμο να έχει ανέβει (όπως συνηθίζεται στα live των Dropkick) πάνω στη σκηνή και να χορεύει διονυσιασμένος μαζί με τα μέλη του συγκροτήματος.

1,5 ώρα μετά την πρώτη νότα, μας αποχαιρέτησαν με το προφητικό ‘Until the Next Time’, υποσχόμενοι πως θα μας επισκεφτούν ξανά πολύ σύντομα.

Το κοινό της Αθήνας διψάει για καλή κέλτικη πανκ και πλέον, έχοντας ζήσει επιτέλους την εμπειρία ενός ‘κανονικού’ τους show σε κλειστό χώρο, ονειρεύομαι να τους δω κι ανήμερα του St. Patrick’s Day για μια απόλυτα οργασμική εμπειρία μουσικής, μπύρας, σπρωξίματος κι αντιφασισμού.