Το ‘Mandy’ του Nicolas Cage είναι η πιο heavy metal ταινία στην ιστορία
- 25 ΟΚΤ 2018
To ‘Mandy’ του Πάνου Κοσμάτου είναι ένα από τα πιο μοναδικά οράματα τρόμου που έχω δει στο σινεμά εδώ και χρόνια. Είναι ταυτόχρονα αιθέριο και γεμάτο ματωμένες αιχμές με έναν τρόπο εντελώς ταιριαστό με την καρδιά της ιστορίας.
Αφηγείται μια ιστορία εκδίκησης που βρίσκει τον Nicolas Cage αντιμέτωπο με καβαλάρηδες της κολάσεως, άγρια cults και αιματηρούς θεσμούς καταστροφικούς για την ανθρωπότητα αλλά σχεδόν αδιαφορεί για το αν θα μοιάζει κουλ κάνοντάς το. Είναι γεμάτο πόνο και οργή και μέταλ, κάτι που αντικατοπτρίζεται πλήρως στην ερμηνεία του Cage.
Ένα πράγμα για τον Cage σε αυτή την ταινία: Είναι κυριολεκτικά ο μόνος ηθοποιός στον κόσμο που μπορεί να κάνει αυτά που κάνει στο ‘Mandy’. Και η ταινία το ξέρει και χτίζει έναν προσωπικό έπος θυμού και λατρείας πάνω στο άφοβα εκφραστικό πρόσωπό του. Σε μια σκηνή ο Cage είναι εξοργισμένο καρτούν και θρυμματισμένη ψυχή βυθισμένη στο θρήνο και αυτοαναφορικά arch κινηματογραφική περσόνα, όλα κυλισμένα το ένα μες στο άλλο.
Κυριολεκτικά δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος εν ζωή που να μπορεί να το πετύχει αυτό, κυρίως επειδή δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος εν ζωή που να είναι ο Nicolas Cage, εκτός από τον Nicolas Cage.
Στο ‘Mandy’ συμβαίνουν πολλά πράγματα που λατρεύω στο σινεμά. Αισθητική στην υπηρεσία ενός εφιαλτικού ταξιδιού. Nicolas Cage στην πιο αχαλίνωτη ερμηνεία του εδώ και χρόνια. Βία όχι ως πατερίτσα ενός ακαθόριστου κούλνες αλλά στην υπηρεσία του συναισθήματος. (Είναι, για να το πω αλλιώς, μια ταινία τρόμου που αδιαφορεί πλήρως να ενταχθεί κάτω από την ταμπέλα του ‘elevated horror’.)
Κι επιπλέον: Andrea Riseborough, μια από τις πιο αγνά χαμαιλεόντιες παρουσίες του παγκόσμιου σινεμά (την έχω δει σε 15 ταινίες, ποτέ μα ΠΟΤΕ δεν την αναγνωρίζω από τη μία στην επόμενη). Και η υποτιμημένη τέχνη της κάρτας τίτλου που εμφανίζεται πολύ βαθιά μες στην ταινία.
Μέσα στο τοπ-10 μου των φετινών Καννών.
* Το ‘Mandy’ κυκλοφορεί από σήμερα στις ελληνικές αίθουσες.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: